Το σημάδι

κεφάλαιο 6

Με τράβηξαν έξω τραβώντας με, σχεδόν με το ζόρι. Τίναξα απότομα τα χέρια τους από πάνω μου και βημάτισα νευρικά στον άδειο χώρο γύρω μου. Έτριψα με δύναμη το πρόσωπό μου και προσπάθησα να συνέλθω. "Τι στο διάβολο ρε Άλεξ;" άκουσα τον Τζάρεντ με την αυστηρή του φωνή δίπλα μου. Δεν απάντησα... Δεν του έδωσα σημασία χαμένος στις σκέψεις μου. "Πήγαινε σπίτι... Θα τακτοποιήσουμε εμείς την κοπέλα Άλεξ, πήγαινε ξεκουράσου, και τα λέμε αργότερα" μου είπε ο αρχηγός και έγνεψα καταφατικά. Κατά βάθος δεν ήθελα να φύγω, ήθελα να μάθω, να ρωτήσω, να ψάξω, μα ήξερα ότι εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από όλα αυτά. Το μυαλό μου ήταν τόσο φορτωμένο, τα νεύρα μου τεντωμένα... δεν υπήρχε περίπτωση να σκεφτώ λογικά εκείνη την ώρα. Απομακρύνθηκα σχεδόν τρέχοντας και μπήκα στο ασανσέρ. Μου φάνηκε αιώνας μέχρι να μπω στο αμάξι μου και να κλείσω την πόρτα. Έμεινα για λίγο ακίνητος ακούγοντας την ανάσα μου βαριά...

Σε λιγότερο από μισή ώρα έμπαινα στο διαμέρισμά μου, και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να χωθώ κάτω από το καυτό νερό του ντούζ. Ξέπλυνε τον ιδρώτα και την έντασή μου μονομιάς, μα από το μυαλό μου δεν έφυγε λεπτό η εικόνα της κοπέλας με τα μπλε μάτια. Γέμισα το ποτήρι μου με ένα σκέτο ουίσκι και το ήπια χωρίς να περιμένω λεπτό. Με χαλάρωσε... το κάψιμό του με συνέφερε... Κάθισα στην πολυθρόνα μου και έτριψα με δύναμη τα μάτια μου. Έπρεπε να σκεφτώ... Να σκεφτώ για ποιο λόγο το καθίκι με έβαζε στο μάτι... να σκεφτώ για ποιο λόγο ένας δολοφόνος θα δοκίμαζε εμένα προσωπικά με αυτό τον τρόπο. Έσπαγα το μυαλό μου μα άκρη δεν έβγαζα... Συνέχεια η μορφή της άγνωστης για μένα κοπέλας πεταγόταν στα μάτια μου κάνοντας με να υποφέρω χωρίς να ξέρω τον λόγο...

Δυνατά χτυπήματα στην πόρτα με ξύπνησαν απότομα. Πετάχτηκα από τον καναπέ που με είχε πάρει ο ύπνος και έσυρα τα βήματά μου μέχρι την είσοδο. Ο πονοκέφαλος με πρόλαβε και έκλεισα τα μάτια μορφάζοντας από τον πόνο. Το ποτό και το ξενύχτι δεν με είχαν βοηθήσει καθόλου. Άνοιξα με κόπο και αντίκρισα τον Τζάρεντ με την Κάρλα στην πόρτα μου. Και οι δύο έδειχναν ταλαιπωρημένοι και ξενυχτισμένοι. Με κοίταξαν προσεκτικά και ήμουν σίγουρος ότι και εγώ είχα τα χάλια μου. Τους γύρισα την πλάτη και μπήκα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ.

