De 89e hongerspelen: The Revolution

Hoofdstuk 29

Mijn vingers glijden langs elkaar. Ik voel dat mijn lichaam pijn doet alsof ik geheel ben verminkt, ik voel me nog steeds licht in mijn hoofd net als toen ik in het gat viel.
Ik zit ergens aan vast, ik zit niet comfortabel maar ook niet slecht, er zit iets om mijn polsen dat beweging in mijn handen verbied. Hetzelfde zit om mijn voeten. Het is een vreemd gevoel dat ik mijn handen en voeten niet kan gebruiken, ik heb geen macht meer over ze. Geen macht.

Als ik mijn ene oog langzaam probeer te openen word dat gestopt door een fel licht waar ik niet doorheen kan kijken. Mijn andere hoofd heeft hetzelfde probleem. Als ik het nogmaals probeer krijg ik een verschrikkelijke hoofdpijn, een hele erge hoofdpijn waarbij je het liefst jezelf bewusteloos zou willen slaan.

Ik probeer mijn benen te bewegen en ermee te trappelen, maar alle bewegingen worden op de een of andere manier geblokkeerd, alles wat ik wil doen word geblokkeerd. Zelfs mijn vingers en tenen.

Mijn gedachtes schieten naar Mex, waar is ze?

Met veel pijn open ik mijn ogen, en word ik verblind door het felle licht. Maar ik draai mijn hoofd opzij en daar zie ik wazig de vorm van Mex, haar lange donker bruine haren hangen slap langs haar lichaam, haar ogen zijn gesloten en ik kan haar niet aanraken om een ademhaling te controleren.

'Mex roep ik' 'mex'
Maar ik krijg geen enkele reactie. Misschien is ze nog bewusteloos, zo stel ik mezelf tevreden.

Als ik de kamer rond kijk is het felle licht ineens verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik zie een ruime kamer, met een lang groot bureau, en enorme boeken kasten erachter. De deuren zijn bewaakt door vredebewakers die allemaal naar Mex en mij staren.

Ineens besef ik waar ik ben. De kamer waar ik in de eerste arena met Snow heb gepraat, toen hij het lichaam van Tella liet zien. Het verminkte dode lichaam van Tella. Ik begin te hijgen, probeer mijn lichaam te bewegen maar er komt geen enkele beweging in. Tella fluister ik.. Tella..
Ik zie alle herinneringen van deze kamer, ik hoor Snow's stem ik voel mijn maag zich omdraaien.

Tella.. Ik voel mijn ogen vochtig worden, en zie Tella voor me..

Mijn gedachtes worden gestopt door een dodelijke stem, de stem die maar een persoon heeft en ik durf niet te kijken, ik wil niet weer met deze persoon oog in oog staan. Ik wil het niet. Ik kan het niet.

Maar ik kan niks, mijn bewegingen worden geblokkeerd. En nu worden mijn gedachtes ook geblokkeerd.

'Leuk je weer te zien, vind je niet'
Het geluid van een deur die gesloten word weerklinkt door de stille kamer. Ik zie nog niemand maar ik weet dat hij het is. Ik hoor zijn voetstappen langzaam door de kamer dwarrelen en dat maakt me alleen maar angstiger.

Mijn ogen schieten naar het bureau waar een klein bijna gebroken spiegeltje staat, in dat spiegeltje zie ik hem en hij zoet mij. Zijn angstaanjagende slangen ogen doorboren mijn ziel, lezen mijn gedachtes.

'Je bent bang' zegt zijn stem
Ik draai mijn hoofd van de spiegel vandaan en begin mijn eerste woorden te zeggen.

'Waarom ben ik hier?'

Voor een klein gesprekje zegt zijn stem,

Stuur me terug de arena in of dood me, wat praktisch gezien hetzelfde is.

'Ze is dood'

Mijn hart gaat tekeer. "Wie is dood?"

'Het meisje op de tafel, Alexandra , jullie noemen haar ook wel Mex'

Het voelt alsof mijn hart stopt en mijn ogen vol tranen springen.

"U liegt" schreeuw ik door de kamer,

'Ik lieg nooit' dat weet je nu onderhand wel.

Ik weet dat hij gelijk heeft, diep van binnen weet ik het maar wil ik het niet weten.

'Door de val, haar nek werd gebroken door een steen, ze overleefde het, maar haar organenstelsel was ook uit balans waardoor er een heftige ingreep moest worden gedaan en tijdens de operatie stierf ze'

Ik probeer mijn handen los te rukken van woede, maar niks lukt.

Ik begin te schreeuwen en zelfs te schelden maar niks helpt. Hij blijft kalm en zelfverzekerd daar staan.

'Ik heb een aanbod voor je, maar eerst wil ik dat je een stukje bekijkt uit de spelen van Gister avond toen mex werd geopereerd'

Hij loopt naar me toe en draait mijn stoel naar een groot scherm waar de spelen starten: we zien Julie en haar groep overlevende, maar Julie ligt verbrand op de grond, en een van de groep overlevenden is haar aan het reanimeren, maar op dat moment gaat er een kanonschot en voelt het alsof er een kanon door mij heen gaat.

Julie en ik waren uit elkaar gegroeid maar nu is ze dood.

Kalm zeg ik: wat is uw aanbod?