Mysteries van Elements Academy #netties2016 (voltooid)

47. Verlies van een geliefde (heden)

Alyssa
Ik pak Evan bij zijn schouder en schudt hem hevig door elkaar. 'Evan! Doe me dit niet aan! Niet nu!' gil ik bang. Laat hem niet bij de slachtoffers van Blonk horen. Laat hem niet dood gaan! Evan zegt helemaal niks. Hij zocht nog steeds wanhopig naar zuurstof. Zijn reusachtige wond bloedde als een rund. Ik schreeuw in wanhoop en leg mijn hoofd op zijn borst. Ik begin hevig te huilen en begin te smeken voor zijn leven. Ik voelde me weer een klein meisje. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was doodsbang. En ik kon alleen nog maar huilen. 'Toe nou, Evan! Alsjeblieft!' gil ik. Ineens pakt hij mijn arm vast. Zwak keek hij me aan. Een mooie witte glimlach lachte naar me.'Evan, hou nog heel even vol. Je gaat het redden.' snik ik. Met een trillende hand veegt hij mijn tranen weg. 'Laat die mooie... ogen... niet meer... huilen...' fluistert hij onhoorbaar. Ik begin nog harder te huilen als zijn hand van mijn wang zakt en op de grond valt. De glans verdwijnt uit zijn ogen en zijn hoofd zakt op de grond. Ik schreeuw hard en stort mijn verdriet uit op zijn borst. 'Nee! Laat het een nachtmerrie zijn!' Mensen werden gealarmeerd door mijn geschreeuw. Voetstappen klonken achter me. Een verdrietig gejammer welt op achter me. Michelle, de moeder van Evan, had haar zoon gezien en rende weer terug naar de tenten. Meerdere mensen kwamen aanrennen. Ik blijf me vast houden aan Evans borst als mijn vader me bij Evan weg probeert te halen. 'Alyssa, laat hem los. Het is te laat.' zegt hij en trekt aan mijn arm. Gelijk trek ik mijn arm weer terug. 'Nee! Ga weg! Hij leeft nog!' gil ik. 'Alyssa, laat hem nu los! Het ergste is al gedaan!' roept papa en trekt me weg. 'Nee! Niet waar! Je liegt! Ga weg!' Papa pakt mijn gezicht en dwingt me naar Evan te kijken. 'Kijk dan! Alyssa, hij is dood! Hij ademt niet meer!' roept hij met een dikke stem. Ik begin te snikken en kan niet meer naar hem kijken. Zijn doffe ogen keken de lucht in, alsof hij naar de hemel keek. 'Ik wil hem terug, het spijt me zo. Ik wil mijn vriendje terug!' huil ik. En ik sprak de waarheid. Ik had hem zo gemist. Zijn lieve woorden, zijn warme knuffels en zijn mooie stem. Ik had alleen de moed niet om het hem te vertellen. Papa knuffelt me verdrietig en laat me niet meer naar Evan kijken. Michelle en Dean waren compleet in shock door het verlies van hun oudste zoon. Hij was net zoals bij Thomas uit hun leven weggerukt. Diana komt dichterbij zijn lijk en duwt tegen zijn arm. 'Ev?' vraagt ze huilend. 'Evan?' Het was hartverscheurend als ze geluidloos begint te huilen. 'Ga niet weg zoals Thomas. Ik ben bang. Ik heb niemand meer. Kom terug, alsjeblieft.' snikt ze. Dean pakt haar huilend bij haar hand. 'Hij is nu op een betere plek, Diana. Echt waar. Thomas is dat ook.' Diana kijkt op naar haar vader. 'Komt hij echt niet meer terug, papa?' Dean schudt van nee en omhelst zijn dochter. Achter haar rug om sluit hij de ogen van zijn zoon. 'We moeten hem begraven.' zegt papa ineens. Hij huilde ook. 'Dat is beter voor iedereen.' Dean stemt in, net zoals Michelle. Papa duwde me dwingend weg bij zijn lijk dat werd bedekt met een laken. Als ik de tent in kom kijkt iedereen me geschokt aan. 'Wat kijken jullie nou?!' snauw ik. Iedereen liep snel door. Papa brengt me naar een afgezonderde tent waar hij ook sliep. Er was nog een veldbed bij gezet. 'Ga even zitten. Ik ga wat te drinken halen.' Hij beent snel weg als ik ga zitten. Ik laat me vallen op het bed en kijk naar het plafond van de tent. Waarom? Hoe kon ze dit mensen aan doen? Hoe kon ze dit doen? Alles werd kapot gemaakt. 'Alyssa Queen?' klinkt er. Ik kijk op. Een jonge vrouwe keek me bezorgd aan. De vrouw was een redhead die ik rond de twintig schat. Ze had een zilver gekleurd harnas aan, een lang zwaard op haar rug samen met een schild. Haar lange dieprode haren hingen op haar rug. 'Ja?' Ze gaat op mijn vaders bed zitten. 'Hoe gaat het met je?' vraagt ze. 'Waarom vraag je dat? Wie ben jij?' De redhead stelt zich voor als Raika. 'Ik kom uit Azada. Zegt je dat wat?' vraagt Raika. 'Nee.' zeg ik koppig. Wie was dit? 'Luister. Je hebt vast veel vragen maar voor de veiligheid van onze clan moet je mee komen.' zegt Raika voorzichtig. 'Sorry maar, onze clan? Ik heb geen clan.' 'Jawel. Je bent deel van de Geestenvrouwen clan. Anders was je geen Geestenkind.' Ik kijk haar onderzoekend aan terwijl ik mijn kristal voel branden op mijn huid. 'En hoe weet jij dat?' vraag ik wantrouwig. Ze klikt een onderarm beschermer los en stroopt haar mouw op. Een rond teken verschijnt op haar onderarm. Een blauw teken met de zon en de maan. 'Dit is het teken van onze clan. Een heilig teken. In Azada ben je veilig. Je moet mee komen.' zegt Raika en ze maakt haar beschermer weer vast. Ik sta op. 'Nee! Ik ga niet mee! Mijn vader is hier nog! Mijn vriendinnen! Mijn familie!' roep ik. 'Ik wil het niet zover laten komen maar wat moet dat moet.' zegt Raika langzaam en haar hand gaat naar het buideltje bij haar been. Ik grijp naar mijn mes als Raika me tegen de grond werkt. Wat was er mis met haar?!