De 89e hongerspelen: The Revolution

Hoofdstuk 4

Ik staar naar de televisie die uit staat terwijl ik Julie hoor kreunen in haar slaap, ze beweegt af en toe en roept soms willekeurige namen, waarschijnlijk nachtmerries net als ik.

Over een uur is het bezoek uur en eindelijk mag mijn Familie dan komen, ik tol zenuwachtig met mijn vingers op de rand van het bed, ik ben zenuwachtig want eindelijk na weken zie ik mijn familie weer.

Betonie komt me eten brengen want eindelijk een volmaakte maaltijd is: vierkante broodjes uit District 3 met Marmelade en een groot glas melk, voor de eerste keer eet ik mijn hele maaltijd op te eten en binnen te houden.

Ineens dwalen mijn gedachtes af naar Tella die dood is, dood door Snow gemarteld en nu niet in 13 straks zie ik haar niet bij mijn familie staan, Tella is voor eeuwig dood en ik zal Snow wreken, ik zal Snow vermoorden in deze opstand.

Betonie komt mijn dienblad ophalen en wanneer ze de deur uit loopt springt de tv aan, het Capitool embleem komt in beeld met tegelijkertijd een stukje van het volkslied.
Dan zie ik een bekend Groen harig persoon: Caesar Flickerman, de officiële presentator van de Honger Spelen.

Hij begint met zijn vreselijke Capitool Accent te praten: welkom Panem, het land is ongetwijfeld in onrust en wil graag opheldering brengen over wat er is gebeurt in de 89e Honger Spelen en over de Winnaars die ontsnapt zijn, mensen zijn bang voor deze mensen maar maakt u zich geen zorgen voor we verder gaan hebben we een belangrijke boodschap van de President.

De kille moordenaar President Snow komt in beeld, hij leeft nog zeg ik zacht, hij leeft nog zeg ik boos. Zijn kille slangen ogen kijken recht in mijn ogen en hij begint te praten.

Welkom Panem, aangezien een paar Criminelen de Honger spelen hebben geschonden en de arena hebben laten ontploffen beloof ik dat wanneer deze Winnaars in mijn macht komen ze zullen gestraft worden met een Symbolische Honger spelen die alle 48 Winnaars in een arena stoppen en er maar een uit zal komen waardoor alle Criminelen zullen sterven.

Ik schrik en sla mijn hand voor mijn mond, tranen springen in mijn ogen maar dan besef ik dat ik veilig ben ik 13 en leun ik veilig naar achteren in mijn bed.
Caesar komt weer in beeld en vertelt dat een gast is die ons meer gaat vertellen over de spelen.

Een getinte jongen komt in beeld en dan besef ik wie het is, Gyvayno is op tv en meteen roep ik Julie wakker die schreeuwend wakker word en al snel mee kijkt naar de televisie.

Zo Gyvayno wat is er allemaal gebeurt die laatste dag in de arena? Want toen het meisje uit district 4 werd vermoord sprongen bij ons alle camera's op zwart, hij aarzelt en geeft Gyvayno een Microfoon.

Nou op dat moment wilde Sjoerd Julie vermoorden maar dat stond ik niet toe dus richten ik mijn wapen op Sjoerd, Julie wilde Sjoerd niet doden dus had haar bijl in de aanslag van mij, maar een geheel leger vredebewakers kwam de Arena binnen stormen en begonnen het krachtveld te beschieten, niemand wist wat er aan de hand was.

Er volgden velen ontploffingen en er kwamen Hovercrafts uit District 13 en het Capitool de arena binnen vallen, een ontploffing verwoeste de Hoorn en het laatste wat ik me herinnerde is dat ik even in de Hovercraft bij kwam.

Wat een interessant verhaal gaat Caesar verder maar er gaan geruchten en die geruchten kloppen volgens de President dat Julie Slow wist van de rebellen en wist dat dit ging gebeuren, hij kijkt recht in de camera en zegt:

kijkt u mee naar deze beelden, we zijn terug in de Arena Julie, Gyvayno en ik en Julie verzekerd me dat we uit de Arena komen, vervolgens zien we mijn opstandige bericht aan Panem, of eigenlijk vooral aan het Capitool.

En dit ziet er erg opstandig uit zegt Caesar, ook van Sjoerd Coldplay zou hij hier meer van weten zegt hij terwijl hij aandachtig de Camera in kijkt, hij bedankt Gyvayno het Capitool embleem, en op Zwart.

