Το σημάδι

κεφάλαιο 15

"Δεν με συμπαθούν οι συνεργάτες σου έτσι;" με ρώτησε με φωνή σιγανή, χωρίς να κουνηθεί από την θέση της. Δεν της απάντησα και είδα τον εκνευρισμό στο βλέμμα της. "Δεν έχω σκοπό να σου κάνω κακό... αυτά που λένε για μένα... κάνουν λάθος!" είπε πιο έντονα και πλησίασα το σημείο που καθόταν. "Οι συνεργάτες μου ανησυχούν για μένα... Τους αδικείς;" την ρώτησα ήρεμα καθώς καθόμουν ακριβώς απέναντί της. "Δεν έχουν λόγο να φοβούνται εμένα... δεν είμαι εδώ για να σου κάνω κακό" συνέχισε και κόλλησε την πλάτη στο κάθισμά της. Ανασήκωσα το φρύδι μου κι έκανα ακόμα ένα βήμα κοντά της "τότε για ποιο λόγο είσαι εδώ;" την ρώτησα αργά και είδα τα μάτια της να με κοιτούν τρομαγμένα. Κούνησε το κεφάλι αριστερά δεξιά "δεν ξέρω... σου είπα δεν θυμάμαι" μου απάντησε με φωνή σταθερή και έπειτα απέφυγε τα μάτια μου. "Το μόνο που ξέρω είναι οτι εγώ δεν θέλω να σου κάνω κακό" ξαναείπε σιγανά και μαζεύτηκε όσο μπορούσε στον καναπέ αγκαλιάζοντας τα γόνατά της.

"Σοφία, Σοφία..." είπα απαλά τραβώντας την φωνή μου. "Δεν μου λες και πολλά όμως ε; Όπως για παράδειγμα... εάν με ξέρεις.... εάν γνωρίζεις κάποιον που θα ήθελε να μου κάνει κακό..." κουνούσε αρνητικά το κεφάλι μα δεν σταμάτησα να την βομβαρδίζω με ερωτήσεις. "Ποιος σου έκανε το τατουάζ...; Που το έκανες...; Τι σχέση έχεις με τον δολοφόνο;". Σήκωσε τα χέρια και κάλυψε με δύναμη τα αυτιά της "Σταμάτα! Σταμάτα να με ρωτάς συνεχώς τα ίδια πράγματα! Δεν ξέρω! Δεν ξέρω!" φώναξε ξαφνικά και κουλουριάστηκε στην άκρη του καναπέ σαν μωρό.

Τινάχτηκα πιο πίσω και απομακρύνθηκα όσο μπορούσα από το σημείο που βρισκόταν εκείνη. Με δυσκολία αντιστεκόμουν ενάντια στην παρόρμησή μου να την βάλω στην αγκαλιά μου και να της ζητήσω συγνώμη. Φαινόταν ειλικρινής γαμώτο... και δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Την άφησα να ηρεμήσει και λίγη ώρα αργότερα της ζήτησα να με ακολουθήσει. Την πήγα στο ανακριτικό δωμάτιο που βρισκόταν στον πέμπτο όροφο και αφήνοντάς της, διάφορα περιοδικά, νερό και φαγητό ετοιμαζόμουν να κλειδώσω την πόρτα πίσω μου όταν η φωνή της με σταμάτησε. "Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις αυτό. Δεν θα πάω πουθενά" συμπλήρωσε και γύρισα να την κοιτάξω. Πάλι εκείνα τα τεράστια μπλε μάτια με κοιτούσαν και με μάγευαν μα δεν έκανα πίσω. Έκλεισα την πόρτα απαλά και ο ήχος της κλειδαριάς ήχησε παράξενα δυνατός στην ησυχία του χώρου.

Επέστρεψα στο γραφείο μου κι ένιωθα περίεργα. Άσχημα περίεργα. Δεν μου άρεσε που την κλείδωσα σαν εγκληματία, αλλά δεν είχα επιλογή. Φοβόμουν ότι θα το σκάσει, ότι με την πρώτη ευκαιρία που θα έβρισκε, θα έφευγε μακριά μου, θα κινδύνευε, έπρεπε να την προστατεύσω εγώ. Μα εάν την άφηνα στον ίδιο χώρο με εμένα, δεν θα μπορούσα να δουλέψω νιώθοντας το βλέμμα της πάνω μου συνεχώς, ούτε να διακινδύνευα να μάθει το παραμικρό για την πορεία της έρευνας.

