Το σημάδι

κεφάλαιο 19

"Θύματα;" επανέλαβα χωρίς λόγο και την κοίταξα έντονα. Καθόταν ακόμα στην ίδια καρέκλα, απέναντι από το γραφείο μου και τα μάτια της τα είχε στυλώσει πάνω μου. "Ποια θύματα, τι λες;" ρώτησα ξανά και εκείνη την στιγμή σηκώθηκε απο την θέση της. "Δύο από τις κοπέλες που βρισκόταν υπό προστασία..." το στόμα μου ξεράθηκε και τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν. "Πως;" κατάφερα να πω και την πλησίασα με βήμα όχι και τόσο σταθερό. "Δεν ξέρουμε... κάποια στιγμή τα ξημερώματα... δύο από τις κοπέλες έφυγαν... δεν ξέρουμε πως... γιατί... το ψάχνουμε" μου απάντησε και τα μάτια της παρέμεναν καρφωμένα στα δικά μου. "Τι έγινε;" θέλησα να μάθω την συνέχεια και η Κάρλα απλά ανασήκωσε τους ώμους της πριν με ενημερώσει. "Τις βρήκαν σήμερα το πρωί στο σοκάκι που τις είχαμε εντοπίσει εμείς... νεκρές... με τον ίδιο τρόπο που είχαμε βρει τις προηγούμενες." μου είπε βιαστικά και κατευθύνθηκε προς την έξοδο του γραφείου μου. Ο θυμός άρχισε να φουντώνει μέσα μου... Θυμός για την δική μου απερισκεψία... για την δική μου έλλειψη προσοχής... και φόβος... ένας ανεξήγητος φόβος βαθιά ριζωμένος μέσα μου μόλις το μυαλό μου έφτασε στη Σοφία... Η Κάρλα ετοιμαζόταν να φύγει μα η οργισμένη μου φωνή, της έκοψε με μιας την φόρα "γιατί στην ευχή εγώ το μαθαίνω τώρα; Τι στο διάβολο κάνατε και δεν με ενημερώσατε αμέσως;" Η φωνή μου σίγουρα ακουγόταν μέχρι έξω στους διαδρόμους, μα εκείνη την στιγμή ήμουν πραγματικά τυφλωμένος από θυμό. Ένιωθα τις φλέβες μου στο λαιμό να έχουν πεταχτεί έξω, και τα νεύρα μου τεντωμένα. Με το κεφάλι της ψηλά, σταθερό βήμα και βλέμμα καρφωμένο στο δικό μου, η Κάρλα με πλησίασε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου. "Το τηλέφωνό σου χτυπούσε για ώρες... Προσπαθούσαμε να σε βρούμε... μα μάταια... Προφανώς το πήδημα ήταν αρκετά καλό έτσι;" έφτυσε τα λόγια της και αμέσως έκανε μεταβολή κι εξαφανίστηκε.

Δεν ξέρω πως συγκρατήθηκα... απλά δεν ξέρω... Άρπαξα το κινητό από την τσέπη του σακακιού μου και αμέσως είδα τις κλήσεις από το προηγούμενο βράδυ. Έβρισα σιγανά και αμέσως έφυγα για τον τόπο του εγκλήματος. Καθόλη την διάρκεια της διαδρομής βασανιζόμουν από άσχημες σκέψεις. Στο μυαλό μου τριγυρνούσε η Σοφία. Η μορφή της, το άρωμά της... Έπρεπε να την προστατεύσω, να βρω το καθίκι που έπαιζε με τις ζωές μας!

Έφτασα στο σημείο που ήθελα λίγα λεπτά αργότερα. Η περιοχή ήταν ακόμα αποκλεισμένη από περιπολικά και συναδέλφους, απομακρύνοντας περίεργους περαστικούς. Έψαξα με τα μάτια μου τον Τζάρεντ μα δεν τον έβλεπα πουθενά. Προσπάθησα να πλησιάσω τον τόπο του εγκλήματος μα ένας ένστολος με σταμάτησε με ύφος άγριο, το οποίο αμέσως άλλαξε μόλις έχωσα μπροστά του την υπηρεσιακή μου ταυτότητα. Είχα τα μάτια μου ανοιχτά καθώς πλησίαζα καταγράφοντας τα πάντα γύρω μου. "Άλεξ!" η φωνή του συνεργάτη μου, ακούστηκε κοντά μου, και με βήμα βιαστικό τον πλησίασα. "Που στο διάβολο ήσουν;!" ξεκίνησε να φωνάζει πριν ακόμα τον πλησιάσω, κι έσφιξα τις γροθιές μου για να μην ξεσπάσω πάνω του. "Τι έγινε;" τον ρώτησα αγνοώντας το καρφί του, και σκάναρα τον χώρο γύρω μας με τα μάτια. "Τις μάζεψαν ήδη... τέτοια ώρα..." ξεκίνησε πάλι να λέει μα τον άρπαξα από τον γιακά και τον κόλλησα στον τοίχο πίσω του. "Σταμάτα τις μαλακίες! Το κινητό δεν το άκουγα! Το σπίτι μου το ξέρατε για να έρθετε να με ειδοποιήσετε! Έτσι δεν είναι; Άσε λοιπόν τα καρφιά και εσύ και η Κάρλα και στρωθείτε στην δουλειά!" τον άφησα απότομα και εκείνος ξαφνιασμένος ακόμα από την επίθεσή μου, κούνησε καταφατικά το κεφάλι. Είχαν δίκιο γαμώτο και το ήξερα καλά... Η υπόθεση ερχόταν σε δεύτερη μοίρα και αυτό ήταν εγκληματικό από μέρους μου.

