Eρωτας Σαν Τη Θαλασσα

Η επόμενη μέρα

Το επόμενο πρωί ξυπνάω και ΔΕΝ τον βρίσκω δίπλα μου. Τιναζομαι πάνω ταραγμένη, πάω στο δωμάτιο των παιδιών. Το κοριτσάκι μου λείπει!! Αρχίζω να τσιριζω και ακούω γελάκια απο το μπάνιο. Απο το μπάνιο?? Ανοίγω σιγά-σιγά την πόρτα και τον βλέπω καθιστό στο πάτωμα να πλένει τη μπέμπα. Βάζω το χέρι πάνω στο στόμα μου και μου ξεφεύγει ενα δάκρυ. Πότε δεν έπρεπε να τον αμφισβητήσω... Είναι ο πιο ικανός πατέρας...Γυρίζω και κοιτάω το έπιπλο του μπάνιου και βλέπω το χαρτί στο οποίο είχα γράψει ολα τα πράγματα που πρέπει να γίνονται πριν και μετά το μπάνιο... Είναι όλος δικός μου, τόσο τέλειος, τόσο... Σκέφτομαι και νιώθω το λαιμό μου να στεγνώνει. Πάω να φύγω αλλα με φωνάζει η κόρη μας.
-Μα-μα!
-Μωρό μου, της λέω πλησιάζοντας την ανοίγοντας ταυτόχρονα και τα χέρια μου.
-Σε ποιό μωρό αναφέρεσαι?, μου λέει ο Χρήστος και του ριχνω μια άκρως δολοφονική ματιά.
-Εσύ είσαι το βράδυ, το πρωί εισαι...
-Τι είμαι??
-Το κρουασάν μου, έτοιμο για φαγωμα!, του λέω με ένα επιθετικό-και καλά- βλέμμα.
-Κρουασανακι μου!!!!, μου λέει και μου δαγκώνει ελαφρά το χέρι.
-Μπα-μπα!
-Παιδί μου!
-Παπα!
-Τι σημαίνει τώρα αυτό?
-Παπάκι, θέλει το παπάκι της, του λέω και της δίνω το παιχνίδι της. Γυρίζει και της χαϊδεύει το κεφαλάκι και εκείνη του χαϊδεύει το μάγουλο. Εκεί βάζω τα κλάματα και βγαίνω έξω από το μπάνιο. Δεν έπρεπε να τον εγκαταλείψω...Τότε... Ή τουλάχιστον έπρεπε να τον βρώ. Τον ήθελα δίπλα μου στη γέννα, στην εγκυμοσύνη, να με ακουμπά, μου έλειπε πολυ!! Βρίσκομαι στην κουζίνα και μου βάζω λίγο νερό για να συνέλθω αλλα μέχρι και το ποτήρι μου ξεφεύγει από τα χέρια. Κλαίω με λυγμούς...
-Μα-μα!
-Μωρό μου, τι έγινε, τι έπαθες??, μου λεει και έρχεται δίπλα μου με την μπέμπα και τον μπέμπη μας στην αγκαλιά.
-Τίποτα...
-Μωρό μου..., μου λέει και αφήνει τα μωρά στο πάρκο τους.
-Τι έγινε??, μου λεει και μου πιάνει τα χέρια, βάζοντας τα στο στήθος του. Κρύβομαι στην αγκαλιά του λες και έτσι όλος ο πόνος όλου αυτού του διαστήματος θα έφευγε έτσι απλά.
-Ποναωωω
-Που?? Παναγία μου, να σε πάω στο νοσοκομείο!!
-Τι λες μωρέ!!, του φωνάζω.
-Τι έγινε???, μου λέει και καθόμαστε στο καναπέ.
-Μου ελειπες...
-Κι εμένα... Μιλά μου.
-Αφότου έφυγα, μια εβδομάδα μετά έμαθα ότι ήμουν έγκυος. Γύρισα πίσω στην Ελλάδα και σε έψαξα αλλά τα παιδιά μου είπαν ότι έφυγες και οτι δεν γνώριζαν που ήσουν. Μου είπαν πως το μόνο πράγμα που ήξεραν ήταν οτι θα τελειωνες το σχολείο αλλού. Περίμενα 2-3μήνες ,αλήθεια σου λέω, σε περίμενα!! Αλλα μετά από λίγο καιρό έβλεπα πως δεν γινόταν τίποτα και έτσι αποφάσισα ότι δεν θα επεστρεφες και ξαναφυγα. Τελείωσα στη Γαλλία το σχολείο και επέστρεψα εδώ γιατί, μου έλειπαν τα παιδιά, ο τόπος μου, ο εαυτός μου γενικότερα, μου έλειπα...
