Το σημάδι

κεφάλαιο 13

Οι μέρες περνούσαν και εγώ ένιωθα ότι έχανα τον εαυτό μου. Το μυαλό μου τριγυρνούσε συνεχώς γύρω της, στα μάτια της, στα χείλη της, στο κορμί της... Το μυστήριο που πλανιόταν γύρω της με συνέπαιρνε, ήθελα να ψάξω... να μάθω... Για ένα μικρό διάστημα δεν βγήκαμε καθόλου από το σπίτι. Είχα κλειστεί μέσα, μαζί της, εγώ να δουλεύω χωρίς διάλειμμα και η Σοφία να βρίσκεται συνεχώς στα πόδια μου. Η παρουσία της με αναστάτωνε... γινόταν όλο και πιο δύσκολο από την μεριά μου να συγκρατηθώ, και πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να ξεσπάει τον θυμό του πάνω της, με βλέμματα, λόγια... απλά και μόνο επειδή δεν είχα το θάρρος να την πλησιάσω με τον τρόπο που ήθελα. Η θέα της με έκανε απρόσεκτο, ανυπόμονο, και το μόνο που κατάφερνα να κερδίζω ήταν τα επικριτικά βλέμματα των συνεργατών μου.

"Βάλε επιτέλους μυαλό..." είπε σιγανά ο Τζάρεντ ένα βράδυ που δουλεύαμε μέχρι αργά σπίτι μου. Η άγρια ματιά που του έριξα δεν τον επηρέασε καθόλου, και αμέσως πήρε θάρρος και η Κάρλα. "Εδώ θα δουλεύουμε δηλαδή από εδώ και πέρα; Σπίτι σου;" είπε πικρόχολα και χωρίς σχεδόν να πάρει ανάσα, συνέχισε "επειδή φοβάσαι να την βγάλεις έξω;". Ήπια μια γερή γουλιά από το ποτό μου και άναψα αμέσως το τσιγάρο μου. Δεν τους απάντησα. Ήξερα ότι τους εξαγρίωνα με την σιωπή μου αλλά δεν θα τους έδινα την χαρά να λογομαχήσω μαζί τους. "Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι η υπόθεση" είπα κοφτά αδιαφορώντας για τον εκνευρισμό τους, "υπάρχει κάποιο νεότερο; Σε τι κάτάσταση βρίσκονται οι υπόλοιπες κοπέλες;Μιλήσατε πάλι μαζί τους που σας ζήτησα;". Τα βλέμματα που αντάλλαξαν μεταξύ τους δεν μου άρεσαν καθόλου. Περίμενα την απάντησή τους, και κείνη τη στιγμή φίδια άρχισαν να με ζώνουν . "Τι τρέχει;" ρώτησα άγρια και ανασηκώθηκα απότομα από την θέση μου. "Μας ειδοποίησαν την ώρα που ερχόμασταν" ξεκίνησε η Κάρλα να μιλάει και την είδα να ρίχνει ματιές στον Τζάρεντ που απλά την παρακολουθούσε αμίλητος. "Τι στο διάβολο τρέχει;" είπα δυνατά μα στο μυαλό μου ήρθε η Σοφία που ήταν κλεισμένη στο δωμάτιό μου. "Δύο κοπέλες αγνοούνται" είπε απότομα ο Τζάρεντ και το μυαλό μου έμοιαζε με βόμβα που εξερράγη ξαφνικά. Τους κοίταξα και τους δύο και ήμουν σίγουρος ότι το βλέμμα μου τους τρόμαζε. Πήρα βαθιά ανάσα και έκλεισα για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια μου, προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην τα σπάσω όλα. "Γιατί δεν με ενημερώσατε αμέσως;" ρώτησα με απίστευτη ηρεμία που και ο ίδιος αναρωτήθηκα που την βρήκα "Ερχόμασταν σε σένα! Έτσι κι αλλιώς κλεισμένος εδώ, τι θα έκανες;" άκουσα την φωνή της Κάρλα, και νομίζω ότι εύκολα θα μπορούσα να της ορμήσω και να την χαστουκίσω με δύναμη. Βημάτισα νευρικά μέσα στο δωμάτιο και ένιωθα την ένταση να με πνίγει. Άλλες δύο κοπέλες... Οι δύο πρώτες ήταν ήδη νεκρές, και ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι και αυτές θα είχαν την ίδια τύχη. Ενώ εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ψάχνω για στοιχεία, εκείνος δολοφονούσε κάτω από την μύτη μας.

