De 89e hongerspelen: The Revolution

Hoofdstuk 2

Hetzelfde gezoem weerklinkt die avond in de kamer, maar het is niet het avondmaal dat ik verwacht, het is iemand anders, een meisje, golvende bruine haren hangen over haar hoofd, prachtige blauwe ogen zoals de zee, ze heeft zo'n lelijk gewaad aan zoals iedereen hier draagt.
Hoi zeg ik zacht, ze steekt haar hand op en glimlacht, ze loopt langzaam naar me toe terwijl ik probeer haar gezicht te herkennen.

Haar lichaam ploft neer op mijn bed en ik vraag wie ze is, ik ben Rif Ocele winnaar uit district 4 antwoord ze.
en dan herken ik haar, tijdens de spelen heb ik een keer aan haar spelen gedacht. Natuurlijk District 4 zeg ik glimlachend.

Wat doe je hier vraag ik aan haar? District 13 is nu ons thuis zegt ze meteen, dat snap ik antwoord ik, President Crane gaat je alles morgen uit leggen maar ik zal een paar dingen vertellen: Nadat jullie de arena uit werden gehaald liet Snow troepen naar de Districten sturen om de andere winnaars gevangen te nemen, maar de meeste winnaars weten niks van de revolutie, drie die het wel weten zijn bij Snow de rest zijn veilig hier in 13.

Wie zijn die drie vraag ik meteen? Ik zie dat ze op haar wang kauwt en dat ze aarzelt of ze het wel mag of wil vertellen, het spijt me zegt ze terwijl ze opstaat, het gezoem klinkt en ze verdwijnt mijn kamer uit.
Wacht roep ik haar na! Wacht!! Ik wil alleen weten wie het zijn, ik spartel rond in mijn bed en probeer Rif's naam te roepen, maar er komt niemand, in plaats daarvan weerklinkt het gezoem een uur later en komt de roodharige vrouw mijn eten brengen, we zeggen niks tegen elkaar maar dat is waarschijnlijk omdat ze niks mag zeggen, vanwege mijn agressieve gedrag van daarnet, het verbaast me dat er een persoon naar binnen mag want ik ben immers psychisch onstabiel.

Wanneer ik haar bedank geeft ze alleen een licht knikje en verdwijnt ze de kamer uit als een haas. mijn avondeten bestaat uit een redelijk volle portie aardappelpuree met een stuk vlees erbij dat ik niet ken, het zijn in plaats van twee wortels drie wortels, maar ik krijg niet eens de helft van het eten door mijn keel want na het overheerlijke vlees, een wortel en een paar schepjes aardappelpuree zit mijn maag voller dan vol.

een morfling vrouw brengt me die avond een spuit zodat ik tot rust kom, meestal slaap ik uitstekend door deze vloeistof maar vannacht word ik niet wakker in District 13 maar in een nachtmerrie: ik open mijn ogen mijn lichaam verbrand door de hitte, ik ben terug in de Arena, terug op de Hoorn Des Overvloeds die omringd is door een zee van kokendhete lava. de lijken van mijn twee bondgenoten liggen aan mijn rechter zijde, en hun foto's verschijnen in de lucht.

terwijl ik op mijn twee doden bondgenoten lette hebben de andere tributen de kans gekregen de Hoorn op te klimmen, iedereen ziet er exact zo uit zoals ze zijn gestorven: Devin verbrand en verminkt door de lava, net zoals het meisje uit 4, Anne onder de schrammen en bloederige beten van de Mulitanten, Marit haar toegetakelde gebroken lichaam, het meisje uit 11 met een pijl in haar lichaam, Luuk met het bloederige mes in zijn maag, een van de beroeps die ik per ongeluk neer schoot vanuit de hoorn.