"Και οι δύο βρέθηκαν εδώ δολοφονημένες, και γυμνές όπως και οι άλλες" άρχισε να λέει και έβγαλε ένα μπλοκάκι από την τσέπη του. Διάβαζε από μέσα τις σημειώσεις του και μου έριχνε κλεφτές ματιές. "Μόλις σήμερα με ενημέρωσαν από το κέντρο όπου βρισκόταν οτι είχαν αρχίσει και οι δύο να έχουν διαλείψεις εδώ και λίγες μέρες" συνέχισε και ξεφύσηξε εκνευρισμένος. "Μάλλον είχαν αρχίσει να θυμούνται Άλεξ και το καθίκι τις έβγαλε από την μέση... σχεδόν πριν τρεις μήνες τις είχαμε βρει εδώ... στο ίδιο σημείο" είπε κοιτώντας γύρω του και το στόμα μου στέγνωσε απότομα. Τρεις μήνες. Η καταραμένη διορία που είχα, ο χρόνος που γινόταν σιγά σιγά ο χειρότερος εχθρός μου.

Πάλι εκείνος ο παράλογος φόβος φύτρωσε μέσα μου. Οι τρίχες στον αυχένα μου σηκώθηκαν και απομακρύνθηκα απότομα από τον Τζάρεντ. Έβγαλα το τηλέφωνο από την τσέπη μου και προσπάθησα να απομονωθώ όσο περισσότερο μπορούσα από τον κόσμο που βρισκόταν γύρω μου. Σχημάτισα για δεύτερη φορά τον αριθμό του σπιτιού μου και περίμενα ανήσυχος να ακούσω και πάλι την φωνή της. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, ο φόβος μέσα μου ρίζωνε όλο και πιο βαθιά, μα πήρα και πάλι αναπνοή μόλις άκουσα την φωνή της. "Σοφία" είπα σιγανά ακούγοντας καθαρά τον ήχο της ανάσα της. "Ναι" απάντησε μονολεκτικά και στο μυαλό μου έφτασε η μορφή της, μαγική όπως πάντα, τα μάτια της, εκείνο το βαθύ μπλε που με στοίχειωνε μέρα και νύχτα. Μείναμε σιωπηλοί ένα ολόκληρο λεπτό. Δεν ήξερα τι να της πω... να την ακούσω ήθελα μόνο, μα δεν τολμούσαν οι λέξεις να αφήσουν τα χείλη μου. "Είμαι καλά" μου ψιθύρισε λες και διάβασε τις σκέψεις μου και αμέσως μετά στα αυτιά μου έφτασε ο χαρακτηριστικός τόνος του τηλεφώνου.

Ακούμπησα την πλάτη μου στον παγωμένο τοίχο πίσω μου και έκλεισα τα μάτια. Χίλιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και δεν μπορούσα να τις βάλω στην σειρά. Φόβος, αυτό το συναίσθημα με έτρωγε αργά και σταθερά. Έπρεπε να βρω την άκρη του νήματος, έπρεπε να βρω τον δολοφόνο, αλλιώς... αλλιώς... Ούτε να το φανταστώ δεν ήθελα. Μόνο που έβαζα την Σοφία στην θέση των νεκρών κοριτσιών με έλουζε κρύος ιδρώτας και κοβόταν τα γόνατά μου. Πως στο διάβολο κατάφερε να μπει στο πετσί μου; Πως στο διάβολο κατάφερε και χώθηκε μέσα μου με τέτοια ευκολία ώστε να μην φαντάζομαι την ζωή μου μακριά της;