Το σημάδι

κεφάλαιο 1

Εδώ και τρεις σχεδόν εβδομάδες τα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας της Νέας Υόρκης έχουν γίνει δεύτερο σπίτι μου. Φεύγω μετά τα μεσάνυχτα από το κτίριο της δουλειάς μου, παρολαυτά δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα, αφού αναγκαστικά τον περισσότερο χρόνο μου τον περνώ εκεί. Το κεφάλι μου βουίζει και η κοιλιά μου έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται επικίνδυνα καθώς έχει μείνει χωρίς φαγητό σχεδόν από το πρωί. Την στιγμή που σηκώνω το κεφάλι από την χαρτούρα μπροστά μου, βλέπω τους δύο στενούς μου συνεργάτες να μπαίνουν στο γραφείο μου με τρία κουτιά πίτσας. "Ώρα για διάλειμμα!" είπε ο Τζάρετ αφήνοντας τα κουτιά πάνω στο γραφείο μου. "Έλα κλείστα όλα!" φώναξε και η Κάρλα, παραμέρισε την χαρτούρα μου και άφησε μια εξάδα μπίρες μπροστά μου. Έτριψα με δύναμη το πρόσωπό μου και χαμογέλασα αχνά "ό,τι χρειαζόμουν τώρα..." είπα σιγανά και άρπαξα το πρώτο κομμάτι πίτσας. Για λίγα λεπτά τρώγαμε αμίλητοι... ο Τζάρεντ πέταξε μερικά αστεία, μα ήξερα όμως ότι το μυαλό όλων μας δούλευε πυρετωδώς για την καινούρια μας υπόθεση.

"Λέγε" άκουσα τον Τζάρετ να λέει λίγο αργότερα κοιτάζοντάς με το στόμα γεμάτο πίτσα. Ανασήκωσα του ώμους και ήπια μια γερή γουλιά από την μπίρα μου ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά προς την Κάρλα που προσπαθούσε ακόμα να ανοίξει το μπουκάλι της. "Τρώγε.." είπα με φωνή σταθερή, άρπαξα το μπουκάλι από τα χέρια της Κάρλας και με μια κίνηση αφαίρεσα το καπάκι. "Κανένα στοιχείο; Κάποια μαρτυρία;" συνέχισε τις ερωτήσεις ο Τζάρεντ μα δεν του απάντησα. Πρόσεξα το βλέμμα της Κάρλα άγριο πάνω του και ο συνεργάτης μου το βούλωσε χωρίς διαμαρτυρίες.

Το κεφάλι μου άρχισε πάλι να βουίζει και ο πονοκέφαλος σίγουρα θα μου κρατούσε συντροφιά για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ήπια με δυο γουλιές την μπύρα μου και σηκώθηκα απο την καρέκλα μου. Την έσπρωξα στην άκρη και με μια κίνηση τράβηξα τον μεγάλο πίνακα που έκρυβε τον τοίχο πίσω απο το γραφείο μου. Τα μάτια και των δύο συνεργατών μου καρφώθηκαν πάνω του. "Όχι τώρα ρε Άλεξ" διαμαρτυρήθηκαν και οι δύο και άφησαν την μισοφαγωμένη τους πίτσα πίσω στο κουτί. Μπροστά τους απλωνόταν ο τοίχος γεμάτος φωτογραφίες και σημειώσεις από την τελευταία μας υπόθεση,. "Λοιπόν..." ξεκίνησα να λέω και τους κοίταξα και τους δύο προσεκτικά. "Μέχρι στιγμής έχουμε δύο θύματα...και δυστυχώς ο αριθμός θα αυξηθεί..." το ερωτηματικό βλέμμα των συνεργατών μου δεν με σταμάτησε και συνέχισα βιαστικά. "Και οι δύο νεκροί, αναγνωρίστηκαν από συγγενείς τους. Κανενός η κατοικία δεν είναι εδώ...Βασικά κανένας απο αυτούς δεν καταγόταν ή είχε κάποια σχέση με τη Νέα Υόρκη." Σταμάτησα για λίγο να μιλάω και κοίταξα με προσοχή τον τοίχο πίσω μου. "Είναι άλλοι εφτά οι οποίοι παρουσιάζουν τα ίδια συμπτώματα με τους δύο που δολοφονήθηκαν. Εννέα... εννέα συνολικά κοπέλες βρήκαμε σε σοκάκια να τριγυρνούν, γυμνά, σε πλήρη σύγχυση σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Τα δύο πρώτα θύματα τα βρήκαμε πριν τρεις μήνες... τις υπόλοιπες κοπέλες λίγο αργότερα..." πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα και τους δύο συνεργάτες μου έντονα. "Βγήκαν οι εργαστηριακοί έλεγχοι" είπα και άφησα την ανάσα μου ελεύθερη να βγεί. "Λοιπόν;" ρώτησε η Κάρλα ανυπόμονα. "Αυτά που είπες μέχρι τώρα τα ξέραμε... τα αποτελέσματα πες μας". "Και στις δύο νεκρές, μα και στις υπόλοιπες εφτά οι εξετάσεις αίματος έδειξαν αυτό που φοβόμουν... Όλες ήταν μαστουρωμένες με μια άγνωστη ουσία για μας.... Κάτι καινούριο κυκλοφορεί στην αγορά... κάτι επικίνδυνο... περίεργο...Προκαλεί σύγχυση, αμνησία, ίσως και παραισθήσεις". Η Κάρλα έσμιξε τα φρύδια και ο Τζάρεντ παράτησε την μπίρα που κρατούσε στα χέρια του. "Τι θέλεις να πεις; Πες αυτό που σκέφτεσαι Άλεξ!" με ρώτησε απότομα και τον κοίταξα προσεκτικά. Το μυαλό τους πήγαινε εκεί που πήγαινε και το δικό μου... "Τα συμπτώματα του ναρκωτικού αυτού, διαρκούν περίπου τρεις μήνες" είπα κοφτά και τα μάτια μου καρφώθηκαν και πάλι στον τοίχο κοιτάζοντας τις φωτογραφίες των κοριτσιών. "Δηλαδή.. θέλεις να πεις..." ξεκίνησε η Κάρλα μα σταμάτησε απότομα. "Θέλω να πω... οτι όσο το ναρκωτικό κυλάει στον οργανισμό αυτών των κοριτσιών, βρίσκονται σε ασφάλεια...μόλις περάσει η επίρροια, κάποιος τις δολοφονεί" είπα με μια ανάσα και ο Τζάρεντ ανακάθισε στην καρέκλα του ξεφυσώντας. "Εκείνες τις δύο που τις βρήκαμε νεκρές, είχαν αρχίσει να συνέρχονται δηλαδή" σχολίασε απλά μα δεν περίμενε απάντηση από κανένα μας.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και σταύρωσα τα χέρια στο στήθος. "Εύχομαι να βγώ ψεύτης... αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος οτι οι κοπέλες που βρήκαμε μαστουρωμένες με το ναρκωτικό... έχουν δύο...ίσως τρεις μήνες ζωής ακόμα...Κάποιος φροντίζει μόλις συνέλθουν... να τις βγάζει απο την μέση..."

