De 89e hongerspelen: The Revolution

Hoofdsuk 20

Ik word wakker van een vaag gerommel, het klinkt dichtbij maar ook weer vrij ver weg.

"Ik open mijn ogen om te kijken want het is en dan zie ik de donkere duistere wolken boven de Arena hangen"
De hele arena is bedekt met donkere wolken en het gerommel lijkt een soort onweer te zijn, er vallen natte druppels uit de lucht en dat betekent dat mijn derde dag in de Arena lang en vervelend gaat worden.

Het knettert regent echt en gelukkig houden wij ons schuil onder een boom wat heel erg veel beschutting bied. Maar niet alles.

'We moeten echt weg van deze plek' zegt Brice
-het is hier een hel, misschien is het in het bos beter zegt Rif zacht.

"We moeten Mex vinden zegt Selen"

Misschien is ze wel in Gevaar, of misschien ligt ze ergens dood te bloeden.

Op het moment dat Selen haar zin geëindigd heeft hoor ik een soort schot. Nee geen schot maar het lijkt wel een soort inslag. Mijn ogen schieten verschillende kanten op en ik kom overeind.

Dan zie ik het. Enorme paarse lichtflitsen schieten vanuit de lucht keihard naar beneden in het bos, ze blijven de arena grond in slaan maar ik weet niet precies wat Hey is.

Als het op het puntje van mijn tong licht en bedenk dat deze paarden flitsen bliksem zijn, bevestigd Rif mijn idee en zegt ze 'bliksem'

Ik geloof dat in district 4 bij water veel ongelukken gebeuren vanwege de bliksem, er zijn vele doden gevallen door deze natuurlijke moord machine. Alleen dit keer is het niet natuurlijk, dus de spelmakers kunnen een flits op elke tribuut zetten.

In district 5 is geloof ook veel bliksem en onweer maar dat weet ik niet zeker, dat zou ik aan Gyvayno moeten vragen.

Het begint harder te regenen en iedereen wil graag Mex zoeken, ik weet alleen zeker dat "iedereen" bang is dat wanneer we onder de boom vandaan stappen een flits ons zal verbranden tot een hoopje as.

Selen's ogen schieten allerlei kanten op, naarmate de tijd hoe meer flitsen er in de arena tevoorschijn komen..

Selen wil net haar eerste voet onder de boom vandaag zeggen als er een kanonschot weerklinkt en ze hem vrijwel onmiddellijk terug trekt en naar me toe komt lopen.

'We kunnen nu niet weg' nog niet iniedergeval.
Weet ik zeg ik zacht, alleen Mex kan die dode zijn geweest.
'We moeten op een of andere manier aan de overkant zien te komen'

Maar hoe zegt Brice onverwachts, zat hij mee te luisteren? Of ving hij toevallig ons gefluisterde gesprek op. Ik heb me nooit echt afgevraagd of Brice überhaupt te vertrouwen is, hij wurmde zich eigenlijk tussen Rif en mij in. Dat vonden we niet erg, maar nadat Marcus niet meer te vertrouwen is vertrouw ik niemand meer. Behalve rif en Selen.

Ik raap mijn boog en pijlen van de vloer en besluit de eerste stap naar naar buiten te nemen. Mijn voet zet een stap in het modderige zand en zakt een klein stukje de bodem in waardoor ik mijn grip moet behouden.

Ik hoor een kreet van Rif en op de een of andere manier doet haar kreet me denken aan die van Marit, toen ze werd gedood door de beroeps.. Ik mis haar, Julie mist haar. Elke dag in district 13 hoopte ik dat of Anne of Marit toch leefden, dat ze ze tot leven hebben gewekt.

"Die dag kwam nooit"

Ik zie Marit en Anne nog vaak, niet in het echt maar in mijn dromen, of juist in mijn ergste nachtmerries.

Rif rent al snel naar me toe en grijpt mijn hand, haar warme vingers strelen mijn hand en proberen me terug te trekken maar dat tolereer ik niet.

Mijn voeten strompelen verder door het modderige zand en op het moment dat ik denk dat ik veilig ben schieten mijn ogen omhoog en zien een donkere paarse flits recht op mijn lichaam afkomen.

Ik twijfel geen enkele seconden en duw mijn lichaam een meter verder tegen de grond, mijn slaap komt tegen het zand aan en ik hoor een oorverdovend geluid.

Er ontstaat een lichte ontploffing vlak achter mij maar hoe ik me voel ben ik ongedeerd, ik open mijn ogen en zie een verbrande plek op het zand.

Rif komt onmiddellijk op me af en kust me op mijn mond, het warme gevoel verspreid zich over mijn lichaam en ik hou haar lichaam vast en druk het tegen het mijne.

Alweer komt er een flits terecht in het zand recht voor ons en rif helpt me opstaan (wat vrij moeilijk gaat) en helpt me naar de boom waar ze me tegen de stam aan zet en me op mijn wang kust. "Ik hou van je" zeg ik zacht, ik merk dat er lichte tranen over haar wangen stromen en ik trek haar tegen me aan, ze legt haar warme hand op mijn borst.

'We kunnen nu niet weg' zegt Selen, ook al is Mex in gevaar, we kunnen NIET weg.

Ik voel een lichte steek in mijn borst en druk mijn hand er tegen aan, al snel verdwijnt het maar rif begint weer te huilen. Ik weet hoe blij ze is dat ik veilig ben.

Brice begint een zin: we kunnen nu niet weg, het zand is iniedergeval "geen".... Zijn zin word onderbroken door een kanonschot en ik hoop met heel mijn hart dat Mex leeft, ze is een vechter, een strijder.. Ze zal overleven.

De rest van de dag bevindt ons groepje zich onder de enorme boom en wachten we tot de nacht valt tot we de dode kunnen zien. Mex is niet dood toch? Vraagt Selen met haar moederlijke gerustheid, ze leeft zeg ik kil, ze leeft herhaal ik.

Brice wijst naar de lucht en zegt: Ahote, ze is dood.. Ahote district 7, een vechter, een strijder net als Mex.. Waarschijnlijk is ze omgekomen door een ongeluk, door de bliksemschichten.

De volgende foto in de lucht is de jongen uit district 6, zijn naam ken ik niet maar ik zie dat Selen met glazige ogen naar de lucht kijkt.

Dit betekent dat er nog maar 31 Tributen over zijn.

We hebben weinig spullen en ondanks de hitte verlangen we allemaal naar een warme deken, de regen geeft ons een kou kleunend gevoel en we zijn allemaal vrij doorweekt.

We hopen ons op en vallen behalve rif in slaap, rif wilde persee de wacht over ons houden.