Hoe mijn leven veranderde...

Veranderingen

Ik zat naast Alex op zijn bed tv te kijken. Ik was een beetje afwezig, omdat ik alleen maar dacht aan hoe erg ik me gisteren had laten gaan. Om te voorkomen dat dat nog een keer zou gebeuren besloot ik om voorlopig Alex zo min mogelijk te kussen. Ik wilde niet afhankelijk van het feit of híj zich in kon houden. Want wat als hij zich de volgende keer ook laat gaan?

"Wil je wat te drinken?" Alex' stem zorgde ervoor dat mijn gedachtes verdwenen en ik weer terug kwam in de werkelijkheid.

"Graag", antwoordde ik met een glimlach,"doe maar wat cola."

"Komt eraan" zei hij en hij wilde weglopen.

"Wacht, ik loop wel mee!" en ik volgde hem naar de keuken.

Hij pakte de colafles en schonk twee glazen in. Hij kwam naar me toe en wilde me een kus geven, maar dat zag ik aankomen, en hoewel het me verdriet deed liep ik snel om hem heen naar het aanrecht om een van de glazen cola te pakken. Hij had heel even een verbaasde blik op zijn gezicht, maar hij herstelde zich snel en pakte het andere glas. We liepen weer naar boven en gingen weer op het bed zitten. Ik ging iets verder van hem af zitten dan normaal, en toen hij een arm om me heen wilde slaan schoof ik nog een stukje van hem vandaan om duidelijk te maken dat ik dat niet wilde, wat me weer een verbaasde blik opleverde.

Hij keek me doordringend aan, maar omdat ik wist wat voor effect die blik op me had keek ik snel weg naar de tv. Ik voelde me niet echt op mijn gemak, dus ik besloot om onder het excuus van 'ik mag niet te laat thuis zijn' te vertrekken. Toen ik opstond en mijn cola neerzette stond Alex ook op. Hij was eerder bij de deur dan ik, en hij blokeerde de uitgang.

"Wacht even, alsjeblieft", zei hij zacht. Ik wist waar hij over wilde praten, en daarom mompelde ik dat ik echt weg moest en vroeg ik hem om aan de kant te gaan.

Hij schudde zijn hoofd. "Je moet echt niet al om 4 uur thuis zijn. Waarom lieg je tegen me? Ben je boos op me?"

Ik schudde mijn hoofd.

"Wat is er dan?" vroeg hij, terwijl hij mijn kin voorzichtig omhoog tilde en me daardoor dwong hem aan te kijken.

Ik zou er niet onderuit komen de waarheid te vertellen... "Ik ben bang dat het net zo wordt als gisteren... Maar dat we ons een keer allebei niet in kunnen houden..." zei ik zacht.

"Ik snap waar je bang voor bent", zei hij,"maar maak je geen zorgen. Dat zal echt niet gebeuren, dat beloof ik je. Ik zal echt wel uitkijken."

Hij probeerde me gerust te stellen, maar dat werkte niet helemaal. Wat als dat een keer niet zo is? bleef er door mijn hoofd heen gaan.

"Ik wil er niet afhankelijk zijn van het feit of jij je in kunt houden..."

"Dus... dat hele 'friends with benefits'-gedoe is over? Voorbij, nooit meer meer dan vrienden?" vroeg hij me aarzelend, terwijl er een verdrietige blik in zijn ogen verscheen.

Ik knikte, terwijl ik een enkele traan wegknipperde.

"Als dat is wat je wilt dan zal ik dat respecteren", zei hij tenslotte,"mag dit wel?" Hij trok me weer in een knuffel.

"Dat mag zeker", antwoordde ik.

Drie dagen later...

We zaten in de klas. Vanuit mijn ooghoek bestudeerde ik Alex' gezicht. 'Zijn haar zit nu wel heel erg sexy', ging er door me heen. Wat zou ik hem nu graag willen zoenen... 'Stop ermee aan zulk soort dingen te denken!' sprak ik mezelf toe. Ik zuchtte. Waarom was dit zo ingewikkeld? Waarom konden Alex en ik niet gewoon zijn zoals al die andere verliefde mensen? Alex had mijn zucht gehoord. "Wat is er?", vroeg hij lief.

"Niets", antwoordde ik met een flauwe glimlach. Hij legde zijn hand op de mijne.

"Zeker weten?" vroeg hij, terwijl hij me met zijn mooie ogen, waar ik bijna in verdronk, aankeek.

Ik knikte en glimlachte. We keken elkaar nog steeds diep in de ogen. Ik vergat de wereld om me heen.

"Ella, Alex, hou eens op met het verliefde stelletje uit te hangen!" verbrak de stem van onze lerares ons moment.

"Sorry", mompelde ik. Ik werd een beetje rood, trok mijn hand weg en ging weer recht zitten. Was het zo duidelijk dat we elkaar leuk vonden? Onze lerares was gelukkig niet boos want ze glimlachte naar ons. De rest van de les kon ik alleen maar afwezig voor me uitstaren, ik slaagde er totaal niet in om mijn aandacht bij de les te houden. Ik waagde een vluchtige blik naar Alex, en zag dat voor hem hetzelfde geldde.

Eindelijk ging de bel. Eindelijk uit! We pakten onze spullen in en wilden het lokaal uitlopen, maar de lerares riep ons na dat ze ons even wilde spreken. We liepen naar haar toe.

"Wat ik even wilde zeggen... Jullie moeten maar snel een relatie krijgen", zei ze met een knipoog,"jullie zijn echt lief voor elkaar!"

Ik keek Alex aan en slikte. Hij glimlachte naar me. Ik slaagde erin om de lerares een glimlach te schenken voor ik het lokaal uitvluchtte en ik tranen in mijn ogen keek. Alex volgde me.

"Ella, wacht nou!" riep hij me na. Ik draaide me om. Hij stond vlak achter me.

"Wat is er? Waarom huil je?" vroeg hij bezorgd, terwijl hij me in een knuffel trok.

"Wat ze zei... Ik... Ik heb het idee dat ik me aanstel en je gewoon nog een kans zou moeten geven, maar ik weet niet of ik dat kan, en of ik je weer kan vertrouwen. En of er niets gebeurd als... als..." snikte ik.

"Ella, lieverd, wat je ook besluit, ik respecteer je keuze, oké? Je stelt je niet aan, en ik kan me echt wel voorstellen dat je geen relatie wilt", zei hij lief.

"Hoe kan ik nee zeggen als je zo goed voor me bent?" mompelde ik in mezelf,"waarom kan ik niet zonder je?"

Het was niet de bedoeling dat hij dat hoorde, maar hij antwoordde: "Omdat je van me houdt, Ella... En ik hou ook van jou." "En ik zou alles doen om weer je vriendje te mogen worden..." voegde hij er aarzelend aan toe.

Ik keek hem aan. Ik bloosde een beetje. Ik kon geen nee zeggen tegen deze jongen. Niet tegen hém, degene waar ik verliefd op was geworden... Dus hoewel een stemmetje in mijn achterhoofd riep 'Doe het niet!' gaf ik voor de zoveelste keer toe aan mijn gevoelens en zei ik: "Dat mag je", en kuste hem teder. Dit was weer een van onze normale kussen: Lief en rustig. Ik was wel van plan om ervoor te zorgen dat het niet te heftig werd, dus toen ik merkte dat Alex het tempo omhoog liet gaan maakte ik me voorzichtig van hem los.

"Kom, we gaan naar huis", zei ik, terwijl ik zijn hand vastpakte.