Το μυαλό μου πέταξε στην Σοφία και ανατρίχιασε το κορμί μου στην σκέψη μόνο, ότι ίσως κάτι τέτοιο της συνέβαινε αργά η γρήγορα. Στάλες ιδρώτα κύλησαν στο μέτωπό μου, και έσφιξα με δύναμη τις γροθιές μου. Παράτησα τους συνεργάτες μου και μπήκα στο δωμάτιο που βρισκόταν η Σοφία. Κοιμόταν στο κρεβάτι μου ήρεμα και ζήλεψα την γαλήνη της. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε και η αναπνοή της έβγαινε ανάλαφρη. Προσπάθησα να αντισταθώ... Απομάκρυνα μια σκούρα τούφα απο το λευκό δέρμα του προσώπου της και την χάιδεψα απαλά. Το μόνο που με συγκρατούσε... το μόνο που την προστάτευε εκείνη τη στιγμή από τον εαυτό μου, ήταν το γεγονός ότι οι συνεργάτες μου βρισκόταν ακριβώς πίσω απο την κλειστή πόρτα.

Βγήκα έξω σχεδόν αθόρυβα και βρήκα την Κάρλα και τον Τζάρεντ να ψιθυρίζουν χαμηλόφωνα. Σταμάτησαν μόλις έκανα την εμφάνισή μου, και μπορούσα εύκολα να διακρίνω τον εκνευρισμό τους και την αμηχανία τους. "Θα το πω μια φορά... δεύτερη δεν θα υπάρξει" τους είπα κοφτά και μου ανταπέδωσαν το αγριεμένο τους βλέμμα. "Αρχηγός της υπόθεσης είμαι εγώ και κανένας άλλος. Θέλω κάθε ενημέρωση να γίνεται άμεσα, και το πρώτο άτομο που θα ενημερώνετε θα είμαι εγώ" συνέχιζα χωρίς να τραβήξω καθόλου τα μάτια μου από πάνω τους. "Η Σοφία είναι δική μου υπόθεση, το τι κάνω μαζί της, δεν αφορά κανέναν... Όποιος διαφωνεί, έχεις ενστάσεις η οποιοδήποτε πρόβλημα, τον βγάζω απευθείας από την ομάδα." Αυτά που είχα να τους πω τελείωσαν μα εκείνοι δεν έκαναν βήμα. Με κοιτούσαν σχεδόν θυμωμένοι και πρώτη η Κάρλα άνοιξε το στόμα της "Δεν γίνεται να δουλεύουμε έτσι Άλεξ... το βλέπεις και μόνο σου... Η κοπέλα πρέπει να μείνει με τις υπόλοιπες... εκεί που θα τις ελέγχουμε, εκεί που δεν θα έρχονται σε άμεση επαφή με εμάς!" ύψωσε την φωνή της μα σταμάτησε απότομα όταν έκανα ένα βήμα προς το μέρος της. "Τι δεν κατάλαβες από ότι σου είπα Κάρλα; Τι ακριβώς είναι δύσκολο να καταλάβεις όταν λέω ότι δεν είναι δική σου υπόθεση;" φώναξα μπροστά της χάνοντας την υπομονή μου. "Που ελέγχονται οι κοπέλες; Μόλις τώρα μου είπες ότι ο δολοφόνος εξαφάνισε ακόμα δύο! Πως στο διάβολο τα κατάφερε; Οι φύλακες που βρισκόταν; Νομίζετε ότι θα τις βρούμε ζωντανές; Μια μία θα τις σκοτώνει! Κάτω από την μύτη μας το κάθαρμα" ούρλιαζα κι άργησα να συνειδητοποιήσω ότι το βλέμμα των συνεργατών μου δεν εστίαζε πλέον πάνω μου. Ήταν καρφωμένο πίσω μου. Γύρισα απότομα και είδα την Σοφία να στέκεται μαρμαρωμένη στο άνοιγμα της πόρτας του δωματίου μου. Τα μάτια της μας κοίταζαν τρομοκρατημένα, κι έβρισα σιγανά με την απροσεξία μου. Είχε ακούσει...

"Θα τα πούμε αύριο" έκανα κοφτά στην Κάρλα και στον Τζάρεντ και τους οδήγησα βιαστικά στην έξοδο, παρά τις διαμαρτυρίες τους. Επέστρεψα βιαστικά στο σαλόνι και στάθηκα μπροστά στην Σοφία, η οποία εξακολουθούσε να έχει το ίδιο βλέμμα. Το ίδιο φοβισμένο βλέμμα. "Δεν ήθελα να τα ακούσεις αυτά" είπα σιγανά και τα μάτια της καρφώθηκαν στα δικά μου. Με μάγεψαν και πάλι. Χάθηκα στο μπλε τους και για λίγα δευτερόλεπτα ξέχασα τα πάντα. "Πως το κάνεις αυτό γαμώτο;" την ρώτησα ψιθυριστά και τα χείλη μου βρήκαν τον δρόμο για τα δικά της...