Το σημάδι

κεφάλαιο 25

Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Ήμουν ξαπλωμένος και τα μάτια μου κοιτούσαν το κενό. Η θέση της Σοφίας δίπλα μου άδεια, κρύα με έκανε να νιώθω ακόμα πιο μόνος, πιο μπερδεμένος. Από το μυαλό μου περνούσαν χίλιες σκέψεις, μα καμία δεν έμενε εκεί παρά μόνο η μορφή της. Που ήταν; Με ποιον ήταν; Κινδύνευε;

Τα ξημερώματα πετάχτηκα από το κρεβάτι λες και είχε πάρει φωτιά. Ντύθηκα βιαστικά, άρπαξα τα κλειδιά μου και κλείδωσα την πόρτα πίσω μου. Κατέβηκα μέχρι το πάρκινγκ και η παγωνιά του πρωινού με χτύπησε καταπρόσωπο. Έσφιξα το χοντρό μπουφάν πάνω μου, κι ευχήθηκα σιωπηλά να βρισκόμουν στην αγκαλιά της Σοφίας εκείνη τη στιγμή. Χώθηκα βιαστικά μέσα στο αμάξι και άνοιξα προσεκτικά το ντουλαπάκι στην θέση του συνοδηγού. Το εφεδρικό μου όπλο βρισκόταν εκεί, έτοιμο να χρησιμοποιηθεί. Το πήρα προσεκτικά και το έκρυψα σε μια ειδική θέση χαμηλά στο πόδι μου. Ήθελα να είμαι απόλυτα προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο... θα έβρισκα την Σοφία, ο κόσμος να χαλάσει!

Έφυγα αφήνοντας πίσω μου το έρημο πάρκινγκ με τα λάστιχά μου να στριγγλίζουν στην ησυχία του ξημερώματος. Δεν ήξερα που να πάω... ειλικρινά δεν ήξερα από που να ξεκινήσω, μα ο δρόμος με έβγαλε στο αρχηγείο. Παράτησα το αυτοκίνητό μου και αφού κοίταξα προσεκτικά γύρω μου ανέβηκα με το ασανσέρ στον όροφο που βρισκόταν τα γραφεία μας. Οι πόρτες άνοιξαν και βρέθηκα μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη. Οι περισσότεροι υπάλληλοι βρισκόταν εκεί, υπήρχε τόσος κόσμος όσος και τις πρωινές ώρες. Περπάτησα κοιτώντας γύρω μου ανήσυχος. Κάτι δεν μου άρεσε... όλοι φαινόταν απασχολημένοι, βιαστικοί, λιγομίλητοι. Δύο τρία βλέμματα κόλλησαν λίγο παραπάνω πάνω μου, μα είδα ξαφνικά την Κάρλα λίγο πιο μπροστά μου και στάθηκα για μερικά λεπτά παρακολουθώντας την. Μιλούσε έντονα με τον αρχηγό μα δεν μπορούσα να ακούσω τι ακριβώς έλεγαν, για ποιο πράγμα συζητούσαν.

"Τι στο καλό κάνεις εδώ;!" η φωνή του Τζάρεντ ακούστηκε πίσω μου και για μια στιγμή ένιωσα σαν παιδί που το πιάνουν να κάνει ζαβολιά. "Τι κάνεις εδώ;" επανέλαβε μέσα από τα δόντια του, με έπιασε από το μπράτσο και τον άφησα να με παρασύρει στην άκρη. "Εάν σε δει ο αρχηγός την έχεις άσχημα" πρόσθεσε σιγανά κοιτάζοντας προς την πλευρά που βρισκόταν η Κάρλα. "Τι στο διάβολο σκεφτόσουν και του όρμησες;" με ρώτησε παρατηρώντας με ενοχλημένος. "Τι γίνεται; Γιατί έχει τόσο κόσμο εδώ τέτοια ώρα;" αγνόησα την ερώτησή του και προσπάθησα να μάθω τι συνέβαινε. "Γαμώτο Άλεξ!" εκνευρίστηκε ξαφνικά χωρίς εμφανή λόγο "Γύρνα σπίτι σου, δεν έχεις καμία δουλειά εδώ πέρα!" πρόσθεσε και το βλέμμα του με κάρφωσε ξαφνικά. Κάτι γινόταν πίσω από την πλάτη μου... κάτι είχε συμβεί, για το οποίο δεν είχα ιδέα. "Τι βλακείες λες; Τι πάει να πει αυτό;" τον ρώτησα μα η έκφραση του προσώπου του μου έλεγε ότι καθόλου δεν θα μου άρεσε η απάντησή που θα έπαιρνα. "Ο Τζέιμς σε έβγαλε από την υπόθεση" πέταξε την βόμβα του και έμεινε σιωπηλός περιμένοντας την αντίδρασή μου. "Στο διάβολο!" κατάφερα και μουρμούρισα καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να συγκρατήσω τα νεύρα μου. Το μυαλό μου θόλωσε... οι σκέψεις μου πάγωσαν... Το καθίκι... ήθελε να με βγάλει από την μέση μα δεν θα του έκανα το χατήρι!

