Eρωτας Σαν Τη Θαλασσα

Πρόβα

Εδώ και ωραία έχουμε φτάσει στο σπίτι και τώρα γευομαστε την εξαίσια μακαρονάδα με θαλασσινά που μας έχει φτιάξει η νονά μου.
-Παιδιά εγώ λέω την Παρασκευή να μείνουμε στο σχολείο και να κάνουμε τότε την πρώτη πρόβα αντι για Πέμπτη? Τι λέτε?, λέει ο Μάριος.
-Γιατί?? Έχεις να πας κάπου κύριος??, τον ρωτά ψιλό-εκνευρισμενα η Αμαριλλις.
-Ναι για καφέ.
-Μπα με ποιόν??, τον ρωτάει με μια δόση ειρωνείας στη φωνή της.
-Βασικά έπρεπε να πεις με ποιά, λέει σιγανά έτοιμος να σκάσει στα γέλια.
Ωχχχ έρχεται η πρώτη σκηνή ζήλειας... Μάριε, τα θελες και τα παθες.
-Τι??? Με ποιά??, του τσιρίζει η γλυκιά μου φίλη.
-Αμαριλλις ψυχραιμία, της λέω εγώ.
- Μαζί σου. Α δεν στο είπα?? Θα πάμε για καφέ την Παρασκευή!

Την Παρασκευή στη πρόβα
-Λοιπόν εμείς σ'αυτή την μπάντα απο πέρσυ ερμηνεύουμε μόνο ελληνικά τραγούδια, σύγχρονα βέβαια, καθώς είναι για ελληνικές γιορτές αλλα αν θες το αλλάζουμε αυτό.
-Η διευθύντρια τι είχε πει?
-Συμφωνούσε με την ιδέα μας, αλλα αν θες το αλλάζουμε, μου λέει η Αμαριλλις καθώς πάμε στο θέατρο γιαα πρόβα.
-Όχι κανένα πρόβλημα. Μένει όπως είναι το γενικό project.
-Σίγουρα?
-Ναι παιδί μου σου λέω.
-Λοιπόν είναι αλλα 3 παιδιά και μας περιμένουν μέσα για να ξεκινήσουμε, μου λέει και στρίβουμε σ'ενα διάδρομο.
-Ο Μάριος και ο Γρηγόρης?
-Εκεί είναι ήδη. Ελα!
Μπαίνουμε μέσα στο θέατρο και βρίσκουμε τους υπόλοιπους.
-Λοιπόν απο εδώ ο Μπεν, ο Ηλίας και ο Μάρκος. Παιδιά απο δω η καινούργια μας τραγουδίστρια, πάει να συνεχίσει αλλα την διακόπτει ο Γρηγόρης.
-Και κοπέλα μου, τους λέει
-Ναι Γρηγόρη μου ηρέμησε. Τέλος πάντων απο δω η Άννα.
-Γεια
-Γειαααα
-Λοιπόν ελάτε ξεκινάμε. Πάρτε θέσεις.
-Ποιό τραγούδι είναι το πρώτο.
-Το πεδίο μάχης, των Vegas.
-Καιιι, πάμε!
Ξεκινήσαμε να κάνουμε τη πρόβα και τελειώσαμε μετά απο 3-4 ώρες.
-Πωω πτώμα είμαι, λέω στα παιδιά.
-Πάμε όλοι στο σπίτι μου, λέει ο Μάριος και εγώ στηριζομαι πάνω στο Γρηγόρη.

Δύο ώρες μετά
Τώρα βρισκόμαστε στο σπίτι ξαπλωμένοι πάνω στο καναπέ ενώ εγώ λαγοκοιμαμαι.
-Νυσταξε το μωρό μου?
-Ναι, του απαντάω.
-Παιδιά την πάω πάνω.
-Οκ.
Με ανεβάζει στο δωμάτιο μου και με σκεπάζει.
-Καληνύχτα!, μου λέει και ενώ στρίβει για να φύγει εγώ τον τραβάω απο το μανίκι του.
- Μείνε μαζί μου!
-Κάνε πιο κει.
Του ανοίγω το πάπλωμα και μπαίνει απο κάτω, με αγκαλιάζει και εγώ κουρνιαζω όσο πιο πολύ μπορώ στην αγκαλιά του. Το χαιδεμα των μαλλιών μου, σε συνδυασμό με τα απαλά του λόγια στα αφτιά μου και το άρωμα του κάνουν τα μάτια μου να κλείνουν.

Μερικές ώρες μετά
Ξυπνάω και βλέπω πως είμαι στην αγκαλιά του. Τι όμορφα που νιώθω εδώ μέσα... Αχχχ... Κάθομαι και τον κοιτάζω επι ώρα μέχρι που το τηλέφωνο μου αποφάσισε να με διακόψει απο το να θαυμάζω αυτό το θεσπέσιο θέαμα. Τρέχω γρήγορα και το πιάνω για να μην τον ξυπνήσει.
-Ναι??, λέω εγώ στη Ρανια ψιθυριστά που βρίσκεται στην άλλη γραμμή.
-Καλέ μου, γιατί ψιθυριζεις?
-Γιατί κοιμάται ο Γρηγόρης.
-Και εσύ που το ξέρεις??με ρωτά καχύποπτα. Πωωω που πήγε το μυαλό της πάλι. Δεν κοιμάται δίπλα σου κάποιος μονάχα μετά από έρωτα! Έλεος δηλαδή!
-Αφού είναι δίπλα μου.
-Τι???μου τσιρίζει.
-Μην τσιριζεις, θαβμου τον ξυπνήσεις. Απλώς κοιμηθήκαμε! Αμαν πια! Και σταματά να κάνεις έτσι όταν σου μιλάω για εκείνον!
-Όχι θα κάνω έτσι γιατί...
-Μην μου πεις γιατί! Μην μου πεις γιατί! Δεν με ενδιαφέρει. Λοιπόν πάρε με σε λίγο, όταν θα έχεις κέφια για συζήτηση. Γειά!
-Ανν..., πάει να πει αλλα της το κλείνω. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα γι'αυτόν, πως το λένε δηλαδή???

-Τι έγινε αγάπη μου??, με ρωτά αγουροξυπνημενα ο Γρηγόρης.
-Τίποτα καλέ μου, πέσε πάλι για ύπνο.
-Έλα εδώ, μου λέει και σηκώνει το χέρι του για να ξαναμπώ στην αγκαλιά του.
-Καληνύχτα.

Λοιπόν ενα σχετικά ήσυχο κεφάλαιο σοκολατάκια μου, τι λέτε??
Να σας ρωτήσω θέλετε να βάζω spoiler σε κάποια κεφάλαια??
Φιλάκια πολλά μέχρι το επόμενο!
Kisses until next one,
Anastasia:-P