Mysteries van Elements Academy #netties2016 (voltooid)

35. We willen haar terug!

Evan
'Evan, je mag nog niet eens zonder krukken lopen!' roept Angelica bezorgd. 'Laat staan paardrijden!' Ik had koppig gemeld dat ik Alyssa vanavond ging ophalen. 'Dat maakt me niks uit. Die vader van haar slaat haar helemaal verrot als we nu niet snel iets doen.' zeg ik kalm. 'Dat doet hij niet.' fluistert Nadia. Ik sta op terwijl ik het bezorgde gesputter van Angelica negeer. 'Dat doet hij wel! Ze is als de dood voor hem!' 'Ik ben daar al vaker geweest, Evan. Alyssa's vader is een goede gast. Hij zou nog liever zelfmoord plegen dan dat hij haar ziet lijden.' snauwt ze naar hem. 'Hij slaat alleen als hij dronken is.' vervolgt ze fluisterend. 'Dat bedoel ik! Hij slaat haar als hij dronken is. En als je het mij vraagt is hij altijd dronken.' roep ik nijdig. Ik hoor ineens duidelijk iets kraken in mijn been. Ik val met een pijnlijk gezicht terug in de bank. 'Zie je! Je kan nog niet eens fatsoenlijk staan!' roept Angelica weer en ijsbeert nerveus. 'Het is niks. Dat weet jij ook.' mompel ik koppig en ik pak mijn kruk weer. 'Ik ga haar gewoon halen. En jullie hoeven niet mee.' Ik ga het huis uit terug naar Fenica. Nog maar een paar uur, Alys. Dan kom ik je halen. Nog even volhouden.

00.23 uur

Zachtjes pak ik mijn spullen in een tas en sluip de trap af. Mijn been steekt maar het moet me lukken. Ik ga de deur uit en ga richting de stallen. De koude lucht lag als een deken op het terrein als ik de deur van Thunders stal open maak. Gelukkig heb ik er geen last van. Thunder briest onrustig als ik hem uit de stal haal. Ik pak het donkere zadel uit de materialen kamer en leg het zadel met trillende handen op zijn rug. Ik ga haar daar weg halen. Dan maar met geweld. Ik trek mijn capuchon over mijn hoofd en stijg op. 'Evan?' klinkt er achter me. Shit, nu al betrapt. Ik moet er toch aan gaan werken. Ik draai me om in het zadel. Mijn moeder stond me bezorgd aan te kijken. Ze had een dikke trui aan, haar pantoffels en haar pyjama. 'Mam?' 'Doe je wel voorzichtig?' vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Wat bedoel je? Hoe weet je dat?' Ze glimlacht droevig. 'Je weet dat ik ziek ben. Het enige wat ik wil is dat tenminste een van mijn kinderen gelukkig is.' zegt ze emotioneel. Ik kijk droevig naar beneden. Het was al langer bekend dat mama niet zo lang meer had. Hoogstens nog drie jaar. 'Ik heb nog ooit zo'n brede lach gezien. Zeker niet bij jou...' Ze komt op me af, gaat op een kruk staan en legt haar hand tegen mijn wang. 'Met dat meisje, ben je gelukkig. Zorg ervoor dat je haar vader niet stoort.' 'Wat hebben papa en meneer Queen eigenlijk tegen elkaar?' Mama stapt weer van de kruk af en friemelt onrustig aan haar trui. 'Laten we maar zeggen dat ze een vervelend verleden met elkaar hebben...' fluistert ze. 'Ga nu maar. En doe voorzichtig.' In een rustige stap laat ik Thunder het bos in lopen. Als we het terrein af zijn geef ik Thunder de sporen en rijdt hij in een snelle galop door. Ik was echt gek op mijn moeder. Alles beter dan papa. Die gaat vanavond leren wat om elkaar geven is.

00.53 uur

Na een halfuur stijf zitten in een koud zadel doemt Alyssa's achtertuin voor me op. Ik laat Thunder achter in struiken en stijg af. Ik klim over het lage hek heen en sluip naar de grote tuindeuren. Ik laat mijn ijs het slot binnendringen en breek het zo open. De deur maak ik met gemak open. Ik dring het huis binnen. Ik had nog nooit ingebroken maar eens moest de eerste keer zijn. Maar als ik de keuken binnen wil gaan zie ik een zacht licht. Alyssa stond in haar pyjama beneden en schonk een glas water in. Haar ogen waar rood en dik van het huilen. Ze wil een slok nemen als ik per ongeluk tegen de verwarming aan loop. Het ding maakt een hol geluid waardoor ze bang op kijkt. Ze kijkt om haar heen, zet het glas op het aanrecht en pakt behoedzaam een grote schaar. Wauw, die durft. 'Kom maar. Ik ben niet bang voor je. Ik ben gewapend.' zegt ze met een trillende stem. Ze was echt wel bang. Ik zet een stap naar voren waardoor ze me ziet. Haar angst neemt het over en de schaar klettert op grond.

Alyssa
Denk ik even rustig wat te drinken, loopt er een inbreker rond in huis. Met een duistere blik in donkere ogen komt hij op me af. Kwam hij voor mij? Ik kon om papa gillen maar dan zou hij me nog meer opsluiten dan dat hij dat nu al doet. Nee, dit kan ik zelf doen. Als hij nog maar een paar centimeter van me af, kan ik me eindelijk weer bewegen. Ik graai naar een pan maar hij kan mijn armen grijpen voordat ik nog iets kan doen. 'Wat doe je? Blijf van me af!' roep ik en probeer me vrij te worstelen. 'Doe rustig.' zegt hij met een lage stem. Hoe kan ik rustig zijn als hij me vast heeft?! Hij tilt me hoog op waar door ik als een vis spartel. Niet erg charmant maar wel effectief. Ik weet hem te trappen waardoor hij me gelijk loslaat. Ik val op de grond neer. Ik krabbel overeind maar ga gelijk weer neer omdat de inbreker mijn benen vast pakt. Ik klap op de grond waardoor ik een beetje duizelig wordt.

