De 89e hongerspelen: The Revolution

Hoofdstuk 19

"Mex is weggevaagd door de golven" in de verkeerde stroming zegt Selen.

Rif probeer naar haar toe te zwemmen, maar zonder succes verteld ze verder, we zagen haar Drietand boven de golven uit komen.

We moeten haar zoeken zeg ik bot. Misschien aarzelt Rif, maar we kunnen haar ook aan d'r lot over laten. Nu zijn we eindelijk van haar af.

Ze heeft een punt denk ik, maar in mijn achterhoofd weet ik dat we Mex moeten redden.

Ik weet niet wie die Mex is zegt Brice boos, "maar ik weet we haar moeten redden" of het in iedergeval proberen.

Hij heeft gelijk zegt Selen, Mex was een bondgenoot dus we moeten haar vinden.

Maar er valt me eerst iets geks op, achter Brice bevind zich een enorm Oerwoud, de bomen zijn hoger dan in de eerste spelen, groener en ik ruik de geur van de Natuur.

Ik staar verbaast naar het mooiste oerwoud wat ik ooit heb gezien, overal hangt vers fruit: Bananen, Appels, Pruiken, Kokosnoten, Sinaasappels.

Hebberig blijf ik staren naar het oerwoud en voor dat ik het weet krabbelt Rif overeind en rent hongerig naar het Oerwoud. Ik wil haar tegen houden maar ik kan zelf de drang ook niet weerstaan om het fruit te plukken, dus mijn benen beginnen te bewegen en gaan in de richting naar de prachtige bomen.

Heel even denk ik niet aan de "Waarschijnlijk dode Mex" mij maag rammelt en gorgelt al de hele dag. Na dat stuk vogel wat ik op heb verlang ik alleen nog maar naar eten.

Het zand veranderd in helder groen gras en de enorme warmte veranderd in een koele warmte. Mijn handen wringen zich in een van de planten en plukken een Appel uit een van de vele bomen.

Ik zet mijn tanden in de perfect rode appel en wanneer het appelsap mijn mond binnendringt word ik dol gelukkig, de appel is het hoogtepunt van mijn dag.

Selen staat aandachtig naar Brice, Rif en mij te kijken maar eet niks terwijl Brice Rif en ik ons vol proppen.

Jongens we moeten Mex zoeken beveelt Selen ons.

Ik weet het we moeten Mex snel gaan zoeken, maar op de een of andere manier stopt mijn lichaam niet met eten. Ineens voelt het alsof mijn lichaam overgenomen word en me beveelt het Fruit door te eten, hoe lekker het ook voor mijn smaakpapillen is het begint vol te raken.

'Tijdens mijn volprop maaltijd probeer ik Selen te waarschuwen.

Ik krunch, krunch kan niet stoppen gil ik door het gevreten heen.

Rif probeert me geloof ik hetzelfde duidelijk te maken en ik geloof dat we geen van allen door hebben wat er gebeurt, mijn maag voelt alsof hij elk moment kan knappen en ik moet bijna overgeven.

Wat gebeurt er brul ik hard? Is het Snow, neemt hij onze lichamen weer overviel de volgchip? Doet hij hetzelfde met ons als in mijn eerste spelen? Straft hij ons?

Ik word hard aan mijn rechterarm getrokken en mijn lichaam verdwijnt mij het prachtige maar doodenge oerwoud. Zonder het zelf te bepalen stribbel ik tegen en komen er woorden uit mijn mond die ik nooit maar dan ook NOOIT zou roepen naar iemand.

Ik span alle spieren in mijn lichaam automatisch aan en ben bijna bevrijd uit Selen's armen. Het is een Truc van Snow of van de Spelmakers.

Ik kijk op naar Selen en zie dat ze haar kapmes heft, klaar om me te doden.

Het ijzeren zwaard komt richting mij maar het doorboort me niet, de onderkant beukt hard tegen mijn achterhoofd waardoor ik tegen de grond word geworpen.

Ik slaak een kreet en mijn ogen sluiten waardoor ik van de aardbodem verdwijn, ik kronkel af en toe maar ben toch bewusteloos.

____________________________________________________________
Ik word langzaam maar zeker wakker en probeer na te gaan wat er is gebeurt' maar dat lukt me niet.

Mijn vingers trillen en beginnen langzaam wakker te worden. 'Mijn hoofd voelt licht aan' en mijn vingers glijden naar mijn gezicht: Geen wonden.

Ik knijp mijn ogen tor spleetjes en word verblind door de bloedhete felle zonnenstralen.

Al snel Komen Selen en Brice in beeld en proberen me wakker te houden, eigenlijk maak ik me zorgen om Rif maar ik kom er achter dat ze naast me licht.

Selen en Brice leggen Rif en mij alles tot detail uit en het klinkt vreselijk vaag.

"We moeten het bos in" voordat het donker word, en geloof me dat word het snel zegt Selen streng. (Ze is natuurlijk ook de oudste van de groep)

Al snel pakt iedereen hun spullen bij elkaar en helpt Selen me opstaan, ik klem mijn boog in mijn hand en hijs mijn pijlenkoker over mijn rug.

Het bos lijkt nog zo'n kilometer van ons vandaan te zijn en we halen het niet voordat het pik donker is. Zoals ik heb gehoord zijn er vandaag geen doden gevallen.

"En dat is geheel waar, wanneer het volkslied begint hangen er geen Foto's in de Arena lucht"

Mijn lichaam is aardig moe en Brice besluit de wacht te nemen zodat iedereen rust kan pakken, iedereen bedankt hem vriendelijk.

'We houden ons schuil onder een enorme boom die eenzaam langs het zand staat'

Ik probeer mijn ogen te sluiten zodat ik rust kan nemen maar het idee dat ik weerloos onder een boom lig met 30 Vijanden met mij in dit gebied.

Toch lukt het me en sluiten mijn ogen terwijl mijn handen stevig om de boog zijn geklemd, klaar om aan te vallen voor als het echt nodig is.