Je leeft nog fluistert Julie, Je leeft nog herhaalt ze terwijl ze een traan laat vallen, hij leeft nog zeg ik blij.

Jorge stormt de kamer binnen, waarschijnlijk wil hij weten of we het hebben gezien. hij heeft een bezweet voorhoofd en zet een neppe glimlach op. Wat is er vraagt Julie? niks zegt hij terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegt, ik wilde zeggen dat jullie Familie's er aan komen.

aangezien jullie allebei een flinke hersenschudding hebben komt eerst de familie van Julie en daarna de jouwe Sjoerd. Ik kan jaloers zijn maar natuurlijk gun ik haar dat,  zij zou ook niet jaloers zijn.

Een paar minuten daarna komen er een aantal mensen binnen, Julie kijkt opgewekt naar de groep mensen die ik maar al te goed ken: Haar vader die als vredebewaker werkte in District 7 samen met haar kleine broertje Tim die veilig in haar vader's armen ligt, daarnaast staat Julie's Tante samen met haar nicht.

Waar is haar moeder? Is verwelkom Julie's overgebleven familie leden maar haar moeder is er echt niet, waar is mama vraagt Julie al snel? Haar vader fronst en kijkt naar de andere leden, er volgt een trieste blik en hij zegt: ze is dood....

Dood?? Vraagt ze bijna schreeuwend, wat is er gebeurt? Er gaat een steek van angst door me heen, zou mijn familie ook dood zijn? Haar vader aarzelt en verteld dat 5 vredebewakers wild weg de stad in schoten en dat haar moeder is getroffen door een kogel in haar maag, twee dagen later overleed ze bij een Dokter thuis.

Er stromen tranen over haar wangen en ik zie dat haar vader zijn armen om haar heen slaat, haar broertje gaat bij haar op bed zitten en haar tante geeft haar af en toe rustgevende schouderklopjes. De rest van het uur praten ze een beetje en lachen ze af en  toe ook al zie je meteen dat ze nog steeds verdrietig zijn, Julie's ouders zijn dan wel gescheiden maar dat betekend niet dat het niet erg is.

Julie's moeder en vader vrijwel de eerste die zijn gescheiden in District 7 in ik weet niet hoeveel jaar, ik weet alleen dat het verboden is, in District 7 horen mensen gelukkig getrouwd te zijn daarom scheiden mensen stiekem maar Julie's ouders waren een van de eerste die officieel mochten scheiden.

Het uur vliegt om en Julie neemt afscheid van haar Familie, over een kwartier zal mijn Familie arriveren en ik sta te popelen. Wanneer Julie's Familie net weg is valt ze vrijwel meteen in een diepe slaap.

Hoi zegt een vriendelijke stem van achter de deur, met een opgewonden blik staar ik naar de deur die beetje bij beetje open word geschoven.
Daar staat een blonde lange vrouw: mijn moeder met daarnaast mijn broertje en de hond die hij in zijn armen heeft geklemd, ik roep hun namen terwijl mijn Broertje meteen mijn bed op duikt en me omhelsd.

Ik wurm hem om me heen terwijl hij blij mijn naam roept, mijn moeder zal ook wel blij zijn maar zij beseft ook dat we in een uiterst gevaarlijke situatie zitten.
Mijn hond is ondertussen op bed gesprongen en likt mijn hand en kwispelt, mijn moeder komt dichterbij en ik voel me dol gelukkig, heel even omhels ik haar maar dat heel even veranderd in lang.

Ik ben veilig.

Mijn moeder vraagt me enorm vaak hoe het met me gaat en elke keer wanneer ze dat vraagt moet ik lachen, ze vragen wat dingen over de Arena en of ik nachtmerries heb waar ik natuurlijk ja op antwoord.

Samen eten we wat Stoofpot uit District 13 en drinken we Koffie (behalve mijn Broertje), hij heeft het voor elkaar dat Betonie hem Jus d'oranje brengt.

We hebben een leuk appartement zegt mijn broertje opgewonden en Rakker erin blijven wonen, we hebben een bed in de muur en een stapelbed, en we zitten ergens veilig onder de grond, ik strijk zijn haar glad en dan komt Betonie die me verteld dat mijn Familie weg moet maar dat ik vandaag word ontslagen uit het Ziekenhuis.

Mijn moeder zegt nog even hallo tegen Julie net Zoals de hond en ze verdwijnen de diepte van 13 in.