Eρωτας Σαν Τη Θαλασσα

"Θα φυγω: αντιο"

Την επόμενη μέρα ξύπνησα και δίπλα μου δεν βρήκα κανέναν... Εμ βέβαια, το έβαλε στα πόδια. Αυτό ήταν, θα φύγω... Θα φύγω και απο την Αθήνα για λίγο καιρό. Δεν με σηκώνει το κλίμα εδώ... Δεν αντέχω, πνίγομαι, πρέπει να ξεκινήσω απο την αρχή. Περνώ τη μαμά μου τηλέφωνο.
-Μαμά?
-Ναι κορίτσι μου??
-Αυτή η πρόταση της νονας μου να πάω μαζί της, να μείνω Γαλλία, ισχύει ακόμη??
-Ναι, γιατί κορίτσι μου??
-Ε ωραία, πες πως έφυγα. Ετοιμάστε τα χαρτιά μου και κάντε μου μεταγραφή στο σχολείο που πήγαινε και η κόρη της νονας μου.
-Μα κορίτσι μου, αυτά τα πράγματα θέλουν συζητήση, δεν γίνονται έτσι, δεν μπορείς να φύγεις τώρα. Οι φίλοι σου?? Τι σχολείο?? Η μελέτες σου?? Δεεν γίνεται να αλλάξεις τώρα περιβάλλον! Δευτέρα λυκείου θα πας!! Θέλει συγκέντρωση!!
-Όλα απο την αρχή! Καινούργιο σχολείο και φίλοι. Δεν θα ξεχάσω βεβαίως-βεβαίως και τους παλιούς αλλα για τις σπουδές μου, όπως είχαμε πει και τότε, είναι καλύτερα.
-Οτι πεις εσύ...
-Έρχομαι Αθήνα τώρα!
Πάω κάτω και μιλάω στα παιδιά. Εκείνοι τώρα πια έχουν μάθει τα πάντα. Μέχρι και η παρέα του Κώστα με υποστήριζε και ηταν μαζί μου τώρα.
-Ρε έπρεπε να μας το πείτε!, λεει η Σοφία.
-Τι να σας έλεγαν δηλαδή?? Οτι τα έχω με εναν φίλο σας και ταυτόχρονα κοιμάμαι με άλλον φίλο σας?? Δεν ξέρανε ότι όλοι θα τους υποστηριζατε!, λέει η Ρανια. Και όταν λέει ολοι εννοεί τους πάντες εκτός από την Κατερίνα, η οποία παρεμπιπτόντως λείπει.

-Αφου ηταν κωλοχαρακτηρας, δεν φταις εσύ. Εμείς που δεν σου μιλήσαμε νωρίτερα.
Τους είπα τους λόγους για τους οποίους δεν τον χώριζα, αλλα εκείνοι δεν συμφώνησαν μαζί μου, και μάλλον δίκιο είχαν. Επίσης τους εξήγησα το γιατί θα φύγω για Γαλλία και τους είπα οτι θα μιλάμε κάθε μέρα. Στεναχωρηθηκαν ολοι πολύ και ιδικά η Ρανια που όταν με αγκάλιασε  έβαλε και τα κλάματα, όπως και εγώ. Δεθικα πολύ σχεδόν με όλα τα παιδιά της παρέας, αλλα η Ρανια είχε γίνει η κολλητή μου. Ταιριαξαμε αμέσως. Με πήγαν όλοι μαζί στο λιμάνι και αποχαιρετηστηκαμε. Ποτέ δεν ήμουν καλή σ'αυτά. Μπαίνω στο πλοίο και κάθομαι στις έξω καρέκλες και τους χαιρετάω.
Αντίο παιδιά, αντίο Κρήτη, ΑΝΤΙΟ ΚΏΣΤΑ..., σκέφτομαι και βάζω τα κλάματα. Θα μου λείψουν παρότι θα μιλάμε κάθε μέρα...

Κώσταςpov
Η Άννα είναι δική μου, μόνο δική μου. Αυτό μου φώναζε όλη την ώρα χθες το βράδυ κι εγώ δεν χορτενα να το ακούω. Την θέλω μόνο για μένα. Τώρα και για πάντα. Όσο σκέφτομαι ότι ο άλλος πήγε να την χτυπήσει... Μπορεί να μην με άφησε εχθές να τον πλακωσω στις μπουνιές αλλα συναντηθήκαμε μόνοι μας το πρωί και τον έστειλα νοσοκομείο όπως ήθελα. Τόσα χρόνια kick-boxing τι στο καλό. Τώρα βρίσκομαι μπροστά απο τον σάκο του box που έχω στο σπίτι μου. Στην Άννα άφησα ενα σημείωμα λέγοντας της να είναι έτοιμη στις 7:30. Θα πάμε σε παραλία, τα έχω όλα κανονισμενα.