Το σημάδι

κεφάλαιο 9

Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα μπαίνοντας στο δωμάτιο ανάκρισης ήταν τα μάτια της. Αυτά τα μπλε της μάτια που με μαγνήτισαν και πάλι σαν να τα έβλεπα πρώτη φορά. Φορούσε ένα φαρδύ πουλόβερ κι ένα ξεβαμμένο τζιν. "Τι κάνεις εδώ;" με ρώτησε απότομα ο Τζάρεντ και μόνο τότε πήρα το βλέμμα μου από την ξανθιά κοπέλα. Τον κοίταξα με βλέμμα άγριο και έκλεισα με δύναμη πίσω μου την πόρτα. "Εσύ τι κάνεις εδώ!" του είπα με ένταση και η φωνή μου αντήχησε στο μικρό δωμάτιο. Το βλέμμα μου από τον Τζάρεντ ταξίδεψε στο πρόσωπό της κι έπειτα πάλι σε εκείνον. "Τι στο διάβολο ρε Άλεξ;! Να την ανακρίνω ήρθα, μα δεν λέει κουβέντα!" απάντησε απότομα και πετάχτηκε όρθριος. Ένιωθα το κεφάλι μου να έχει πάρει φωτιά..."Από ποιόν πήρες την άδεια Τζάρεντ;" του φώναξα και ήξερα ότι παραλογιζόμουν... Ήταν φίλος και συνεργάτης... δεν ξέρω γιατί με έπνιγε ένας περίεργος φόβος και δεν ήθελα κανέναν δίπλα της... Δεν ξέρω γιατί θύμωσα τόσο μόλις άκουσα ότι βρισκόταν εκείνος μαζί της... "Άσε τις μαλακίες Άλεξ" μου είπε θυμωμένα και προχώρησε μέχρι την έξοδο. "Κράτα τις αποστάσεις σου... το τελευταίο που θέλεις είναι να επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος..." πρόσθεσε κοφτά και έκλεισε την πόρτα απαλά. Μια σιγανή βρισιά ξέφυγε από τα χείλη μου κι έσφιξα με δύναμη τις μπουνιές μου.

Πήρα βαθιά ανάσα και γύρισα το σώμα μου προς την κοπέλα που καθόταν αμίλητη στο ίδιο σημείο. Την κοίταξα εξεταστικά μα τα μάτια της ήταν χαμηλωμένα κοιτώντας το πάτωμα. Πέρασα το χέρι από το κεφάλι μου και για μια στιγμή ένιωσα φοβερή αμηχανία. Πόσο καιρό είχαν να με κατακλύσουν τέτοια συναισθήματα; Γιατί τώρα; Γιατί με εκείνη; Καθάρισα απαλά το λαιμό μου και σήκωσε αργά το κεφάλι. Χάθηκα και πάλι στο μπλε των ματιών της για λίγα δευτερόλεπτα μα δεν άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί παραπάνω. "Πάμε" είπα ξερά και της έτεινα το χέρι. Το κοίταξε, μα δεν το έπιασε. "Φεύγουμε!" είπα πιο έντονα και σηκώθηκε αργά από την θέση της. Την κράτησα γερά, παρόλο που μου έδινε την εντύπωση ότι δεν ήθελε, και αγνόησα την αίσθηση της ζεστής της παλάμης μέσα στην δική μου. Βγήκαμε έξω, και κρατώντας την πάντα από το χέρι, διασχίσαμε τον μακρύ διάδρομο και ανεβήκαμε μέχρι τον κεντρικό όροφο. Τα βλέμματα όλων ήταν κολλημένα πάνω μας, μα δεν έδωσα σημασία. Την οδήγησα μέχρι το ασανσέρ και μπήκαμε βιαστικά μέσα, μόλις έφτασε στον όροφό μας. Άφησε απότομα το χέρι μου και κόλλησε την πλάτη της απέναντί μου, μα και πάλι τα μάτια της κοιτούσαν χαμηλά. Έτριψα το αξύριστο σαγόνι μου μα δεν είπα κουβέντα... Είχαμε καιρό...

Την έπιασα και πάλι από το χέρι μόλις φτάσαμε στο υπόγειο γκαράζ και την οδήγησα στο αυτοκίνητό μου. Της άνοιξα την πόρτα, της φόρεσα την ζώνη κι έπειτα έκανα τον γύρo και μπήκα στην θέση μου. Της έριχνα κλεφτές ματιές μα μια βαριά σιωπή είχε απλωθεί στο αμάξι. Εκείνη κοιτούσε έξω από το παράθυρο και γω προσπαθούσα να συγκεντρωθώ όσο καλύτερα μπορούσα στο δρόμο. "Λέγε" απάντησα κοφτά στο τηλέφωνο μόλις είδα το νούμερο της Κάρλα να αναβοσβήνει στην οθόνη μου. "Κάνεις μαλακία..." ήταν η πρώτη της κουβέντα. "Τι θέλεις Κάρλα;" την έκοψα απότομα, "Βγήκαν οι εργαστηριακές εξετάσεις... Βρέθηκε διαφορετική ουσία στο αίμα της... Πρόσεχε...Αυτό που κάνεις είναι χαζομάρα Άλεξ!" την άκουσα να φωνάζει και η κοπέλα δίπλα μου με κοίταξε περίεργα. "Γαμώτο..." είπα σιγανά και απλά έκλεισα την γραμμή απενεργοποιώντας το κινητό μου. Δεν είχα καμία όρεξη να ακούσω το παραμικρό εκείνη τη στιγμή... Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν τα νέα για τις εξετάσεις και το πως θα μάθω περισσότερα για την γυναίκα που είχε κάνει τατουάζ το όνομά μου στο κορμί της.

Λίγη ώρα αργότερα άνοιγα την πόρτα του διαμερίσματος μου και της έκανα νόημα να μπει. Την είδα διστακτική... ένας φόβος στα μάτια που δεν είχα δει πιο νωρίς. Την έσπρωξα απαλά κι έκλεισα πίσω μας την πόρτα. Άναψα τα φώτα, πέταξα το παλτό μου σε μια πολυθρόνα και το αμέσως επόμενο πράγμα που έκανα ήταν να βάλω ένα δυνατό ποτό. Το είχα ανάγκη... πολύ... Γέμισα το ποτήρι μου και ήπια μερικές γουλιές για να ηρεμήσω.

Κάθισα στον καναπέ κρατώντας το ποτήρι μου και της έκανα νόημα να καθίσει απέναντί μου. Με βήματα αργά... διστακτικά το έκανε. Το βλέμμα της έπεσε πάλι στο πάτωμα και τα δάχτυλά της μπλέχτηκαν μεταξύ τους. "Κάπως πρέπει να σε φωνάζω..." μονολόγησα κοιτώντας την επίμονα. "Πως σε λένε γαμώτο...;" ρώτησα σιγανά χωρίς να περιμένω απάντηση. Τα μάτια της κόλλησαν στα δικά μου και με ρούφηξαν μέσα σε λίγα λεπτά. "Σοφία" είδα τα χείλη της να κουνιούνται και να λέει το όνομά της...