Το σημάδι

κεφάλαιο 29

Τον χαιρέτησα χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη κι έφυγα με άλλο αέρα από το μαγαζί του. Περπάτησα για λίγες ώρες χωρίς κάποιον σκοπό, μέχρι που μπήκα σε ένα μισοσκότεινο μπαράκι. Παράγγειλα μια παγωμένη μπύρα, και κάθισα παρέα με την μοναξιά μου στο πιο απόμακρο τραπέζι. Το αλκοόλ της με χαλάρωσε αμέσως. Συνήλθα. Ανάσανα.

Κοίταξα γύρω μου αδιάφορα καθώς το μυαλό μου άρχισε να παίρνει και πάλι στροφές. Πέντε παρέες όλες κι όλες κι αυτές χαμένες μέσα στους καπνούς από τα τσιγάρα τους. Τα ίδια ερωτήματα όμως ταλάνιζαν και πάλι το κεφάλι μου και δεν με άφηναν να ηρεμήσω παρά την δόση του αλκοόλ. Σηκώθηκα αργά και πήγα μέχρι το μπαρ για να παραγγείλω κάτι πιο δυνατό. Το χρειαζόμουν. Έψαχνα κάτι να με χαλαρώσει λίγο παραπάνω, κάτι να αδειάσει το κεφάλι μου από τις σκέψεις. Την στιγμή που έπιασα το ποτήρι με το σκέτο ουίσκι στα χέρια μου, θυμήθηκα κάτι που είχα αμελήσει από την προηγούμενη μέρα. Τον φάκελο με την υπόθεση Νο εξιακόσια οχτώ.

Γύρισα βιαστικά στην θέση μου και ήπια μια γερή γουλιά από το ποτό μου. Άνοιξα τον σάκο μου και έσυρα από τον πάτο τον κίτρινο φάκελο. Η λέξη 'απόρρητο' στην αρχική σελίδα τράβηξε το βλέμμα μου και ευθύς η περιέργειά μου χτύπησε κόκκινο. Ποιος ο λόγος που αυτή η συγκεκριμένη υπόθεση είχε αφαιρεθεί από το αρχείο μου; Μέσα στο μισοσκόταδο του μπαρ προσπάθησα να διαβάσω προσεκτικά, και να συγκεντρωθώ στα χαρτιά μπροστά μου, παρά την δυνατή μουσική που ηχούσε στον χώρο. Οι λέξεις 'δολοφονία' και 'απαγωγή' ήταν οι πρώτες που ξεχώρισα και αμέσως προχώρησα στις φωτογραφίες, αφού δεν ήθελα να χάσω χρόνο διαβάζοντας λεπτομέρειες. Έψαχνα απελπισμένα μια σύνδεση με την δική μου υπόθεση μέχρι που το βλέμμα μου στάθηκε παραπάνω από λεπτό σε μια συγκεκριμένη εικόνα.

Το πτώμα φαινόταν να είναι παρατημένο σε εκείνο το σοκάκι για μέρες. Ήταν γυμνό και ήταν άνδρας. Δεν είχε τίποτα πάνω του, τίποτα που να δείχνει την ταυτότητα εκείνου του άτυχου νεαρού. Δεν φαινόταν να είναι πάνω από τριάντα χρονών, ενώ τα σημάδια στο σώμα και το πρόσωπό του έδιναν την εντύπωση ότι είχε βασανιστεί πριν τον θάνατό του. Εκδορές κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του κορμιού και ο λαιμός του είχε βαθιές πληγές. Ήταν πνιγμός. Φαινόταν καθαρά από τα σημάδια. Είχα αρχίσει να θυμάμαι την υπόθεση ξανά, μα πραγματικά δεν μπορούσα να βρω κάποια σχέση με το δικό μου πρόβλημα. Ξεφύλλισα το φάκελο και γύρισα και πάλι στις λεπτομέρειες της δολοφονίας.