De 89e hongerspelen: The Revolution

Hoofdstuk 23 (rif)

Ik zit elke ochtend dat ik tijd heb naast hem, elke ochtend hopend dat zijn ogen open gaan en zijn lippen mijn kussen, maar al 3 ochtenden lang word hij niet wakker, hij beweegt niet, het enige dat hem in leven houd is zijn kloppende hart.

Elke dag word mijn verlangen naar hem groter en sterker, ik zie dat de rest van de groep het er ook moeilijk mee heeft en daarom praten we niet veel. Selen en Brice kappen al dagen lang het bos uit zoekend naar eten en komen met kleine restjes terug, ze zoeken ook al dagen lang Mex maar ze is nog steeds spoorloos.

"Misschien houd ze zich ergens schuil?" Of misschien is ze wel gewond en ligt ze ergens te sterven.

Misschien moet ik Mex morgen maar gaan zoeken.

Ik ga naast Selen zitten die opgekruld tegen een boom leunt.
'Hoi Selen'
'Hallo'
'Heb je het er zwaar mee meisje?' 'Natuurlijk heb ik dat, ik hou van hem, en hij van mij maar ik snap niet waarom hij nog niet wakker is geworden'
'Hij had het zwaar in ons gevecht rif. Maar alsjeblieft weet dat Sjoerd weer wakker word en de rest van je leven bij je zult zijn'
'Dat wil ik graag geloven Selen maar ik zie hoe slecht hij eruit ziet, en ik zie dat hij al 3 dagen geen beweging heeft gemaakt' ze slaat haar arm om me heen en ik wurm me tussen haar armen. Selen heeft gewoon een soort moederlijke aard voor onze groep maar vooral voor mij.
'Morgen ga ik opzoek naar Mex en blijven jij en Brice bij Sjoerd'
'Weet je dat zeker?'
'Ja, als Sjoerd wakker word wil ik dat hij ons allemaal weer ziet en ik weet dat hij om Mex geeft'
'Kijk je wel uit, we kunnen jou niet verliezen'
Ik pak mijn drietand en ga naast Selen tegen de boom liggen. Brice zegt al sinds Sjoerd neer is geslagen niks meer en heel actief is hij ook niet, misschien gaat hij al van het ergste uit. Ik praat morgen wel met hem.

Die ochtend word ik gewekt door Brice die voor het eerst zijn mond weer opentrekt.
'Wakker worden nachtegaaltje'
Ik wrijf met mijn knokkels door mijn ogen en word helemaal bezweet wakker, ik ruik hoe vies ik ruik en zelf mijn rug en haren zweten.
'Goedemorgen'
'Goedemorgen Brice, waar is Selen?'

Heel even raak ik licht in paniek maar hij verteld me dat Selen alleen wat eten halen is (als ze dat kan vinden)

Ik ga even langs Sjoerd en vouw onze vingers in elkaar, hij heeft hele hoge koorts en hij gloeit helemaal. Uit voorzorg dat ik nooit meer terug zal keren bind ik mijn haar in een knot en haal de ketting uit District 4 van mijn nek en hang ik hem voorzichtig rond zijn nek.

'Voor als ik niet meer terug kom'  vervolgend kijk ik nog even naar zijn gezicht en laat ik zijn hand los, dan kus ik hem op zijn mond en ook al herinnerd hij het zich misschien niet dan doe ik dat wel. Voor altijd.

'Brice, ik ga Mex zoeken en ik ga haar vinden'
'W-wil je niet liever bij Sjoerd blijven?'
'Ik wil iets voor hem doen, dat is beter dan niks zitten te doen'
Hij knikt en wenst me succes.

In Mijn eerste spelen liep ik nu rond met een zware tas en een klein mes, mijn Arena was een vulkaan met een geheel gangenstelsel binnen in. Ik kreeg geen enkel geschenk want waarom zouden ze een 13 jarig meisje een geschenk gunnen? Niemand zou ooit denken dat ik de spelen heb gewonnen.

Ik heb geloof ik 1 of 2 moorden gepleegd en dat was alleen omdat het moest, een jongen heb ik onderweg naar beneden vermoord toen ik de vulkaan af rende met mijn blote handen duwde ik hem en duwde mijn mes in zijn rug, elke nacht voel ik nog mijn schuldgevoel. De 2e moord was bij de Hoorn Des Overvloeds op het einde, Jaco en ik waren de laatste twee tributen en hij kwam uit district 7 en was 17 jaar oud.

Die dag was ik zwakker dan normaal en wist ik dat ik de dag niet zou halen, mijn water was op en er waren geen enkele dieren meer te bekennen. Ik stond op het punt dood te gaan maar ik werd via lava naar de Hoorn geleid, anders zou ik sterven.

Mijn bondgenote Cecilia stierf toen, ze beschermde mij. Ze was een vrijwilliger uit district 11 en nam mij onder haar hoedde tot dat de lava haar lichaam opslokte en ik alleen was.

'Ik was zo jong'

Ik moest alleen mijn laatste moord nog plegen.
Ik zal het beschrijven:
Mijn vingers klemmen zich rond mijn kleine mes, het mes waarmee ik op de eerste dag van de spelen die jongen mee vermoordde. Ik tril helemaal en ik voel mijn lichaam per minuut verzwakken. We staan starend naar elkaar te kijken allebei bang voor wat komen gaat ook al weet ik dat hij zal winnen, mijn drietand ligt 5 meter verderop maar ik durf geen enkele beweging te maken. 'Je weet dat je dood gaat' zei hij boos en dat wist ik ook, deze jongen was 16 en groot en sterk terwijl ik slap ben.
Ik weet dat mijn moeder en zusjes mee kijken, mijn district en het hele Capitool. Ik weet dat 22 families nu een van ons dood willen en ik weet dat een familie de ramen en deuren straks sluit om zich te begraven in hun verdriet.
Op dat moment springen de tranen in mijn ogen en gooi ik leuk raaks mijn mes richting de jongen die in zijn been terecht komt, meteen schreeuwt hij en bungelt zijn lichaam achterover en valt zijn lichaam in de kokend hete lava.
Ik rif Chambers heb de honger spelen gewonnen..