De 89e hongerspelen: The Revolution

Hoofdstuk 22

Vandaag zijn er 2 doden gevallen en is er niet veel bijzonders gebeurt, dit betekent dat er nog ongeveer 30 tributen in de Arena zitten. Het enige wat me zorgen baart is dat het Capitool of in iedergeval President Snow waarschijnlijk weet dat we nog steeds bij de rebellen horen, ik hoop alleen niet dat onze gesprekken ook daad werkelijk zijn uitgezonden.

Wat was je zus haar naam vraag ik tijdens het lopen aan Brice? Oh ze heette Od....

En dan horen we een brul een soort aanvalskreet.

Ik trek een pijl en leg hem op mijn boog, er komen 3 grote kerels aan lopen. Een kale man groot gespierd en met een lang zwaard in zijn hand klaar om ons te doden, een sterke vrouw met lange blonde haren en een vrij angstige blik in haar gezicht, ook met een pijl en boog, en een wat jongere maar toch een beer van een kerel die twee speren vast heeft.

Ik zie dat Selen trillend haar kapmes vasthoud, rif die haar drietand in de aanslag houd, Brice met zijn zwaard gericht op de vrouw met de boog, en ik met een pijl op mijn boog klaar om te doden.

Het liefst zou ik Rif niet in gevechten willen betrekken omdat ze te waardevol is maar ik vergeet af en toe dat ze een echte winnaar is en een strijder, dat is waarom ik van haar houd.

"Verraders roept de vrouw met de boog" (hoogstwaarschijnlijk zijn dit de beroeps) jullie willen een eind maken aan onze wereld brult de kale man, jullie willen een eind maken aan ons schreeuwt de jongere man. ' en nu zullen jullie boeten' zegt de vrouw.

Meteen kom ik in de aanslag en laat mijn pijl in de richting van de vrouw haar hoofd los, maar ze duikt weg zoals ik al had verwacht. Al snel onderneemt ze iets en begint als een razende Stier met haar voorhoofd in mijn buik te rennen, ze drukt me tegen een boom aan en ik stomp haar met mijn vuist in mijn zij maar ze verzet zich en houd me tegen de boom aan gedrukt.

Mijn vrienden zijn druk in de weer met de andere aanvallers dus kunnen mij niet echt helpen, tot dat we allemaal een kanonschot horen en ik zie de kale man met een zwaard in zijn borst liggen.

Ik grijp mijn kans en duw de vrouw van me af en trap haar in haar rug waardoor ze met haar strot in de grond valt, ze zwaait nog even met haar mes maar dat is zinloos, ik heb haar in mijn greep.

Mijn greep verslapt al snel wanneer ik een afgrijselijke pijn in mijn rug voel, een dodelijke pijn, een mes is in mijn rug doorgedrongen en het voelt alsof mijn hele rug word opengereten.

Schreeuwen is zinloos maar toch doe ik het omdat ik pijn lijd. De vrouw is intussen opgestaan en ik zak in elkaar en knal tegen de grond. De pijn overlapt mijn geschreeuw en ik voel me machteloos, machteloos tegenover mezelf maar ook tegenover mijn bondgenoten.

De vrouw trekt haar mes en zwaait hem in mijn richting, maar op het moment dat ze het zwaard in mijn ribbenkast wil steken en mijn pijn wil horen zakt haar lichaam als een lappen pop in elkaar en gaan er tegelijkertijd 2 kanonnen af, en dat betekend dat mijn vrienden nu veilig zijn. En dat betekent dat ik nu in rust kan sterven.

Het laatste beeld dat ik heb zijn mijn vrienden die paniekerig om me heen bezig zijn.

__________________________________________________________________________________

Ik wil mijn ogen openen, ik wil mijn ogen openen. Iedereen weet dat ik het kan en iedereen weet dat ik elk moment wakker kan worden en niet sterf in mijn slaap. Maar elke keer als ik denk dat ik mijn ogen kan openen en op het punt sta dat te doen word mijn wilskracht afgenomen door de dromen die op mijn pad komen.
Mijn dode vrienden in de arena, mijn moeder en broertje bij een rivier, district 13, district 14, Marcus, en Snow.
Allerlei verhaal lijnen kruisen zich in mijn hoofd waardoor ik en mijn lichaam geen wilskracht voelen om mijn ogen te openen en te leven.
__________________________________________________________________________________