Το σημάδι

κεφάλαιο 7

"Όχι!" η φωνή της συνεργάτιδας μου ήχησε παράξενα μέσα στο χώρο του σπιτιού μου. Την κοίταξα με απορία... τα μάτια της είχαν γίνει ολοστρόγγυλα μα δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν αυτό που διέκρινα μέσα τους. Δεν μίλησα... την είδα όμως να δαγκώνει τα χείλη της μετανιώνοντας προφανώς για την περίεργη αντίδρασή της. "Είσαι σίγουρος Άλεξ; Εννοώ... δεν την ξέρεις την κοπέλα... δεν ξέρεις τι γίνεται με εκείνη... είναι το δόλωμα στο κάτω κάτω... Μην μου πεις ότι θα πέσεις τόσο εύκολα στην παγίδα του!". Ο Τζάρεντ δίπλα κοιτούσε μια την Κάρλα μια εμένα... "Την απόφασή μου την έχω πάρει. Θα έρθει σπίτι μου... εδώ.. μαζί μου..." πήρα βαθιά ανάσα και την κοίταξα επίμονα στα μάτια "μόνο έτσι θα βγάλουμε κάποια άκρη... μόνο εάν μάθω τι ακριβώς θέλει αυτός από μένα...". Πλησίασα το τραπέζι με το αλκοόλ και γέμισα το ποτήρι του καφέ μου. Και οι δύο συνεργάτες μου παρακολουθούσαν τις κινήσεις μου, μα λέξη δεν βγήκε από το στόμα τους. Ήμουν σίγουρος ότι τους τρόμαζε η απόφασή μου, και μένα με τρόμαζε... αλλά γνώμη δεν άλλαζα. Ήμουν αποφασισμένος να λύσω το μυστήριο, να μάθω... να βρω το κίνητρο του δολοφόνου, να βρω την σύνδεσή του με μένα.

"Η έρευνα θα συνεχιστεί κανονικά... Θα την πάρω σπίτι μόλις έχω τα αποτελέσματα των εργαστηριακών ελέγχων. Δεν θέλω να μάθει κανένας για εκείνη... δεν θέλω να μάθει κανένας τα σχέδιά μου..." είπα τρίβοντας το σαγόνι μου και ένιωσα το βλέμμα της Κάρλα πάνω μου καυτό. "Ο αρχηγός;" με ρώτησε κοφτά σμίγοντας τα μάτια. Δεν ξέρω τι στο διάβολο είχε πάθει και ήταν τόσο αρνητική με όλα... "τον αρχηγό θα τον κανονίσω εγώ... Θα ενημερώνεται μόνο από εμένα!" είπα απότομα και της έκοψα με μιας την φόρα. Ένιωθα ότι αυτή η υπόθεση αφορούσε εμένα και μόνο εμένα!

Λίγη ώρα αργότερα έφυγαν και οι δύο και έμεινα μόνος μου. Έκανα ένα βιαστικό μπάνιο, προσπάθησα να ξεθολώσω το μυαλό μου και να σκεφτώ όσο γινόταν πιο λογικά. Από τις δέκα κοπέλες που βρέθηκαν στο δρόμο μας λόγω της υπόθεσης, δεν ήξερα καμία και με καμία δεν υπήρχε καμία σύνδεση. Μόνο η δέκατη... η τελευταία που έφερε το όνομά μου πάνω της... Και αυτή η τελευταία με μαγνήτιζε σαν την φωτιά. "Τι στο διάβολο..." μουρμούρισα καθώς την έφερα και πάλι στην σκέψη μου. Πως γινόταν το καθίκι να έπεσε τόσο μέσα... να επέλεξε την μια και μοναδική που θα με μάγευε με ένα της μόνο βλέμμα; Κούνησα με δύναμη το κεφάλι σχεδόν θυμωμένος, άρπαξα τα κλειδιά μου και βγήκα τρέχοντας από το σπίτι.

Σε λιγότερο από μία ώρα βρέθηκα στο στενό σοκάκι... εκεί που η ξανθιά άγνωστη ακόμα, κοπέλα περιπλανιόταν μέχρι που την ανακάλυψε κάποιος από την ομάδα. Πάρκαρα παράνομα το αμάξι και κατέβηκα κατευθυνόμενος προς τα εκεί. Ήταν ακόμα νωρίς το απόγευμα, μα η συννεφιά που επικρατούσε τις τελευταίες μέρες σκοτείνιαζε την μέρα αρκετά γρήγορα. Κοίταξα τριγύρω μου ψάχνοντας... δεν ήξερα τι έψαχνα, απλά κοιτούσα το χώρο μπροστά μου με προσοχή σε περίπτωση που είχε ξεφύγει κάτι στους συναδέλφους που την βρήκαν. Μεγάλοι κάδοι που ξεχείλιζαν από σκουπίδια βρισκόταν στην μια πλευρά, έκαναν την ατμόσφαιρα βαριά και έφερα το χέρι στο πρόσωπο κλείνοντας για λίγο την μύτη μου. Προχώρησα μέχρι που έφτασα στο βάθος του μικρού δρόμου χωρίς να αφήσω στιγμή το βλέμμα μου να αφαιρεθεί. Δεν βρήκα τίποτα το καινούριο... τίποτα απολύτως. Χαρτόκουτες πεταμένες... μυρωδιά από ούρα και σκουπίδια... δεν έβλεπα τίποτα το περίεργο γύρω μου. Κοίταξα τα κτίρια αριστερά και δεξιά και τα περισσότερα παράθυρα ήταν κλειστά, ή καλυμμένα εξωτερικά με ξύλο. Ίσως να πήγαινα μια βόλτα από τα διαμερίσματα να ρωτήσω μήπως πρόσεξαν κάτι περίεργο... μήπως άκουσαν κάτι μέσα στην νύχτα. Οι πιθανότητες να βρεθεί κάτι ήξερα ότι ήταν λιγοστές, μα ίσως να είχα κάποιο αποτέλεσμα από την έρευνα.

Αναστέναξα βαθιά, κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητό μου και κλότσησα με δύναμη ένα κουτάκι από αναψυκτικό που βρέθηκε στον δρόμο μου. Ένας θόρυβος σαν κάτι να σέρνεται μου τράβηξε την προσοχή και γύρισα το κορμί μου απότομα προς την πηγή του. Κοίταξα προσεκτικά μπροστά μου, μα δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα. Στάθηκα ακίνητος για λίγα λεπτά κι έπειτα με αργές και προσεκτικές κινήσεις έβγαλα το όπλο από την θήκη του. Το κράτησα με χέρι σταθερό και για μια στιγμή νόμισα ότι άκουσα τους κτύπους της καρδιάς μου. Το σύρσιμο ακούστηκε και πάλι... πιο χαμηλά μα ακούστηκε καθαρά μια και οι αισθήσεις μου βρισκόταν σε συναγερμό. Έστρεψα το όπλο μου προς τα εκεί και έκανα μερικά προσεκτικά βήματα προς την πηγή του. Δίπλα σε έναν από τους κάδους, κάτω από μια στοίβα με χαρτόκουτες ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι κάτι... κάποιος βρισκόταν εκεί... κρυβόταν...

"Βγες έξω με τα χέρια ψηλά!" φώναξα δυνατά και περίμενα την επόμενη κίνηση του αγνώστου. Οι κούτες κουνήθηκαν και πάλι, και έσφιξα το όπλο στο χέρι...