De 89e hongerspelen: The Revolution

Hoofdstuk 11

We staan nu stil, alle tributen in een soort van kring, 24 koetsen, 48 paarden, 48 Tributen, en 36 moeten er dood (min Mex die ons chanteerde).

President Snow komt nog een klein stukje omhoog en hij kijkt me recht in mijn ogen aan, alsof hij mijn ziek doorboord en alles leest wat in mijn gehele hersenpan staat.
Ik voel da ik een klein beetje benauwd word, ik heb een pijnlijk brandend gevoel in mijn keel waardoor de angst me uitbreekt.

President Snow die me aankijkt, zijn Armen dwalen af naar beneden en het gehele publiek word stil, de trommels stoppen en de Winnaars zijn gestopt met Praten, op Julie na.

"Hij kijkt naar ons of niet zegt Julie, hij kijkt naar ons herhaal ik. Ik merk dat ze rood word en haar ogen van de President probeert af te houden.

Snow begint met zijn Speech: Dames en Heren van het Capitool en de Districten wij hebben vandaag een belangrijk spektakel en niet alleen vandaag, morgen ook.
Vandaag maakt u nogmaals kennis met Panem's bekendste personen "de winnaars van de Honger Spelen, en nu allemaal in een speciale Arena, 47 van hen zullen sterven in de Arena, en slechts een overleeft deze spectaculairste spelen in de Geschiedenis van Panem. Vandaag zien we de mooiste, knapste, sterkste en beste Winnaars in hun prachtige kledij, gemaakt door de beste Stylisten van het Capitool. En morgen zien we iedereen in de speciaalste Arena ooit gemaakt, alle Winnaars morgen in een Arena.
Ik wil het Capitool bedanken voor jullie steun en loyaliteit aan de Winnaars, maar niets is wat het lijkt.

En dan kijkt hij naar Julie en mij.

Vervolgens pakt hij een glas bloedrode wijn, waarbij ik twijfel of het geen Bloed is.

Hij drinkt het in een Grote slok op en dan loopt hij terug het Balkon af.

Overleeft denk ik... Overleeft, de Parade overleeft, maar dit betekend dat morgen Ochtend de Arena in gaan.. Een speciale arena, een dodelijke Arena. Speciaal voor mij gemaakt.

De paarden komen in Beweging en dan rijden we terug, het Publiek juicht nog steeds onze namen en verlangen naar de Spelen, ze verlangen naar onze dood en naar de Winnaar van de Winnaars.

____________________________________________________________
Julie en ik staan in de lift van het Tributen Centrum nog steeds met onze kleren aan, we hebben een eigen Appartement gekregen alleen aangezien ze te weinig appartementen hebben moeten we het Appartement delen.

Ik vind het niet heel erg, het is nog maar voor een dag.
In de tijd dat ik in District 13 zat heb ik alle Namen van de Winnaars uit mijn hoofd geleerd en van de sterken hun sterken punten geleerd, en geloof me het zijn bijna allemaal sterken, er vallen er een paar af: zoals District 3 en de Morflings uit 5.

Julie en ik zeggen in de lift rit niks tegen elkaar tot dat we bij de 33e verdieping zijn en twee Avox Meisjes voor onze deuren staan, samen met 4 Vredebewakers die ons zullen bewaken.

Blijkbaar worden we de rest van de dag opgesloten in ons Appartement want wanneer Julie en ik binnen zijn word de deur op slot gedraaid en kunnen we er niet meer uit.

Wanneer we binnen zijn bekijk ik met grote ogen de luxe prachtige kamer, het is een enorme ruimte, met twee zachte tweepersoons bedden, een lange houten tafel met prachtige fluwelen stoelen, er hangen Kroonluchters hier en daar, een enorme bank met een soort apparaat wat een Televisie is, en een badkamer met een bubbelbad een Douche en een Toiletpot van goud.

Dit lijkt letterlijk op een droom wereld, prachtige kleden bedekken de vloeren en aan het einde van de kamer is in plaats van een muur een Enorm raam waarbij je uitkijkt over het gehele Capitool, wat overigens prachtig is.

Ik plof neer op het zachte bed en dan besef ik weer waar ik ben en waarom, mijn geluk mocht hoogstens tien minuten duren. Worden we afgeluisterd denk je vraag ik aan Julie? Natuurlijk worden we dat zegt ze Glimlachend.

Ze pakt een keuken trapje en ik heb geen idee waar het vandaan komt en ze zet het in de hoek van de kamer waar ze iets uit het plafond haalt, wanneer ik haar naar toe kom zie ik dat ze een minuscule Camera in haar hand heeft.

Vervolgend haalt ze alle Camera's in het gehele appartement weg en spoelt ze door het Toilet, het waren overigens veel Camera's..