7 doden tributen staan krijsend recht voor mij, 7 doden kinderen door mij, 7 families die hun kind kwijt zijn, 7 districten die me waarschijnlijk zullen haten.......

langzaam komen de doden tributen dichterbij, ze proberen mij iets aan te doen, ze slaan, ze schoppen, krabben en bijten, ze gaan door tot ik kronkelend op de vloer lig. maar ze houden niet op, ik zie onbekende mensen uit 13, ik zie mijn broertje, ik zie mijn moeder, mijn vader, mensen uit mijn district, Sarah, en Janson, allemaal dood en dat komt door mij. ze krijsen mijn naam terwijl ze mijn lichaam toetakelen en mij vermoorden.

schreeuwend word ik wakker en probeer tot rust te komen, te bedenken dat ik veilig in 13 ben, niet in de klauwen van Snow, niet in de Arena of in het Capitool. ik probeer tot bezinning te komen terwijl ik met de hanger van District 7 speel, denkend aan de arena, aan de afschuwelijke dingen die ik heb gezien.

tegen 7/8 uur komt Judge binnen, Judge zeg ik hardop en verbijsterend, ben jij dat echt? Judge was onze begeleidster uit District 7 en ze trok mijn naam uit de pot met namen, maar heel gek was dat niet als je naam er 33 keer in zit. ze glimlacht en zegt: ja ik ben het echt, die Spelmaker heeft me naar deze ondergrondse kerker gebracht zegt ze met een nep glimlach op haar gezicht.

waar zijn je gekke kleren vraag ik? ik herken haar bijna niet meer, meestal heeft ze verschillende kleuren pruiken op en afgrijselijke Capitool kleren (wat schijnbaar in het Capitool erg normaal is), in plaats van die bekende kleren heeft ze het grijze gewaad aan en zit haar zwarte haar strak in een knot op haar hoofd gebonden. ingenomen bij de controleposten antwoord ze, ze zucht en vraagt hoe het met me gaat, goed lieg ik, mijn hoofd puilt uit van pijn maar ik wil niet dat ze zich zorgen gaat maken.

als het goed is ga ik vandaag naar het Hoofdkwartier zeg ik, ja dat denk ik ook zegt ze enthousiast, dus jij komt me ophalen zeg ik vrolijk? maar dat blijkt niet het geval te zijn, pas om 12 uur mag ik het Ziekenhuis verlaten, wat ik eigenlijk nog even niet zo erg vind.

en dan besef ik dat al een van mijn velen dierbaren veilig bij mij is, veilig in 13, weg uit Snow's klauwen, dankjewel zeg ik zacht, waarvoor vraagt ze opgewekt? omdat je hier bent zeg ik en ik probeer een glimlach op te zetten.

is Jorge er ook vraag ik als er een flauwe stilte valt? ja knikt ze, de Hoofdspelmaker wiens naam ik niet weet had blijkbaar een soort verbond met hem, je voorbereidingsteam is er ook zegt ze geruststellend, Flavu, de man met de trillende handen, gelige huid en gekke snorharen die over zijn wangen strijken, Sky een van de jongste stylisten van de Spelen ooit ze kwam uit District 12 geloof ik, en Zenday een oudere vrouw die altijd nog erger dan de rest uit ziet, en erg vriendelijk is ze ook niet, ik denk niet dat ze me bepaald mag.

er klinkt een licht gezoem zoals altijd wanneer er iemand weg moet of binnenkomt, het spijt me Sjoerd zegt ze maar ik zie je straks in het Hoofdkwartier, ik knik en haar hand raakt even mijn schouder aan, doei zeg ik en ze verdwijnt uit de kamer.

om 11 uur komt de roodharige vrouw de kamer binnen lopen met nieuwe kleren, in plaats van het lelijke half naakte ziekenhuis pak dat ik al een week aan heb krijg ik het grijzige gewaad, ook mag ik even douchen om op te frissen maar ter ongemakkelijkheid moet de vrouw wachten bij het douchen, staan kan ik nauwelijks dus word ik op een kruk gezet.

er is geen Shampoo in 13, schijnbaar is dat verboden want wanneer ik erom vraag kijkt de vrouw angstig en verdwijnt ze de kamer uit om een rolstoel voor me te halen zodat ze me naar het Hoofdkwartier kan brengen.