"Έγινε κάτι;" τους ρώτησα καθώς άφηνα τις κούπες με το τονωτικό ρόφημα μπροστά τους. Έγνεψαν και οι δύο αρνητικά και κάθισα βαριά στην πολυθρόνα απέναντί τους. "Που την πήγατε;" ρώτησα ανυπόμονος και αγνόησα τις ματιές μεταξύ τους. "Είναι με τις υπόλοιπες... Την πήγαμε πρώτα για τον εργαστηριακό έλεγχο... Τα αποτελέσματα θα βγουν αύριο.." είπε η Κάρλα κι έμεινε σιωπηλή αμέσως μετά. Έτριψα με δύναμη το μέτωπό μου και ήπια μια μεγάλη γουλιά καφέ. Ο πόνος στο κεφάλι δεν είχε φύγει μα προσπαθούσα να τον αγνοήσω. "Την έψαξε κανείς μέχρι τώρα;" ρώτησα μήπως μαθαίναμε επιτέλους λεπτομέρειες για εκείνη. Κούνησαν και οι δύο αρνητικά το κεφάλι. "Κανένα σήμα δεν έχει δοθεί πουθενά. Παραμένει μια άγνωστη" μου είπε σταθερά η Κάρλα. "Πάει πουθενά το μυαλό σου;" με ρώτησε ο Τζάρεντ και με κοίταξε κατάματα. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μένοντας για λίγο σιωπηλός. "Με μπερδεύει προσωπικά το καθίκι και αυτό δεν μ' αρέσει..." είπα σκεφτικός. "Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο το κάνει... γιατί προσωπικά εμένα..." συνέχισα κοιτάζοντας τους συνεργάτες μου. Η Κάρλα ανασήκωσε τους ώμους "η κοπέλα είναι ο σύνδεσμος Άλεξ... πρέπει να βεβαιωθούμε οτι δεν την ξέρεις... ότι δεν την έχεις ξαναδεί στην ζωή σου και μόνο..." "Σας το είπα και πριν!" σχεδόν ούρλιαξα και πετάχτηκα όρθιος. "Δεν την ξέρω! Δεν την έχω ξαναδεί ποτέ!" επέμενα για άλλη μια φορά και ξαφνικά τα μάτια της εμφανίστηκαν μπροστά μου. Έβρισα σιγανά και έκλεισα με δύναμη τα δικά μου... Τότε γιατί γαμώτο μου νιώθω σαν να την ξέρω από πάντα; Τι στο διάβολο τρέχει με εκείνη την γυναίκα; Γιατί κάθε φορά βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στην θάλασσά της;

"Εντάξει Άλεξ... δεν το αμφισβήτησε κανείς..." συνέχισε πιο ήρεμα η Κάρλα και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. "Εφόσον δεν την ξέρεις... ο δολοφόνος την χρησιμοποιεί απλά σαν μέσο... σαν το μέσο που θα σε πλησιάσει..." πρόσθεσε ο Τζάρεντ σχεδόν εκνευρισμένος. Κούνησα το κεφάλι μου... συμφωνούσα με τον συνεργάτη μου... η κοπέλα απλά έπαιζε το ρόλο του συνδετικού κρίκου. "Πρέπει να ξαναδούμε τις σημειώσεις μας, πρέπει να κοιτάξουμε προσεκτικά τις φωτογραφίες.. τα αποτελέσματα το εργαστηριακών εξετάσων... Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί από δω και στο εξής, όχι λάθη..." είπε με μια ανάσα η Κάρλα και φαινόταν αναψοκοκκινισμένη από την ένταση. "Η επιτήρησή της, της θα είναι αυστηρή... θα φροντίσω προσωπικά γι αυτό Άλεξ. Δεν θα αφήσουμε κανέναν να την πλησιάζει... και νομίζω πως κι εσύ θα πρέπει να μείνεις μακριά της, έτσι δεν θα μπορεί το καθίκι να σε πλησιάσει με κανέναν τρόπο" σχολίασε ο Τζάρεντ και σηκώθηκε όρθιος βηματίζοντας νευρικά. "Όχι" είπα κοφτά και δύο ζευγάρια μάτια κόλλησαν πάνω μου. "Τι εννοείς όχι;" η απορία τους ήταν εμφανής. "Ο δολοφόνος μου έστειλε ένα μήνυμα... πρέπει να το πάρω... το λάθος θα το κάνει κάποια στιγμή και πρέπει να του δώσουμε το περιθώριο να το κάνει" είπα βιαστικά. "Τι εννοείς;" με ρώτησε η Κάρλα και τινάχτηκε σχεδόν από την καρέκλα της. "Η κοπέλα θα μείνει μαζί μου. Θα την έχω δίπλα μου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, και θα παρακολουθώ οτιδήποτε κάνει, οτιδήποτε πει, οτιδήποτε ίσως... σκεφτεί. Θα γίνω η σκιά της. Το καθίκι θα το μάθει... θα κάνει την κίνησή του... και όταν την κάνει... θα είμαι έτοιμος...."