Ik ga douchen zeg ik, alle make up en Gell van mijn lichaam af halen, ik was vergeten dat ik nog steeds de gekke Naakte kleren aanhad terwijl ik hier was.

Ik loop de badkamer in en besluit gewoon te douchen, ik draai de deur op slot en doe mijn kleren uit, ik pak Shampoo uit het Badkamer kastje en neem hem mee de douche in.

Wanneer ik onder de douche sta voel ik het heerlijke schone water rond mijn Lichaam vloeien, ik was alle make up eraf en het duurt wel eeuwen tot ik alle Gell uit mijn haren heb.

Uiteindelijk besef ik dat ik geen kleren heb, hebben ze dan echt geen kleren voor ons? Ik besluit de handdoek om mijn benen te binden zodat je bepaalde plekken niet ziet en ik loop de badkamer uit.

Julie staat zuchtend voor mijn deur te wachten met een Handdoek in haar hand terwijl ze me raar aankijkt, hebben we geen kleren vraag ik? Jawel hoor zegt ze Nonchalant ze wijst naar een enorme kast waar eigenlijk alleen een Sweater en een Jogging broek licht, schonen sokken en ondergoed.

Ik trek ze aan en ze zitten behoorlijk Comfortabel en heerlijk zacht, ik staar naar buiten en kijk naar het Capitool en de immense bergen waarachter ze zich verstoppen, hoe laf eigenlijk. De districten doen alles voor het Capitool, echt ALLES en dan moeten wij hun ook nog beschermen tegen iets, misschien een aanval van andere mensen uit de wereld, als die er al zijn..

Op School werd ons verteld over de Verschillende Continenten van onze wereld, over andere landen waar ooit ook mensen leefde, meer dan 100 jaar geleden leefde daar mensen, toen vernietigde elkaar in een beslissende Wereld oorlog waarbij iedereen uitstierf, wij (Panem) wat toen zuid Amerika heette waren onafhankelijk en creëerde onze eigen Samenleving, wat nou niet echt iets HEEEL Fijns is geweest.

Maar goed het kan niet dat Panem het laatste Continent van de wereld zijn, de laatste personen, de laatste bewoners van de Aarde.

Ik zie ineens vanuit de hoogste toren uit het Capitool een Hovercraft richting ons vertrekken, ons gebouw.

Hij vliegt gewoon onze kant op, maar er gebeurt iets vreemds: de hele wereld staan ineens helemaal stil behalve ik, ik staar naar de Hovercraft en op dat moment gaat de wereld verder.

De hovercraft schiet iets af, het lijkt een vuurpijl maar dan Groter, Julie die ondertussen naast me is gaan staan  en beveelt me te duiken, ik ben verward en raak in paniek maar ik doe wat ze zegt, ik duik.

En op het moment dat mijn Lichaam de grond bereikt kom ik met een harde klap aan, en er ontstaat een ontploffing in ons appartement, ik heb niet de tijd om me te verstoppen want door de ontploffing waardoor ik totaal in paniek ben word ik over de tafel gesmeten tegen de Harde muur aan.

Ik hoor een kreet van Julie en ik wil naar haar toe maar mijn lichaam doet pijn, heel veel pijn, ik snap niet wat er is gebeurt, alleen dat ik het uitschreeuw van de pijn en dat ik op vele plekken bloed, ik schreeuw en schreeuw totdat ik mijn ogen weet te openen en zie dat er verschillende delen van de kamer in brand staan, verschillende meubels, niet hevig maar wel brandend.

Een groep vredebewakers komt binnen en wil op mij afstormen en ik hoop om me te helpen want ik voel warm dik bloed over mijn armen en gezicht stromen, en niet alleen bloed maar ook tranen.

Maar op het moment dat de vredebewakers bijna bij me zijn volgt er nog een Explosie en vallen ze allemaal dood neer, af en toe hoor ik ze kreunen maar ze zullen snel sterven.

Mijn gehele lichaam trilt en ik probeer te bedenken wat er gebeurt maar dat lukt niet, ik schreeuw Julie's naam maar ik krijg geen gehoor.

Ik heb de neiging om weg te vallen en dood te gaan maar dat kan ik niet laten gebeuren, iniedergeval niet hier.

Ik kruip met moeite en pijn achter de tafel vandaag en bevind me in een grote plas bloed en glasscherven, wanneer ik daarvandaan kruip zie ik Julie huilend bij het raam liggen, of eigenlijk GEEN raam. De ene helft van haar lichaam ligt hier terwijl de andere over de rand hangt en ze kan elk moment de diepte in storten en dood gaan.

Ik wil naar haar toe maar de hovercraft hangt nog steeds in de lucht voor ons raam, ik probeer het gezicht van de bestuurder te zien en dan sta ik oog in oog met President Marcus.