Kaybolmuş

Seni seviyorum

"Seni bırakacağımı düşünmüyordun değil mi?" Sesle beraber kafamı küçük çocuktan çevirdim ve valizimin yanından geldiğine emin olduğum sesin sahibine baktım.

"Bu kadar basit miydi? Kendi hayatın için benim hayatımı yakman,benim sen gittikten sonra neler hissedeceğimi düşünmeden hareket etmen bu kadar kolay mıydı?" ayağa kalktım ve bir adım atarak önünde durdum. "Mecburum" dedim fısıltıyla.

Dudaklarının arasına o zarif gülüşlerinden birini yerleştirdi. "Neden?" Elimi elini tutmak için uzattığımda elini geri çekti. Derin bir nefes alarak söze başladım. "Bizim sonumuz ne? Evleneceğiz ki oda olur mu bilmiyorum. Çocuğumuz olucak," lafımı kesti. "Çocuk istemiyorum" dediğinde ellerimi havaya kaldırdım.

"Bak işte tam da demek istediğim buydu. İlkimi aldın ilklerime sahip oldun sen benim hayatımı aldın. Bana baksana fırtına olmuş çırılçıplak ortada kalan,simsiyahlara bürünmüş bir kıza benziyorum. Kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Bu canımı yakıyor. Hadi hepsini geçtim evlendik diyelim bana bakmak için, ne olucaksın avukat,doktor,mühendis?" Donuk bir şekilde cevap verdi. "Babamdan kalan şirketlerin başına geçmeyi planladığım için ekonomi okuyacağım. Baya iyi para kazanacağıma eminim,Sana bakamayacağımı mı düşünüyorsun?"

Kafamı iki yana salladım. "Düşündüğüm şey ne yapmam gerektiği, korkuyorum. Bu kavgalardan sonra,bir sürü aramızda kasırgalar geçmesine rağmen,hala birlikte olmamızdan korkuyorum" gözlerini devirdi. "Biz en başında da böyleydik,biz her zaman böyleydik bahane bulma. Ben değişmedim ilk başta da böyleydim hala da böyleyim. Hem biz HAKYA değil miydik? Diğer ilişkilerden farklı ilişkimiz yok muydu?"

Sesinin titrediğini anladığım an gözyaşlarım yanaklarımdan aktı. Yere bakarak konuşmaya çalıştım. "Aileme anlatamam"

"Neyi?" Dediğinde kafamı iki yana sallayarak daha çok ağlamaya başladım. "Neyi diyorum yüzüme bak!" Eliyle çenemi tutarak yavaş bir şekilde gözlerimi gözlerine kilitledi.

"Evli olmadığıma rağmen karnımda bir bebeğin olduğunu" fısıltılarım atmosferi sararken anons yapıldı. Anons da binmem gereken uçağın,kalkış için son hazırlıklarının yapıldığını duyduğum an valizimi aldım ve donarak kalan Hakan'a son kez baktım. "Bebeği doğurucam sen istemediğin için senden uzakta ve tek başıma yapmam gerekiyor. Sanırım Emir bebeğe baba olmak ister. Bu yüzden hayatıma bir daha girme. Ben,senin bir parçanı dünyaya getirip ona bağlanmak istiyorum. Anlayamazsın. Şimdi hoşçakal" arkamı döndüğüm an gözyaşlarım yanaklarımı ıslatmaya daha çok devam etti.

Filmlerde adam kadının koluna yapışarak ona gitme demez miydi? Kal,bırakma beni gibi romantik cümleler kurarak kadına sımsıkı sarılıp onu öpmez miydi? Peki neden hala yolumdan geri dönmem için bir adam beni çevirmemişti? Ah kaçırdığım bir nokta vardı. Filmlerde yaşamıyorduk ya da hayatımız bir film olabilecek kadar güzel değildi.

valizimi koyarak elimi karnıma yerleştirdim. Merdivenleri çıktığım an hostesin yönlendirdiği tarafa ilerledim. Gözlerim kıpkırmızıyken kalabalıktan sıyrıldım. Cam kenarına geçerek kemerimi taktım. Derin bir nefes alarak camdan dışarı baktım. "Kimse hala gelmedi" diyerek karnımı ovaladım.

Daha belirgin olmamasına rağmen orada olduğunu bildiğim bir canlı vardı. Ve o hayatımda tanıdığım en kusursuz adamın eseriydi. "Acaba kime benziyeceksin" gözyaşlarım tekrar akmaya başladığında elimin tersiyle yanağımı sildim.

"Benim gibi erkek olması için dua et. Eğer senin gibi kız olup senin davranışlarını alırsa kalbim ikiye bölünmüş olur. Seninle eskisi kadar ilgilenemem ve triplerini çekmek zorunda kalırım" yanımda kemerini bağlayan Hakan'a baktım. "Sen,sen nasıl?" Bana dönmeden arkasına yasladı ve fısıldadı. "Çocuğu birlikte uzaklarda büyüteceğiz. Ne olursa olsun seni asla bırakmayacağım. Nereye gidersen git. Bu arada," bana sertçe döndüğünde kaşları çatıldı. "Bir daha Emir dersen çok ciddiyim,Emir'i sikerim" dediği an gülümsemeye başladım ve aniden Hakan'ın boynuna atıldım. Kokusunu içime çekerken daha çok sıktım.