Το σημάδι

κεφάλαιο 33

Μια εβδομάδα. Μια ολόκληρη εβδομάδα ήμουν σε κρίσιμη κατάσταση. Η σφαίρα βρήκε κεντρική αρτηρία και λίγο έλειψε να πεθάνω από ακατάσχετη αιμορραγία. Δεν θυμάμαι πολλά από την στιγμή του πυροβολισμού, λιποθύμησα σχεδόν αμέσως, μα ένα πράγμα με ένοιαζε, η Σοφία.

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου στο νοσοκομείο, την έψαξα. Κρύος ιδρώτας με έπιασε που δεν την είδα μπροστά μου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, και τα χείλη μου την φώναξαν. Μα ήταν εκεί. Η γυναίκα που με ταξίδευε με ένα μόνο βλέμμα της, βρισκόταν εκεί μαζί μου, κρατώντας μου το χέρι, ψιθυρίζοντας το όνομά μου. Δάκρυα έτρεχαν από τα ολογάλανα μάτια της, δάκρυα χαράς που γύρισα επιτέλους κοντά της. Μα δεν θα την άφηνα. Δεν υπήρχε περίπτωση να την άφηνα μόνη της ποτέ ξανά.

«Επιτέλους!» η φωνή του συνεργάτη μου αντήχησε χαρμόσυνα στα αυτιά μου. «Νόμιζες ότι θα γλίτωνες από εμάς τόσο γρήγορα;» με ρώτησε χαμογελώντας και η χαρά του ήταν εμφανής. «Τι συνέβη; Τι έγινε με την Κάρλα; Ο Σάμερς;». Σαν χείμαρρος οι ερωτήσεις έβγαιναν από μέσα μου και έψαχναν απαντήσεις. Ήθελα να μάθω, έπρεπε να ξέρω. «Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για δουλειά φίλε μου!» είπε σιγανά και πλησίασε κι άλλο το κρεβάτι μου. «Πρέπει να ξέρω Τζάρεντ, πρέπει!» η φωνή μου ακούστηκε βραχνή μα έκρυβε μέσα όλη την αγωνία μου. Τον είδα να κοιτάζει την Σοφία, κι έπειτα να στρέφει το βλέμμα του και πάλι σε μένα. «Ήταν ο πατέρας της. Ο Σάμερς, ήταν ο πατέρας της Κάρλα» τον άκουσα να λέει και τα μάτια του πήραν μια λυπημένη έκφραση. «Περίμενα να είναι ψέμα Άλεξ» είπε με φωνή που ακούστηκε σαν ψίθυρος «ήθελα, ήλπιζα να είναι ψέμα...». Έτριψε με δύναμη το πρόσωπό του, και στράφηκε για λίγα δευτερόλεπτα προς την Σοφία. «Ήταν φίλη μου τόσα χρόνια, συνεργάτης μου... δεν μπορώ να πιστέψω ότι με πρόδωσε» συνέχισε και κάθισε βαριά στην καρέκλα δίπλα μου. Η Σοφία ανακάθισε στην θέση της, και λίγο αργότερα στάθηκε δίπλα στο κλειστό παράθυρο. «Την πυροβόλησα εγώ ο ίδιος» είπε ξαφνικά, και έκλεισα τα μάτια. Προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου εκείνη τη μέρα. «Η σφαίρα σου βρήκε τον στόχο της Άλεξ, ο Σάμερς έπεσε νεκρός, και η Κάρλα άρχισε να ουρλιάζει! Φώναζε τον πατέρα της, φώναζε το όνομά του!». Άκουσα τον Τζάρεντ να παίρνει βαθιά ανάσα, μα κράτησα τα μάτια μου κλειστά. «Πονούσα μέσα μου ρε φίλε...πραγματικά...και τότε με είδε... κοίταξε την Σοφία που είχε πέσει δίπλα της και προσπαθούσε να βρει την ανάσα της, και κοίταξε πάλι εμένα...». Ο λυγμός της Σοφίας ακούστηκε στην ησυχία του δωματίου. «Άρπαξε το όπλο της... τι θα μπορούσα να κάνω; Πες μου! Τι θα μπορούσα να κάνω; Τι επιλογή είχα εκτός από το να την σκότωνα;» Η φωνή του έσπασε, ήμουν σίγουρος ότι μέσα του έκλαιγε... έκλαιγε με την προδοσία της. «Έκανες αυτό που έπρεπε φίλε μου... έκανες το σωστό... έσωσες τόσο κόσμο από το παραλήρημά τους» πρόσθεσα σιγανά και τα μάτια μου αναζήτησαν και πάλι την Σοφία. Στεκόταν ακόμα στο πλάι του παραθυριού και με κοιτούσε με μάτια υγρά. Αχ αυτές οι θάλασσες... πόσα ταξίδια ήθελα να κάνω μέσα τους...

Έντεκα μέρες μετά βγήκα από το νοσοκομείο. Συνήλθα εντελώς και ένιωθα αρκετά δυνατός όπως πρώτα. Μέσα μου έκαιγα από επιθυμία να βρεθώ μόνος με την Σοφία, μου είχε λείψει τόσο πολύ, που δεν άντεχα άλλο μακριά της. Το διάστημα που ακολούθησε υπέφερα συχνά από εφιάλτες και πεταγόμουν στον ύπνο μου ιδρωμένος, φοβισμένος. Έβλεπα πάντα το ίδιο όνειρο. Το αίμα της Σοφίας να κυλάει στα πόδια μου, να την βλέπω νεκρή, να βλέπω την Κάρλα δίπλα της να γελά. Την αναζητούσα ευθύς και δεν ηρεμούσα μέχρι να την σφίξω στην αγκαλιά μου, να την νιώσω, να βεβαιωθώ ότι βρίσκεται εκεί μαζί μου. Τέσσερις μήνες μετά το συμβάν, παραιτήθηκα από την υπηρεσία μου. Τόσα χρόνια υπηρέτησα, πίστευα ότι είχα κάνει το καθήκον μου, ότι είχα εκπληρώσει τον σκοπό μου. Πρωταρχική θέση πλέον στην ζωή μου είχε η Σοφία, και το παιδί που κρατούσε στα σπλάχνα της. Ήθελα να φτιάξω οικογένεια, και με την ζωή που ακολουθούσα δεν ήταν εφικτό.

 Ήθελα να ταξιδέψω στις θάλασσες των ματιών της, ήθελα να αρπάξω την ζωή από τα μαλλιά, να τα αφήσω όλα και να εξαφανιστώ, μακριά από την ασχήμια του κόσμου, μακριά από τα πάντα!

Και τα κατάφερα!