Γύρισα στο γραφείο, τράβηξα τον μεγάλο πίνακα πίσω μου, και αποκάλυψα τον τοίχο με όλα τα στοιχεία που είχαμε συγκεντρώσει μέχρι στιγμής. Παρατηρούσα για ώρα τις πληροφορίες που είχαμε στην κατοχή μας, όταν η πόρτα χτύπησε και μπήκαν μέσα οι συνεργάτες μου. Τους έκανα νόημα να μπουν, και χαμογέλασα αχνά όταν τους είδα να ψάχνουν με το βλέμμα τους την Σοφία.

Δεν τους έκανα την χάρη να τους αποκαλύψω που την είχα. Μπήκα κατευθείαν στο θέμα και τους ρώτησα για εξελίξεις που ίσως είχαμε. "Δεν έχουμε νέα για τις δύο κοπέλες, έχει δοθεί σήμα παντού, αλλά μέχρι στιγμής δεν είχαμε απολύτως τίποτα" μου απάντησε η Κάρλα και κάθισε στην καρέκλα μπροστά μου. Έτριψα με δύναμη τα γένια μου και γύρισα το βλέμμα στον τοίχο πίσω μου. "Θα τις βρούμε σύντομα, μα θα είναι αργά. Το καθίκι θα τις σκοτώσει και απλά θα τις πετάξει κάπου για να τις βρούμε" είπα εκνευρισμένος και τα μάτια μου κόλλησαν στην φωτογραφία της Σοφίας που υπήρχε μπροστά μου. Δεν θα μπορούσα να αφήσω να συμβεί το ίδιο σε εκείνη. Δεν θα μπορούσα καν να το βάλω στο μυαλό μου να την αφήσω να κινδυνεύει από έναν ψυχοπαθή δολοφόνο. "Θέλω τον φάκελο με όλες τις εξιχνιασμένες υποθέσεις μου" είπα στον Τζάρρεντ και το μάτι του έλαμψε. "Μα είναι εκατοντάδες!" διαμαρτυρήθηκε έντονα μα τον αγνόησα και χωρίς άλλη κουβέντα αμέσως κατευθύνθηκε προς την πόρτα. "Πάει κάπου το μυαλό σου;" με ρώτησε η Κάρλα και έγνεψα αρνητικά. "Εμπλέκομαι προσωπικά, οπότε σίγουρα έχω κάποια σχέση με την υπόθεση. Κάποιος οργισμένος συγγενείς, κάποιος που αποφυλακίστηκε, κάποιος που θέλει απλά να με εκδικηθεί..." της εξήγησα και κείνη τη στιγμή μπήκε ο Τζάρεν με τρία τεράστια ντοσιέ. "Ξεκινάτε δουλειά" τους είπα και έτριψα τα χέρια. "Οτιδήποτε δείτε και σας κάνει εκτύπωση, αποφυλακίσεις, απειλές εκδίκησης προς εμένα, θέλω να τα αναφέρετε αμέσως!" τους είπα και πιάσαμε σχεδόν αμέσως δουλειά.

Δεν ήξερα πόση ώρα είχε περάσει μα όταν σήκωσα τα μάτια έξω είχε σκοτεινιάσει. Κοίταξα τους συνεργάτες μου απλωμένους μέσα στον χώρο μου, χωμένοι στις υποθέσεις του παρελθόντος. "Βρήκατε κάτι;" τους ρώτησα κλείνοντας το δικό μου ντοσιέ. Η απάντηση και των δύο ήταν αρνητική και απογοητεύτηκα αρκετά. Η δουλειά που μας περίμενε ήταν απίστευτα μεγάλη, και ο χρόνος ήδη μας πίεζε αρκετά. Το μυαλό μου με δυσκολία συγκεντρωνόταν κάθε φορά στα χαρτιά μπροστά μου, καθώς τα μπλε μάτια της Σοφίας τριγύριζαν συνεχώς μέσα μου. "Φεύγω!" είπα απότομα και σηκώθηκα από την θέση μου καθώς τα έκπληκτα μάτια των συνεργατών μου με κοίταζαν προσεκτικά. "Από τώρα;" η φωνή του Τζάρεντ ακούστηκε την στιγμή που έβαζα το παλτό μου. Έριξα αργά το βλέμμα μου πάνω του και τον είδα να συνοφρυώνεται. "Πρώτη φορά πας σπίτι τόσο νωρίς" δικαιολογήθηκε αμέσως κι έστρεψε το βλέμμα στην Κάρλα που μας κοιτούσε ανέκφραστη.

"Καληνύχτα" είπα ξερά και αμέσως κατευθύνθηκα προς τον πέμπτο όροφο, εκεί που η Σοφία βρισκόταν κλεισμένη τις τελευταίες ώρες. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσέπη μου και καθώς πλησίαζα άρχισε η καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Τάχυνα το βήμα μου και η ανάσα μου σταμάτησε όταν στάθηκα μπροστά στην ορθάνοιχτη πόρτα του δωματίου.