'Alyssa?! Wat is er aan hand?! Zeg iets!' gilt Maia in mijn hoofd.

De inbreker draait me op mijn rug. Hij danste vaag voor mijn ogen. Ik wil hem verdedigend staan maar mis compleet. Ging hij me nou verkrachten?

'Alys, kom op! Zeg wat!' roept Azar.

Ik kreeg er hoofdpijn van. Ik worstel nog moeizaam met de inbreker bovenop me maar hij drukt mijn handen tegen de koude tegels. Wanhoopstranen komen op in mijn ogen als ze bang dichtknijp. De inbreker kust me ineens. Even kijk ik hem aan. Ik voel zijn lippen op die van mij als hij me optilt en normaal los laat. Hij stopt met kussen en kijkt naar het aanrecht waar mijn wapen, de pan, lag. Dit was mijn enige kans. Ik sla met mijn elleboog in zijn gezicht. Hij wankelt kermend naar achteren waardoor zijn capuchon afglijdt. Wit haar kwam te voorschijn onder de hoodie. 'Oh mijn god, Evan?!' roep ik en sla mijn handen voor mijn mond. Evan staat op en veegt het bloed onder zijn neus weg met zijn mouw. 'Hé, Alys.' mompelt hij en beweegt pijnlijk zijn kaak. 'Misschien moet je eens opletten waar je tegen slaat.' Huilend vlieg ik hem aan. 'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien!' roep ik. Ik wou het eigenlijk niet zeggen. Maar als papa me echt naar die Militaire Academie stuurt, zie ik hem echt nooit meer. Evan wrijft rustig over mijn rug. 'Rustig maar. Ik heb je gezegd dat ik je zou komen halen. En ik hou mijn belofte.' Ik blijf huilen. Ik was bang dat papa me zou horen maar nu maakte me dat niks uit. Ik had eindelijk mijn vriendje terug. Zijn hand gaat naar mijn hals waar hij de ketting vast pakt. 'Je hebt hem om...' fluistert hij blij. 'Ja. Ik wil graag je vriendin zijn...' beken ik zachtjes. Nog een lange kus beland op mijn mond. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst als hij ineens naar zijn been grijpt. Nu besef ik me pas dat hij zonder krukken rond liep. 'Evan, waarom loop je nou zonder krukken rond?' vraag ik en loop met hem naar de woonkamer. Het was er koud en een enkel lampje was nog aan. Evan gaat kermend zitten. 'Ik moest hier heen komen. Ik kan toch niet paardrijden met krukken?' 'Je had niet te paard moeten komen...' 'Hoe had ik anders moeten komen? Met de auto? Ik kan nog niet eens auto rijden...' fluistert hij kwaad. Ik pak mijn ketting onder mijn shirtje vandaan. De gloeiende hanger lag eenzaam in mijn hand. 'Lilica, ik heb je nodig.' Het raam slaat ineens open en een hoop fel gekleurde blaadjes kwamen binnen waaien. Ik duw het raam snel weer dicht terwijl er joelend een meisje door de kamer vloog. Haar lange grijswitte haren wapperde door de lucht en haar blauwe ogen glinsterde nieuwsgierig. 'VRIJHEID!' krijst ze vrolijk. 'Lilica, zachtjes!' sis ik en gebaar dat ze naar beneden moet komen. Lilica landt naast me. Ik kniel voor haar neer waardoor ze gelijk aan mijn haar zit. 'Wat mooi. Je hebt heel mooi haar.' zegt ze. 'Ehm... Dank je...' zeg ik langzaam. 'Ik wil ook zo mooi haar.' fluistert ze ineens sip. Ik herinner me wat Azar zei. Lilica is lichamelijk de jongste maar astraal de oudste. 'Lilica, wil je wat voor mij doen?' vraag ik. Lilica had bewonderend rond gekeken. 'Tuurlijk. Jij bent ook heel lief. Dat wil ik wel doen.' 'Kan jij Evans beenbreuk helen?' Ze knikt heftig en gaat voor Evan staan, die inmiddels vergaat van de pijn. 'Niet raar doen, hè?' waarschuwt ze en legt haar handen op zijn onderbeen. Ze mompelt iets raars en kleine blauwe lijntjes ontstaan op Evans been. Twee minuten later waren de lijnen weg. 'Klaar!' roept ze en begint op de bank te springen. Ik bedaar haar tot kalmte en laat haar na een lange knuffel weer weg gaan. Ik zak vermoeid op de bank en knuffel Evan. 'Ik ben zo blij dat je er bent.' fluister ik. Hij legt zijn hoofd op het mijne. 'Ik ben blij dat je oké bent.' fluister ik terug. Plotseling gaat het licht aan. Geschrokken kijk ik op. Mijn vader stond, in zijn kleren, pisnijdig en met zijn armen over elkaar in de woonkamer. Bang schuif ik een eindje van Evan weg voordat hij rare dingen in zijn hoofd haalt. 'Zo. Jij durft wel, hè?' gromt hij. Ik weet als direct waar dit naar toe gaat. En het gaat niet goed aflopen.
------
We gaan de komende week nog even knallen met dit verhaal!