Το σημάδι

κεφάλαιο 11

Έμεινε εκεί στο ίδιο σημείο να με κοιτά με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια της. Στο βάθος άκουγα πάλι το κινητό μου να χτυπά μα πάλι δεν του έδωσα σημασία. Την είδα να χαμηλώνει το βλέμμα κι έπειτα να κοιτάζει νευρικά γύρω της. "Δεν ξέρω... σου λέω αλήθεια... δεν θυμάμαι τίποτα..." είπε χαμηλόφωνα και ένιωσα ξαφνικά την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Ψέλλισα μια βρισιά και πέρασα τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου μπερδεμένος. Με μεγάλα βήματα κατευθύνθηκα προς το σημείο που είχα αφήσει το σακάκι μου, και άρπαξα το κινητό από την εσωτερική του τσέπη. Έριξα μια γρήγορη ματιά στην κοπέλα που εξακολουθούσε να στέκεται άπραγη στο ίδιο σημείο, κι έπειτα είδα δύο αναπάντητες κλήσεις από την Κάρλα. Ξεφύσηξα δυνατά και πέταξα το τηλέφωνο πίσω στην πολυθρόνα.

Στεκόταν εκεί μπροστά μου με τα ξανθά της μαλλιά να φωτίζουν το πρόσωπό της, τα υπέροχα μάτια της να στοιχειώνουν συνεχώς τις σκέψεις μου, και τα γεμάτα χείλη της να με προκαλούν να τα αγγίξω. Δεν ήξερα τι πάθαινα κάθε φορά που την κοιτούσα... Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με επηρέαζε τόσο πολύ η μορφή της... Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η καρδιά μου έχανε χτύπους κοντά της.

Την πλησίασα με αργά βήματα... σαν τον κυνηγό που πλησιάζει το θήραμά του. Την είδα να μαζεύεται και πάλι και να τυλίγει τα χέρια στον κορμό της. Ανάσανα βαθιά και την ανάγκασα να με κοιτάξει στα μάτια σηκώνοντάς της το πρόσωπό στο ύψος μου. "Τς Τς Τς..." ξεκίνησα κουνώντας το κεφάλι μου και την είδα να σμίγει ανήσυχα τα μάτια. "Εμένα θα με κοιτάς στα μάτια Σοφία... σου ξαναλέω ότι θα μάθω την αλήθεια με όποιο κόστος" συνέχισα με φωνή σιγανή ενώ εκείνη έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. "Σε ενημερώνω απλά ότι θα μείνεις μαζί μου για όσο χρειαστεί... Θα βρίσκομαι συνεχώς δίπλα σου και θα γίνω η σκιά σου, μέχρι να ανακαλύψω τι στο διάβολο έχει συμβεί... Δεν θα κάνεις ούτε βήμα χωρίς την παρουσία μου, δεν θα κάνεις το παραμικρό χωρίς να με ρωτάς, δεν θα έχεις δικαίωμα ούτε να αναπνέεις εάν δεν το ξέρω... Το κατάλαβες;" ακούστηκε σαν ψίθυρος η φωνή μου δίπλα στα χείλη της, και την ένιωθα να τρέμει ολόκληρη. Η ανάσα της βαριά και τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου. Μια μικρή κίνηση να έκανα... μια μοναχή κίνηση να έκανα θα τα γευόμουν αυτά τα χείλη που με προκαλούσαν ακριβώς μπροστά μου μισάνοιχτα... με την ανάσα της να με καίει.

Τα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα μας ξάφνιασαν και τους δύο και απομακρυνθήκαμε απότομα ο ένας από τον άλλο. Έβρισα σιγανά, απορώντας ποιος χτυπούσε την πόρτα τέτοια ώρα, και είδα την Σοφία να βάζει το χέρι στην θέση της καρδιά της, προσπαθώντας να καταλαγιάσει τους χτύπους της. Με μεγάλα βήματα πήγα μέχρι την είσοδο και άνοιξα σχεδόν εξοργισμένος με την διακοπή και στο σπίτι μπήκαν οι δύο συνεργάτες μου με τα χαρακτηριστικά τους αλλαγμένα από τον θυμό. "Γιατί δεν απαντάς το γαμημένο το τηλέφωνό σου;" μου πέταξε στα μούτρα ο Τζάρεντ, την στιγμή που τα μάτια και των δύο καρφώθηκαν στην Σοφία. "Δεν βάζεις μυαλό γαμώτο;!" συνέχισε το κήρυγμα και η Κάρλα, και τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να τσιτώνονται. Η Σοφία σχεδόν ενοχλημένη από τα αδιάκριτα βλέμματα και των δύο πισωπάτησε μέχρι που η πλάτη της έφτασε στην τζαμαρία. Την πλησίασα με βήματα βιαστικά, την άρπαξα από το χέρι και την οδήγησα αμίλητος στο υπνοδωμάτιό μου. Τα βλέμματα των συνεργατών μου με ενοχλούσαν, δεν ήθελα να την κοιτούν έτσι, δεν ήθελα να βρίσκονται κοντά της, δεν ήθελα να έχει επαφές με κανέναν. "Τι στο διάβολο..." σιγοψιθύρισα στον εαυτό μου απορημένος με τις σκέψεις μου, της έριξα μια γρήγορη ματιά κι έκλεισα απαλά πίσω μου την πόρτα.