Το σημάδι

Κεφάλαιο 2

Οι μέρες περνούσαν μα η έρευνα έμενε στάσιμη. Στοιχεία καινούρια δεν είχαμε, μαρτυρίες δεν υπήρχαν και γενικά όλα μου φαινόταν βουνό εκείνο το διάστημα. Οι δύο μου συνεργάτες είχαν πάρει την υπόθεση σχεδόν προσωπικά. Στον εαυτό μου όμως ποτέ δεν επέτρεψα να συμβεί αυτό. Μπορεί προσωπική ζωή να μην είχα, αλλά τα προβλήματα της δουλειάς προσπαθούσα να τα αφήνω στην δουλειά. Παιδιά, σκυλιά δεν είχα και πέρα από κάποιες εφήμερες σχέσεις που και που, δεν είχα να νοιαστώ για κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό μου. Άλλωστε... δεν νομίζω να υπήρχαν και πολλές που θα με ακολουθούσαν σε αυτόν τον τρόπο ζωής... Ήξερα ότι εάν δεν κατάφερνα να το παλέψω αυτό θα είχα καταστραφεί από την πρώτη κιόλας εβδομάδα στο καινούριο μου πόστο. Είχαν δει τόσα τα μάτια μου, που εάν άφηνα τον εαυτό μου ελεύθερο σίγουρα θα έκανα μήνες να κοιμηθώ και η ζωή μου δεν θα ήταν πλέον φυσιολογική.

Ένας μήνας είχε περάσει σχεδόν από την μέρα που έμαθα για την καινούρια ναρκωτική ουσία που κυκλοφορούσε στην αγορά. Ο προμηθευτής και δολοφόνος ακόμα παρέμενε άγνωστος σε μας, παρόλες τις προσπάθειές μας να μάθουμε το οτιδήποτε. Επισκέφτηκα πολλές φορές με την Κάρλα και τον Τζάρεντ το νοσοκομείο που φρουρούσαν τις εφτά κοπέλες που βρέθηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, μα δυστυχώς δεν είχα αποτέλεσμα. Προσπάθησα να μιλήσω σε όλες, μα οι παρενέργειες των ουσιών τις κρατούσαν ακόμα σε σύγχυση. Η μία μόνο από αυτές προσπάθησε κάτι να ψελλίσει, μα δεν μπορέσαμε να βγάλουμε καμία άκρη από τα λόγια της. Το βλέμμα τους απλανές, θολό και αδιάφορο, περνούσε από πάνω μας και καρφωνόταν έξω από το παράθυρο στον γκρίζο ουρανό. "Τι στο διάβολο θα γίνει με αυτές; Άκρη δεν μπορούμε να βγάλουμε" η εκνευρισμένη φωνή της Κάρλα ακούστηκε σιγανή πίσω μου. Ανασήκωσα τους ώμους και έτριψα με δύναμη τα γένια μου. Έβγαλα το μπλοκάκι με τις σημειώσεις μου και τους έριξα μια γρήγορη ματιά. Ότι πληροφορία είχα γι αυτές ήταν από τους συγγενείς τους, που τις αναζητούσαν για μέρες, πριν ενημερωθούν από τα κεντρικά γραφεία για το που βρέθηκαν. Όλες τους ήταν μεταξύ εικοσιπέντε και τριάντα χρονών, μελαχρινές, με σπουδές σε καλά πανεπιστήμια, αλλά χωρίς ιδιαίτερη καριέρα μπροστά τους. Έτριψα με δύναμη τα μάτια μου... η ένταση που ένιωθα ήταν μεγάλη και το αδιέξοδο στην υπόθεσή μου με προβλημάτιζε. Ο χρόνος κυλούσε... και αυτό ήταν εναντίον μου...και εναντίον τους... Τρελαινόμουν με την σκέψη ότι σε λιγότερο από μήνα οι περισσότερες απο αυτές τις γυναίκες που βρισκόταν μπροστά μου θα κινδύνευαν από κάποιον ψυχάκια, που την έβρισκε να τις μαστουρώνει κι έπειτα να τις σκοτώνει.

Το βλέμμα της Κάρλας με παρακολουθούσε σαν γεράκι. Την ένιωθα πίσω μου, περίμενε... περίμενε μαζί με τον Τζάρεντ την επόμενη κίνησή μας. Αναστέναξα σιωπηλά, καθώς το μυαλό μου ήταν εντελώς άδειο... Δεν ήξερα πως να ξεκινήσω, που να στραφώ...