Έσπρωξα τον συνάδελφο μου στο πλάι και με βήματα βαριά, αλλά σταθερά κατευθύνθηκα προς το σημείο που είχα δει το αφεντικό μου με την Κάρλα. Τους είδα απο μακριά και τους πλησίασα με άγριες διαθέσεις. "Μην κάνεις καμιά μαλακία! Άλεξ!" ο Τζάρεντ προσπάθησε να με σταματήσει μα η μπουνιά στο σαγόνι, του έκοψε απότομα την φόρα. Μια ξαφνική σιγή απλώθηκε στον χώρο, τόσο βαριά... που άκουγα την ίδια μου την ανάσα. Ένιωθα τα βλέμματα όλων καρφωμένα πάνω μου, μα δεν με σταματούσε τίποτα! "Άλεξ!" η Κάρλα ψιθύρισε, και στάθηκε έκπληκτη λίγα μέτρα πιο μπροστά μου ενώ ο Τζέιμς με κοιτούσε βλοσυρός. Τα μάτια τους ταξίδεψαν από πάνω μου, στον Τζάρεντ που βρισκόταν ακόμα στο πάτωμα, και αμέσως μετά και πάλι σε μένα. "Τι στο διάβολο κάνει αυτός εδω;!" η φωνή του αρχηγού έσπασε την περίεργη σιωπή που είχε απλωθεί στον χώρο. "Με έβγαλες απο την υπόθεση κάθαρμα! Με έβγαλες από την υπόθεση!" ούρλιαξα κι ένιωθα την ένταση να με πνίγει. "Ήθελες να με σκοτώσεις! Προσπάθησες να με σκοτώσεις! Το λιγότερο που θα μπορούσα να σου κάνω ήταν να σε βγάλω εκτός!" αντιγύρισε χάνοντας την ψυχραιμία του. Ήθελα να τον πνίξω... να τυλίξω τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του και να σφίξω την λαβή μου όσο χρειαζόταν για να κλείσω την είσοδο του οξυγόνου του. Έτοιμος ήμουν... μα τον Θεό ήμουν έτοιμος όταν μια κίνηση απο την πλευρά της Κλάρας μου τράβηξε την προσοχή. Γύρισα απότομα προς τα πίσω και είδα έναν υπάλληλο να πλησιάζει βιαστικός κρατώντας ένα τηλέφωνο στο αυτί του. Δεν πρόλαβε η Κάρλα να μιλήσει... ο νεαρός άνοιξε το στόμα του και ένιωσα τον ουρανό να με πλακώνει... "Μόλις επιβεβαιώθηκε η πληροφορία αφεντικό, βρέθηκαν όλες νεκρές... μόνο μια αγνοείται ακόμα". "Χάσου από μπροστά μου" άκουσα κάποιον να του μουρμουρίζει μα δεν ξέρω ποιος ήταν... Ο νεαρός υπάλληλος έφυγε αμίλητος και η ησυχία εξακολουθούσε να μου τρυπάει τα αυτιά. Ακούμπησα την πλάτη μου στην άκρη μιας τζαμαρίας γιατί ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν, να μην μπορούν να με σηκώσουν... σαν να έγινα βαρύς σαν σίδερο ξαφνικά...

"Τι είπε;" ρώτησα σαν χαμένος, "τι είπε Κάρλα;" επέμεινα μα όταν με κοίταξε στα μάτια, αντίκρισα ένα κενό μέσα τους. "Πάμε φίλε" ο Τζάρεντ με πλησίασε πιάνοντάς με από τον ώμο, σφίγγοντάς με ελαφρά. "Πάμε να φύγουμε από εδώ Άλεξ" συνέχισε απαλά και με παρέσυρε προς την είσοδο των ασανσέρ. Ο κόσμος γύρω μας, κοιτούσε αμίλητος, σφιγμένος... Γι αυτό βρισκόταν όλοι εκεί... είχε σημάνει συναγερμός... εξαφανίστηκαν οι μάρτυρες, βρέθηκαν δολοφονημένες... Η Σοφία... η Σοφία... Όχι Θεέ μου, η Σοφία!

Άφησα τον Τζάρεντ να με παρασύρει μέχρι το ασανσέρ, τον είδα να πατάει τα κουμπιά στον τοίχο και αμέσως μετά οι πόρτες να ανοίγουν μπροστά μας... Τι γινόταν; Τι μου συνέβαινε; Ένιωσα το ελαφρύ σπρώξιμο απο το χέρι του φίλου μου, μα συνήλθα... Έθαψα τον πόνο και τον φόβο βαθιά μέσα μου, κι έγινε το κορμί μου πέτρα. Με μια απότομη κίνηση άρπαξα το όπλο μου από την ειδική του θήκη και το έστρεψα στο στόχο που βρισκόταν ακριβώς απέναντί μου... Ήμουν αποφασισμένος για όλα!