"Μιλάμε για κατά συρροή δολοφόνο;" με ρώτησε απότομα η Κάρλα, και έγνεψα καταφατικά. "Όπως όλα δείχνουν... ναι... έχουμε κάποιον που διακινεί το ναρκωτικό αυτό, μαστουρώνει μόνο γυναίκες, μεταφέρει σε άλλη πολιτεία τα θύματα, τα γδύνει, τα παρατάει στους δρόμους σε πλήρη σύγχυση, και μόλις το τρίμηνο περάσει, τα δολοφονεί" είπα επιγραμματικά και ο Τζάρεντ πετάχτηκε απο την καρέκλα του απότομα. Πλησίασε τον τοίχο και παρατήρησε μια μια τις φωτογραφίες και τα στοιχεία μπροστά του. "Δεν έχουμε πολύ χρόνο Άλεξ" μου είπε σιγανά, μα το βλέμμα του παρέμεινε κολλημένο στον τοίχο. "Το ξέρω" είπα στεγνά και έτριψα με δύναμη το πρόσωπό μου.

"Κάρλα αύριο θέλω να τηλεφωνήσεις στις οικογένειες των δύο θυμάτων. Πρέπει να μάθουμε με λεπτομέρειες τι γινόταν αυτούς τους τρεις μήνες εκεί, έβγαιναν, που πήγαιναν, με ποιον, είχαν θυμηθεί κάτι, που τις βρήκαν σκοτωμένες, ποιος κλπ. Θέλω από αύριο η έρευνα να ξεκινήσει και πάλι... Πλέον έχουμε να κάνουμε με δολοφόνο και όχι απλά με έμπορο καινούριου ναρκωτικού...Δεν έχουμε χρόνο... Πρέπει να βρούμε το καθίκι που δηλητηριάζει κόσμο και μετά τον σκοτώνει... Πρέπει να βρούμε πως συνδέονται αυτές οι γυναίκες... Πως διαλέγει τα θύματά του... Θέλω στενή φύλαξη των εφτά κοριτσιών... Πρέπει να σώσουμε όσες περισσότερες μπορούμε. Καταλάβατε;" ρώτησα ευθέως και τους δύο και κούνησαν καταφατικά τα κεφάλια τους.

Οι επόμενες νύχτες προβλέπονταν δύσκολες... ατελείωτες... Το τμήμα ανθρωποκτονιών της Νέας Υόρκης πάντα είχε πολύ δουλειά... Ήταν δική μου επιλογή και δεν το μετάνιωσα στιγμή όταν δέχτηκα να υπηρετήσω εκεί πριν μερικά χρόνια. Ήμουν τυχερός γιατί βρήκα τους καλύτερους συνεργάτες, κοφτερά μυαλά και πιστούς φίλους... Θεωρούσα καθήκον μου να προστατεύσω τον κόσμο απο καθίκια σαν και το τελευταίο που ψάχνουμε. Έπρεπε το μυαλό μας να δουλέψει... να σκεφτεί... να ρισκάρει... Ήθελα τον δολοφόνο και θα τον έπιανα....