"Πάμε να φύγουμε" είπα ξερά και η Κάρλα ξεφύσηξε πίσω μου. Κλείσαμε την πόρτα πίσω μας κι έκανα νόημα στους φύλακες να έχουν τον νου τους. Κατεβήκαμε βιαστικά πέντε ορόφους από τις σκάλες και μπήκαμε στο μεγάλο συμβατικό τζιπ με τα φιμέ τζάμια. Μείναμε για λίγο και οι τρεις μας σιωπηλοί. "Την έχουμε άσχημα" έκανε την πρώτη διαπίστωση ο Τζάρεντ. Γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα λοξά "δεν χρειάζεται να μου το θυμίζεις φίλε" του είπα κοφτά και έβαλα το κλειδί στην μίζα. "Οι αναλυτικές βγήκαν από το εργαστήριο;" ρώτησε η Κάρλα σε μια τελευταία προσπάθεια να βρεθεί μια άκρη. "Αρνητικά όλα... Δεν βρέθηκε ίχνος DNA πάνω στα δύο θύματα, ή στις υπόλοιπες κοπέλες" απάντησα σιγανά κοιτώντας το κενό μπροστά μου. "Σκατά" αναφώνησε ο Τζάρεντ και ανακάθισε στο κάθισμά του. "Προφανώς φορούσε γάντια το καθίκι κι έκανε καθαρή δουλειά..." συμπλήρωσε η Κάρλα, και της έγνεψα καταφατικά από τον εσωτερικό καθρέπτη. "Πρέπει να περιμένουμε να κάνει το λάθος... το κάθαρμα... κάπου θα στραβώσει την δουλειά του..." πρόσθεσε με νεύρο ρίχνοντας μου ματιές γεμάτες νόημα. Ξεκίνησα το αμάξι και χαθήκαμε στην βραδινή κίνηση της Νέας Υόρκης. Βαριά η σιωπή μέσα στο αμάξι μα ο καθένας μας ήταν χαμένος στις δικές του σκέψεις, στα δικά του άγχη και προβλήματα.

Λίγη ώρα αργότερα καθόμουν και πάλι στο γραφείο μου. Γύρισα την καρέκλα ώστε να κοιτάζω τον μεγάλο τοίχο με τις φωτογραφίες. Τα μάτια μου εστίασαν στα άψυχα κορμιά των δύο κοριτσιών που βρέθηκαν άγρια δολοφονημένες σε ένα σοκάκι στο κέντρο σχεδόν της πόλης. Κάτι δεν μου άρεσε στην φωτογραφία... Κάτι μας είχε ξεφύγει και σηκώθηκα απότομα ανακατεύοντας τα χαρτιά μπροστά μου. "Γαμώτο..." ψιθύρισα σιγανά και με μια δυνατή φωνή κάλεσα τους συνεργάτες μου στο γραφείο. "Τι τρέχει;" ήταν η πρώτη τους κουβέντα μόλις μπήκαν μέσα. Ξεφύσηξα δυνατά και έριξα και πάλι το βλέμμα μου στις φωτογραφίες, ενώ με το δάχτυλό μου σημάδευα δύο από αυτές. Η Κάρλα και ο Τζάρεντ πλησίασαν και κάρφωσαν τα μάτια τους στον τοίχο. "Νομίζω... νομίζω είναι το ίδιο μέρος;" με ρώτησε η Κάρλα και τα μάτια του Τζάρεντ φωτίστηκαν. "Είναι το ίδιο σοκάκι! Πως δεν το είχαμε προσέξει πριν;!" αναρωτήθηκε κι εκείνος με έκπληξη. "Τα πρώτα θύματα δεν τα βρήκαμε εμείς, γι' αυτό δεν θυμόμασταν καλά το μέρος" πρόσθεσε η Κάρλα κοφτά. "Τα δύο θύματα τα σκότωσε στο μέρος που βρέθηκαν" είπα δυνατά και συγκρατούσα με δυσκολία τα νεύρα μου με την απροσεξία μας. "Ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στο μέρος του εγκλήματος..." είπα σιγανά και κοίταξα με νόημα τους συνεργάτες μου...