Το σημάδι

κεφάλαιο 10

Άνοιξε το στόμα της και μίλησε και εγώ έμεινα να την κοιτώ με ανοιχτό το δικό μου. Πετάχτηκα από την θέση μου και την άρπαξα από τους ώμους με δύναμη. Είδα στο πρόσωπό της ένα μορφασμό που δήλωνε πόνο, μα παρόλαυτά δεν χαλάρωσα ούτε στο ελάχιστο το κράτημά μου. "Τι είπες;" την ταρακούνησα δυνατά και με κοίταξε τρομαγμένη μέσα στα μάτια. "Λέγε!" επέμενα και πάλι πιο έντονα από πριν και την ταρακούνησα πιο ελαφρά. "Σοφία... είπα με λένε Σοφία" η φωνή της βγήκε σιγανή και διστακτική μα τα μάτια της παρέμεναν κολλημένα στα δικά μου. Λες και ήξερε γαμώτο πόσο με μάγευαν, λες και ήξερε πόσο με επηρέαζαν.

"Ποια είσαι; Που με ξέρεις;!" άρχισα να φωνάζω, να γίνομαι βιαστικός να μάθω... να μάθω επιτέλους τι στο διάβολο ζητούσε από μένα. Το βλέμμα της πάνω στο δικό μου μα το στόμα της κλειστό. Ο φόβος είχε φωλιάσει στα δικά της μάτια, μα στα δικά μου, διέκρινες μόνο θυμό, και μια φλόγα να σιγοκαίει. Προσπάθησε να ελευθερωθεί απο την λαβή μου μα δεν τα κατάφερε. Την έσφιξα περισσότερο και στο πρόσωπό της διέκρινα τον πόνο. "Σταμάτα! Με πονάς!" ψιθύρισε και χαλάρωσα αμέσως το κράτημά μου. Δεν την άφησα... λες και φοβόμουν μην μου φύγει...

Την οδήγησα και πάλι στον καναπέ και κάθισα απέναντί της κοιτώντας της εξεταστικά. Την είδα να φέρνει τα χέρια της στα σημεία που την κρατούσα με δύναμη πριν, και τα έτριψε απαλά. "Σ' ακούω!" είπα αυστηρά και ταράχτηκε. Πάλι δεν μιλούσε και τα νεύρα μου είχα αρχίσει να σπάνε. Στο βάθος του δωματίου άκουσα το κινητό μου να χτυπάει μα δεν έδωσα σημασία. Τα μάτια μου παρακολουθούσαν σαν γεράκι κάθε της κίνηση... δεν υπήρχε περίπτωση να μην μάθαινα ότι μπορούσα... "Θέλω να μάθω γιατί... ποιος σου έκανε το τατουάζ... το τατουάζ που έχεις στην πλάτη" είπα ήρεμα, παρόλο που ήμουν σίγουρος πως το πρόσωπό μου φανέρωνε όλα τα συναισθήματα που καταπίεζα. Τράβηξε το βλέμμα της από πάνω μου και το έριξε στο πάτωμα. "Εμένα θα κοιτάς!" φώναξα, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να συγκρατήσω τα νεύρα μου. "Το τατουάζ σου... ποιος σου το έκανε και γιατί" είπα και πάλι ξερά και έσμιξα τα μάτια μου κοιτάζοντάς την. "...δεν ξέρω..." ψιθύρισε άτονα και τράβηξε το βλέμμα της μακριά. Πήρα βαθιά ανάσα σφίγγοντας τις μπουνιές μου μέχρι που άσπρισαν οι αρθρώσεις μου. "Τι εννοείς δεν ξέρεις;" ρώτησα κοφτά και την είδα να μαζεύεται στην άκρη του καθίσματός της. Φοβόταν... το έβλεπα το μύριζα... μα πάλι απαντήσεις δεν είχε. Σηκώθηκα απότομα κι έφερα το μπουκάλι δίπλα μου. Γέμισα το ποτήρι μου και το ήπια με μια γουλιά. Το ποτό με έκαψε, μα άφηνε μια γλυκιά αίσθηση στο λαιμό μου. "Μάλιστα..." είπα απαλά νιώθοντας κιόλας το αλκοόλ να κάνει την δουλειά του. "Δεν ξέρεις... έχεις ένα γαμημένο τατουάζ στην πλάτη με το όνομά μου... και απλά λες... ότι δεν ξέρεις τίποτα γιαυτό..." είπα σιγανά "και θέλεις να σε πιστέψω..." πρόσθεσα χαμογελώντας στραβά και σηκώθηκα με αργές κινήσεις από την πολυθρόνα μου. Στάθηκα από πάνω της και την ανάγκασα να με κοιτάξει. "Θέλω να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει... να μου πεις ποιος στο διάβολο το έκανε και για πιο λόγο... Τι σχέση έχει με τις δολοφονίες... και τι σχέση έχεις εσύ με τον δολοφόνο" η φωνή μου έβγαινε ήρεμη αλλά ήμουν σίγουρος ότι μπορούσε να διακρίνει το πόσο κοφτερή ήταν.

