Eρωτας Σαν Τη Θαλασσα

Η πισίνα

Έχω πάει πλέον στο δωμάτιο μου, και έχω αρχίσει να ετοιμάζομαι. Τελικά δίκιο είχε ο Μάριος. Δεν μπορώ να κάθομαι και να κλαίω με ποτάμια δακρύων τη μοίρα μου! Αυτά τα δεδομένα έχω τώρα, με αυτά θα πορευτω.
Writers pov
Άλλωστε η ζωή είναι πολύ απρόσμενη. Ένας δρόμος και εσύ βρίσκεσαι μέσα σ'ενα αυτοκίνητο. Τώρα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως ο άνθρωπος μπορεί να επιλέγει μόνος του το δρόμο που θα πάρει αλλά κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως μερικές φορές μπορεί να μην μπορείς να επιλέξεις απο μόνος σου, τι θα κάνεις αλλα ίσως κάποιες -σπάνιες-φορές να επιλέγει η τύχη για εσένα με αποτέλεσμα να είσαι με το ενα χέρι μόνο στο τιμόνι. Απο την άλλη βέβαια δεν πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα στη τύχη τους αλλα εκείνη βρίσκει  τρόπους απο μόνη της και επιλέγει για εμάς, χωρίς  -ίσως- εμείς κάποιες φορές να το γνωρίζουμε. Απο τύχη και απο θέλησή έχουν συμβεί πολλα καλά σ'αυτή την ιστορία και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν...

Πίσω στην Άννα.
Έχω ετοιμαστεί, έχω φτιάξει τσάντα και τον περιμένω στο σαλόνι.
Ακούω βήματα απο τη σκάλα και γυρίζω και τον κοιτάω. Καλός είναι...
-Μαμά φεύγουμε!
-Στο καλό!
- Φιλιά στη μικρή!
Μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε.
-Κατσε λίγο ρε Μάριε. Το παιδι που κάνει το πάρτυ...
-Ξέρει απο εχθές οτι θα σε γνωρίσει.
-Πως??
-Προπονήθηκα καλά για να χάσεις. Χαράματα κοιμήθηκα!
-Έλεος...

Μετά από μια ώρα έχουμε φτάσει στο σπίτι του και μπορώ να πω πως απ'έξω δείχνει πολύ εντυπωσιακό.

