Hoe mijn leven veranderde...

Wat mijn klasgenoten van mijn vriendschap met Alex vinden

Het was maandagochtend. Ik had Miranda mijn besluit inmiddels verteld. Ze was blij voor me, ze zei dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ik kon over een week beginnen met mijn opleiding. Ik was benieuwd. Ik fietste naar school. Eenmaal daar aangekomen liep ik op mijn gemak naar het lokaal. "Ginger!" hoorde ik iemand roepen. Ik draaide me om. Het was Nick.

"Ik hoorde dat je een vriendje hebt?" vroeg hij me, "Al snap ik niet waarom iemand iets met jou zou willen slet.

"Ik heb geen vriendje," antwoordde ik ijzig, "Hij is gewoon een vriend."

"Volgens mij zegt deze foto iets anders." Hij grijnsde vals toen hij me een foto op zijn smartphone liet zien. Ik bekeek de foto. Het was een foto van het zwembad, toen Alex me in zijn armen troostte. Ik vloekte inwendig. Waarom moest hij nu precies hier een foto van hebben?

"Je hebt hem toch niet verteld wat er gebeurd is donderdag?" vroeg Nick.

"Nee, natuurlijk niet," antwoordde ik haastig. Nick scheen me te geloven.

"Je weet wat er gebeurd als je het wel doet hè?" waarschuwde hij me nogmaals. "Weet je, eigenlijk vindt ik het helemaal geen goed idee dat jij een vriend hebt. Misschien dat je hem wel met rust moet laten, als je wilt dat hem niets gebeurd..."

Hij liep weg.

Ik bleef nog even staan. Nick wilde er voor zorgen dat ik mijn enige vriend in de steek liet. Dat wilde ik niet laten gebeuren. Maar waarschijnlijk kon ik niet anders. Misschien dat Alex alleen Nick nog wel aankon, maar Nick en zijn groepje pesters tegelijk beslist niet. Ik wilde niet dat Alex iets overkwam.

Ik liep naar mijn lokaal. Alex was er al. We begroetten elkaar, ik een beetje aarzelend, hij iets enthousiaster. Ik zag dat hij een beetje verbaasd was over hoe ik hem begroette, maar hij leek dat van zich af te zetten en gewoon met me te gaan praten. Ik voelde me voor het eerst echt op mijn gemak in de klas. Ik keek vluchtig naar Nick. Hij keek me waarschuwend aan. Hij gebaarde naar me dat ik nog één dag de tijd had om Alex met rust te laten. En ik wist dat ik dat nooit zou kunnen.

Na deze les hadden we een tussenuur. Alex en ik liepen naar buiten. We gingen op een bankje voor de school zitten.

"Alex, ik moet je iets vertellen," zei ik zacht, "Over donderdag." Hij keek me verbaasd aan.

"Ik dacht dat je daar niet over mocht praten," zei hij.

"Nu wel," antwoordde ik. "Die dag bedreigde Nick me met een mes. En als ik het tegen iemand zou vertellen zou hij me nog een keer op komen zoeken."

Alex keek me met grote ogen aan. Hij boog zich bezorgd naar voren om in mijn ogen te kijken, op zoek naar tranen. Die waren er niet, dus hij leunde gerustgesteld weer achterover.

"Waarom vertel je het me nu wel?" vroeg hij me.

"Vanochtend zei Nick tegen me dat ik jou met rust moest laten, omdat hij jou anders iets ging doen..." zei ik zacht.

"Ik kan hem echt wel aan Ella," verzekerde Alex me.

"Alleen Nick misschien, maar Nick met zijn vrienden er bij niet," zei ik.

Ik merkte dat ik mijn tranen niet in kon houden. Ik was zo bang om mijn eerste en enige vriend te verliezen... Ik begon zachtjes te snikken. Alex sloeg zijn arm om me heen.

"Alles komt goed Ella, we gaan hier gewoon aangifte van doen," probeerde hij me gerust te stellen.

"Dat werkt niet," snikte ik," Nick ziet toch wel een kans om je iets aan te doen, en anders één van zijn vrienden wel."

"Ella, ik ben blij dat je zo bezorgd om me bent, maar dat hoeft echt niet. Nick zal me echt niet vermoorden, want daar zal hij lang de gevangenis voor in moeten. Hij kan me hooguit in elkaar slaan, en daar kan ik echt wel tegen." zei hij.

"Maar dat zou dan allemaal door mij komen. Doordat ik zo egoïstisch was om je niet te willen laten gaan," snikte ik.

"Ella, je bent mijn vriendin. Ik laat je echt niet met rust om een bedreiging!" verzekerde hij me.

Ik was blij met zijn woorden, maar ik wilde niet dat hem iets overkwam. Maar als hij mij het waard vind om pijn gedaan te worden, weet ik wel dat hij echt een hele goede vriend is. En dat hij echt om me geeft. Ik hield op met huilen.

"Meen je dat?" vroeg ik hem voor de zekerheid.

"Natuurlijk meen ik dat!" antwoordde hij.

"Dan blijven we vrienden," zei ik vastbesloten.