Hoe mijn leven veranderde...

Gebroken

Ik was thuis. Ik was voorlopig al een kwartier achter elkaar aan het huilen. Toen bedacht ik me iets. Ik deed het kettinkje dat ik van hem, ik noemde zelfs zijn naam niet meer, gekregen had af en smeet het in de prullenbak. Toen pakte ik de roos, en smeet die achter het kettinkje aan. Ik glimlachte tevreden. Dat luchtte op.

Na een halfuurtje kwam ik erachter dat ik geen tranen meer overhad. Ik waste mijn gezicht en keek in de spiegel. Mijn simpele conclusie was dat ik er niet uitzag. 'Ach, wat boeit het ook', dacht ik,'niemand ziet het.' Ik liep weer naar mijn kamer en kroop in mijn bed. 'Ik moet hem gewoon vergeten', nam ik mezelf voor,'denk aan wat hij je allemaal aangedaan heeft, hij is je verdriet niet waard.' Maar ik wist dat hij dat wel waard was, want ik was degene waar ik van hield kwijt.

Het was inmiddels maandagochtend, en ik was net met barstende koppijn wakker geworden. Laat ik eerlijk zijn, ik was een wrak. Ik had zondag de hele dag op bed gelegen en was er alleen maar uitgekomen als ik naar de wc moest of als de zakdoeken opwaren door het huilen. Ik had geen hap door mijn keel gekregen. Ik voelde me vreselijk. 'Dat wordt geen school vandaag', stelde ik vast, en ik pakte mijn mobiel om school te bellen. Toen ik het scherm ontgrendeld had, zag ik dat Alex me heel vaak had geprobeerd te bellen en me ook nog zo'n 20 whatsappjes gestuurd had. Ik las ze niet eens. Ik blokkeerde zijn nummer en veranderde in mijn contactenlijst 'Alex' in 'klootzak'. Toen tikte ik het nummer van school in en meldde me ziek.

"Wat heb je?" vroeg de telefoniste.

"Ik ben vreselijk misselijk", antwoordde ik zo beroerd klinkend als ik kon.

"Hmm er heerst zeker iets", zei ze,"een van je klasgenoten heeft zich ook ziek gemeld wegens misselijkheid."

"Wie?", vroeg ik.

"Alex", antwoordde ze.

"Oh ja dat is waar ook, dat had hij me verteld", loog ik.

"Nou, beterschap dan maar he!"

"Dankuwel, fijne dag nog."

Ik hing op. Was Alex niet op school omdat hij me niet onder ogen wilde komen of omdat hij zich net zo voelde als ik? Dat laatste verwierp ik meteen. Als hij echt van me hield had hij niet met dat meisje gezoend. Mijn telefoon ging. Onbekend. Ik nam toch maar op.

"Ella, wil je alsjeblieft naar me luisteren?", hoorde ik Alex' stem. Ik zuchtte. Ik had kunnen weten dat hij het was...

"Het is over tussen ons. Voorgoed", zei ik, en ik hing op. De tranen stroomden weer over mijn wangen. Ik legde mijn telefoon op het kastje naast mijn bed en kroop weer weg in mijn bed. Gewoon niet aan hem denken, dan komt het vanzelf goed... Maar ik wist dat het niet goed zou komen. Niet zolang ik Alex niet had. Want hoe zou ik ooit zonder de enige persoon van wie ik hield kunnen leven?