Βολεψα τα παιδιά τις ώρες που έλειπα και όλα ξεκίνησαν απο την αρχή. Μέχρι που μετά από σχεδόν δύο χρόνια έρχεσαι πίσω και σαρωνεις τα πάντα. Ρίχνεις ότι κάστρο είχα χτίσει γύρω μου, και με παίρνεις πίσω με τόσο πάθος και ορμή, που κάπου στη διαδρομή εγώ απλώς απολάμβανα, τίποτα άλλο.
-Ήρθα να διεκδικήσω ξανά ότι είναι δικό μου...
-Ναι, αλλα αν κάποιος πραγματικά σου το έκλεβε?
-Τι εννοείς??
-Αν ήμουν όντως πολύ ευτυχισμένη με κάποιον άλλο?? Τι θα έκανες τότε??
Χρήστοςpov
Με αυτά της τα λόγια πραγματικά έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αλήθεια, τι θα έκανα τότε?? Θα είχα το θάρρος να την αφήσω?? Το χαμόγελο που είχα άρχισε να σβήνει, στη συνειδητοποίηση του τι θα έκανα. Θα καταστρεφομουν, θα έχανα τα πάντα.
-Θα σε διεκδικούσα και πάλι αλλα αν όντως έβλεπα πως ήσουν ευτυχισμένη και πως αυτός σου συμπεριφερόταν όπως σου πρέπει τότε μάλλον θα έβρισκα το κουράγιο να σε αφήσω και απλώς θα είχα επαφή -ουσιαστική όμως επαφή- με τα παιδιά μας. Τίποτα άλλο. Αλλα νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πω την ιστορία και απο τη δική μου μεριά, της λέω και με κοιτά απορημένα.
-Τι με κοιτάς?? Έχω και εγώ πράγματα να σου πω. Όταν έφυγα πήγα στη Γερμανία, στους θείους μου. Έκατσα εκεί για περίπου 8μήνες αλλα δεν τα κατάφερα. Μου ελειπες, μου ελειπες πολύ... Το κορμί σου, το πρόσωπο σου, η ορμή σου, ο αυθορμητισμός σου. Όλα!!! Επέστρεψα πίσω και σε έψαξα στη Κρήτη, στην  Αθήνα, μέχρι και στη ΝΟΤΙΑ Γαλλία έκατσα 3μήνες. Αλήθεια εσύ σε πιο σημείο της ήσουν?
-Στη Βόρεια...
-Να πάρει η ευχή.... Οργιστηκα με τον εαυτό μου για εκείνο το μοιραίο βράδυ που τους άφησα να μας χωρίσουν, γιατί δουλειά του Κωστάκη ήταν και όλο αυτό το σκηνικό και μίας παλιάς μου ξεπετας, αλλα εγώ δεν έπρεπε να είχα μεθύσει. Δεν έπρεπε να μας το κάνω αυτό... Δικό μου είναι το λάθος όλο δικό μου. Είχα παραιτηθεί τελείως. Δεν... ήλπιζα πως θα σε ξαναδώ. Παραιτήθηκα απο τα πάντα μετά από κάποια στιγμή. Όχι μόνο απο την αναζήτηση μου για σένα αλλα γενικότερα απο τα πάντα. Τα παιδιά δεν με αναγνωριζανε. Μέσω της Ρανιας μου μπήκε η ιδέα για την Γαλλία. Δυστυχώς σε λάθος σημείο. Και αυτό λάθος το έκανα. Να σε ρωτήσω κάτι? Στη τελική τι σκατα μου βρίσκεις μπορείς να μου πεις?
-Κοίτα πίσω σου, του ψιθυρίζω μέσα απο τους λυγμούς μου. Κοιτάει τα μωρά μας που μας κοιτάνε και του απαντώ στο αυτί.
-Είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Με το που το ακούει αυτό κλείνει για λίγο τα μάτια και μετά απο λίγο γυρίζει και με κοιτάει.
-Θα τα παλέψουμε όλα μαζί, ναι?, μου λέει και είμαι σίγουρη πως δεν εννοεί μόνο το θέμα των παιδιών. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Φιλιομαστε όταν ακούω το τηλέφωνο να χτυπάει.