-Ααα, δεν μπορώ... Παω να φύγω.
-Ελα δω ρε!
-Ωπ ο Μάριος και με πολυ καλή παρέα. Γρηγόρης χάρηκα, μου λέει και μου τείνει ευγενικά το χέρι για μια χειραψία.
-Παρομοίως, του απαντώ και εγώ με ενα χαμόγελο και του σφίγγω το χέρι.
-Εσύ πρέπει να είσαι η Άννα. Μου είχε μιλήσει ο Μάριος για σένα αλλα δεν είχε μπει ποτέ σε πάρα πολλές λεπτομέρειες. Ελπίζω να γνωριστούμε καλύτερα τώρα που θα είσαι εδώ.
-Κι εγώ το ίδιο. Φαίνεται πραγματικά καλό παιδί και όχι δεν δείχνει να είναι ενα  κακομαθημένο πλουσιοπαιδο.
-Παρακαλώ, μου λέει και μου κάνει ενα νεύμα για να προχωρήσω προς τα μέσα. Δεν έχει πολύ κόσμο μόνο λίγα παιδιά, όσα πρέπει θα έλεγα για εμένα αν και στις παρέες δεν υπάρχει αριθμός αλλα πιστεύω πως καταλαβαίνετε τι λέω. Φαίνεται επιλεκτικος στις παρέες του.
-Λοιπόν παιδιά. Εεε με ακούτε?? Αυτή εδώ είναι η Άννα, η κοπέλα που μας είχε μιλήσει ο Μάριος, λέει δείχνοντας με διακριτικά. Τα παιδιά είναι ήδη μέσα στη πισίνα και γελάνε. Μου χαμογελούν όλοι εκτός απο δύο κοπέλες ,μια ξινή και μια λίγο πιο πέρα που δεν πολύ μιλάει. Με την πρώτη θα σκοτωθουμε κάποια στιγμή, το βλέπω.
-Η πρώτη πόρτα δεξιά με το που μπεις μέσα στο σπίτι απο τη τζαμαρία είναι το μπάνιο, πήγαινε και άλλαξε, μου ψιθυρίζει ο Μάριος.
Πάω μέσα και πιάνω το πόμολο της πόρτας και το ανοίγω. Μέσα σε 5λεπτά έχω τελειώσει την δουλειά μου και βγαίνω έξω.
-Ήρθα και εγώ.
-Αντε μπες.
Βάζω το πόδι μου μέσα στη πισίνα και το ξαναβγαζω εξω. Αρχίζουν να γελάνε και μαζί τους γελάω και εγώ ώσπου βλέπω τη ξινή να με πλησιάζει με ενα αυταρεσκο χαμόγελο. Αμμ δε... Δεν σφαξανε... Με το που παει να σηκώσει τα χέρια της για να με σπρώξει μέσα της τα πιάνω, την κάνω μια στροφή και την πετάω όλη μέσα.
-Οοοοο, φωνάζουν τα παιδιά και τότε και εγώ κάνω με επιδεικτική βουτιά, σαν να ήταν η αποθέωση μου.
Βλέπω την κοπέλα να πηγαίνει παραπέρα και να βγαίνει για λίγο έξω, γκρινιαζοντας για τα μαλλιά της.
-Λοιπόν λοιπόν! Να γίνουν οι συστάσεις! Απο δω η Σοφι, η Μπεατρις, ο Μάρκος, ο Γιάννης, ο Μάνος και η κοπέλα που είναι λίγο πιο πέρα ειναι η Αμαριλλης.
-Και η ξινή?
- Α ναι, είναι και αυτή. Ονομάζεται Νατάσα. Απο δω όπως όλοι καταλάβατε η Άννα.
-Ναι, νομίζω πως αυτό το εμπεδωσαμε όλοι...
-Και τι να έκανα?? Αααα για να της πω!! Αυτά δεν περνάνε σε μένα! Αλλού αυτά!!
-Έτσι μπράβο κοπελαρα μου!!!, μου λεει ο Γρηγόρης και κοκκινίζω. Βλέπω την ξινή να έρχεται και να μπαίνει μέσα. Αρχίζουν όλοι να μιλάνε όπως πριν και εγώ πλησιάζω την Αμαριλλης.
-Γεια σου.
-Γειαα. Φαίνεται θλιμμένη...
-Τι έχεις??
-Τίποτα...
-Γιατί δεν έρχεσαι πιο πέρα μαζί μας??
-Οχου δεν θέλω!, λεει και κοιτάω προς την ακτίνα της δικής της οπτικής γωνίας. Κοιτά τον Μάριο που μιλάει με τη ξινή! Οπα?? Ερωτοχτυπημενη, τρελά ερωτευμένη... Τραγουδάω απο μέσα μου και την βλέπω που με κοιτά.
-Με κατάλαβες!!! Αχχ πόσο ντρέπομαι!!!
-Καθόλου να μην ντρέπεσαι!!! Όσο καιρό θα είμαι εδώ θα σε κάνω να τον έχεις να σέρνεται στα πόδια σου!
-Τι λες παιδάκι μου, είσαι με τα καλά σου?? Πως μπορείς και τα λες αυτά??
-Έννοια σου και ξέρω απο έρωτες και σχέσεις... Ίσως να σου πω κάποια στιγμή. Τώρα σήκωσε το κεφάλι και έλα μαζί μου.
-Όχι!