Ο φόβος είχε φωλιάσει μέσα της, με κοιτούσε και μπορούσα να διακρίνω δάκρυα στις άκρες των ματιών της. Για μια στιγμή άφησα πάλι τον εαυτό μου να ταξιδέψει στο γαλάζιο τους. Δεν ήθελα αυτά τα μάτια να δακρύζουν, δεν ήθελα να βλέπω την συννεφιά και την φουρτούνα μέσα τους. Κούνησα το κεφάλι και απομακρύνθηκα από κοντά της βάζοντας άλλο ένα ποτό. "Λοιπόν Σοφία... δεν νομίζω να έχεις καταλάβει τι ακριβώς γίνεται εδώ... Είσαι ύποπτη για φόνους δύο γυναικών... είσαι ύποπτη για την απαγωγή και την χρήση επικίνδυνων ουσιών εις βάρος άλλων επτά γυναικών... Μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που σου λέω;" ρώτησα αυστηρά ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου και την είδα να ταράζεται περισσότερο. Σκούπισε βιαστικά τα μάτια της "τα έκανα εγώ όλα αυτά;" με ρώτησε φανερά ξαφνιασμένη, και ακόμα πιο ταραγμένη. Έσμιξα τα μάτια... φαινόταν πραγματικά έκπληκτη μα δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να πειστεί τόσο εύκολα.

"Νομίζω έχεις καταλάβει πόσο δύσκολη είναι η θέση σου..." "δεν ξέρω τίποτα από αυτά που με ρωτάς..." με διέκοψε απότομα. "Δεν θυμάμαι να έχω κάνει τίποτα από όλα αυτά..." πρόσθεσε και σκούπισε πάλι τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά της. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά στην θέα της. Μουρμούρισα μια βρισιά και της έκανα νόημα να καθίσει και πάλι στην θέση της. Επέστρεψα στην πολυθρόνα μου και κάρφωσα το βλέμμα μου πάνω της. "Το τατουάζ. Πότε το έκανες;" ρώτησα κοφτά κι ένιωθα τα νεύρα μου να φτάνουν στα όριά τους. Ανασήκωσε τους ώμους κοιτάζοντάς με και πρόσθεσε "δεν ξέρω... ξύπνησα σε ένα δωμάτιο στην αστυνομία και το είχα...". Έτριψα με δύναμη το μέτωπό μου... "ποιος σου το έκανε το τατουάζ;" ρώτησα πάλι επιμένοντας για το ίδιο θέμα. "Δεν ξέρω... Ξύπνησα και το είχα!" είπε πιο έντονα και την είδα να δυσανασχετεί. "Πότε το έκανες θυμάσαι; Που το έκανες ίσως;", συνέχισα εγώ ακολουθώντας την τακτική που χρησιμοποιούσαμε στις ανακρίσεις. Πετάχτηκε όρθια, "δεν ακούς τι σου λέω; Δεν ξέρω! Ξύπνησα ένα πρωί στην αστυνομία! Δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά που με κατηγορείς!". Η φωνή της δυνατή, τα μάτια της έμοιαζαν με θάλασσα τυλιγμένη στις φλόγες.

"Σοφία ή όπως αλλιώς θέλεις να σε λένε... έχεις μπλέξει... Το όνομά μου είναι χαραγμένο στο κορμί σου, κι έχω σκοπό να μάθω το λόγο, είτε με το καλό είτε με άλλον τρόπο... Να είσαι σίγουρη όμως... ότι θα τον μάθω!"