-Ελα είπα!. Την τραβάω προς την κατεύθυνση του Μάριου και πάμε κοντά τους.
-Γειαααα, μου λέει ο Μάριος.
-Γειααα. Τι έγινε κοπέλα μου το αμίλητο νερό ήπιες??
-Ακου να σου πω!
-Μάριε έφυγες!
-Εννοείται, μου λέει.
-Δεν ήρθες εδώ για να μας πάρεις τα αγόρια, το πιασες ή όχι??
-Κι εγώ άκου να σου πω κοπέλα μου για να ξεκαθαρίσουμε κάτι απο την αρχή. Ή αλλάζεις το ύφος και τον τόνο της ομιλίας σου, τόσο που να μην ακούγεται η δεν θα τα πάμε καθόλου καλά εμείς οι δύο. Αυτός ο χαρακτήρας  δεν ειναι της αρεσκείας μου και πίστεψε με δεν το θέλεις αυτό, καλό μου. Τώρα όσων αναφορά στο γεγονός ότι σου παίρνω τα αγόρια. Καλό μου και ανασφαλές κορίτσι πως γίνεται να φοβάσαι πως θα χάσεις κάτι που δεν είχες ποτέ. Γιατί για να κοιτάξουν εμένα τρείς επιλογές υπάρχουν: ή δεν τους ενδιαφέρεις ή δεν τους ενδιαφέρεις ή δεν τους ενδιαφέρεις. Λυπάμαι.
Με κοιτά με ενα θυμωμένο βλέμμα και σηκώνεται και φεύγει. Και οταν λέω φεύγει εννοώ ότι μπαίνει μέσα στο σπίτι. Επιτέλους!!
- Δόξα συ που βρέθηκε ενας άνθρωπος να την βάλει στην θέση της!, λεει χαρωπά η Αμαριλλις.
-Ναι τώρα κολύμπα προς τα παιδιά!
-Μα...
-Μην βγάλεις μιλιά! Ξέρεις τι όμορφη που είσαι με αυτό το κόκκινο μαλλί?? Τέλεια και να μην το εκμεταλλευεσαι?? Αμαρτία!
-Αμαρτησα γιατί είμαι ερωτευμένη. Υπεπεσα στο αμάρτημα του θεού έρωτα.
-Ε κάνε κάτι λίγο και εσύ! Μην είσαι με την ουρά στα σκέλια! Έλα.
-Λοιπόν παιδιά πείτε μου κάτι για εσάς, να μπορέσω να σας γνωρίσω κι εγώ λίγο!, τους λέω και ξεκινά η Αμαριλλις να μιλά. Πολύ την κοιτούσαν με ξαφνιασμο γιατί τόση ώρα δεν είχε βγάλει μιλιά και γενικά ηταν εμφανές ότι ηταν λίγο ντροπαλή. Θα την κάνω εγώ... Όταν άλλος θα τρέχει και δεν θα φτάνει!!! Χαχα, θα βρέξει πολύ γέλιο!
Οχι το εννοώ, μην με κοιτάζετε έτσι! Αυτό το μπουμπούκι που βλέπει θα του το κάνω εγώ ενα κατακόκκινο άνθος! Τότε να σε δω Μάριε, καλέ μου που θα την παρακαλάς γονατιστός!!
Η ώρα περνά ευχάριστα μέχρι που μπαίνουμε όλοι μέσα για μπάνιο, να αλλάξουμε. Η μουσική όμως και τα φώτα είναι σταθερή αξία.
-Πάω για μπάνιο, φωνάζω στα παιδιά.
-Περίμενε να σου δείξω που είναι οι πετσέτες!!!, μου απαντά ο Γρηγόρης. Έρχεται και προχωράμε προς τους πάνω ορόφους.
-Να εδώ.
Μου δίνει τις πετσέτες και τα χέρια μας ακουμπούν για μερικά δευτερόλεπτα και νιώθω κάπως περίεργα.
-Πάω να τακτοποιήσω και τους υπόλοιπους. Οτι χρειαστείς ζητά βοήθεια απο εμένα με μια φωνή. Α και πραγματικά μας εντυπωσιασες με τον τρόπο που έβαλες την στην θέση της. Μπράβο σου, έχεις δυναμισμό.
Τόση ώρα με αυτά που λέει έχω καθίσει και τον κοιτάω σαν... Σαν... Ε δεν ξέρω ακόμα σαν τι αλλα τον κοιτούσα επί πολλή ώρα. Μου χαμογελάει και κλείνει την πόρτα. Γυρίζω προς την μπανιέρα και ξαφνικά αναμνήσεις ξεπηδούν στο μυαλό μου. Μην το κάνεις αυτό,  σταμάτα!!!! Σκέφτομαι και ταρακουναω το κεφάλι μου πέρα δώθε. Μπαίνω μέσα στη μπανιέρα και χαλαρώνω μέχρι που ακούω τσιριχτα απο κάτω. Ωχχχ, τι έγινε πάλι...

Γεια σας!!! Σας έλειψα καθόλου η μπα??? Πως περνάτε το καλοκαίρι σας σοκολατάκια μου?? Εύχομαι να περνάτε καλά!!!
Στη φωτογραφία είναι ο Γρηγόρης. Τον συμπαθησαατε καθόλου η όχι?? Η Άννα πάντως μάλλον τον συμπάθησε, εσείς τι λέτε??
Φιλάκια πολλά μέχρι το επόμενο!
Kisses
Anastasia