Hoe mijn leven veranderde...

Excuses

Alex pov

Ik vroeg me af wat Ella van mijn brief vond. Zou ze het me vergeven? Ik moest eerlijk zeggen dat ik niet heel veel hoop had op een relatie. Ik had haar nu al zo vaak teleurgesteld dat het vast niet meer dan vrienden zou worden... Toch bleef ik hopen dat ze ineens voor de deur zou staan en zou zeggen dat ze me vergaf en me vervolgens een van haar liefdevolle kussen zou geven... 'Droom lekker verder', beet ik mezelf verbitterd toe,'je hebt het verpest en daar is niets meer aan te veranderen...'

Ella pov

Ik had besloten om na het avondeten bij Alex langs te gaan om hem te vertellen dat we vrienden konden blijven en ik was dan ook nu met de fiets op weg naar zijn huis. Ik zette toen ik er was mijn fiets op slot, slikte mijn zenuwen weg en belde aan. Na enkele seconden deed Alex open. Hij zag er inderdaad uit alsof hij dagen niet geslapen had... Hij aarzelde en zei tenslotte: "Kom binnen..."

Ik liep achter hem aan naar zijn kamer.

Eenmaal daar aangekomen liet Alex mij op zijn bureaustoel zitten. Zelf ging hij tegenover me op het bed zitten en keek me hoopvol aan.

"Alex, ik... Je brief was echt heel erg lief, maar... Ik heb je al meerdere kansen gegeven en... Het is echt over tussen ons...", zei ik spijtig.

Zijn hoopvolle blik verdween en hij kreeg een verdrietige blik in zijn ogen.

"Het spijt me... Maar we kunnen wel vrienden blijven?" zei ik op licht vragende toon.

Hij knikte. "Jij hoeft je excuses niet aan te bieden. Het spijt me heel erg dat ik je verdriet gedaan heb en dat ik je verwachtingen niet waar heb kunnen maken..."

"Excuses aanvaard."

"Vriendenknuffel?" vroeg hij aarzelend.

Ik glimlachte en stond op. Hij stond ook op en zette een stap naar me toe. Hij sloeg voorzichtig zijn armen om me heen. Dit had ik gemist. Ik trok hem tegen me aan en hoorde hem tevreden zuchten. Na een lange tijd maakte ik me voorzichtig van hem los.

"Bedankt... dat we vrienden kunnen blijven..." zei Alex zacht.

"We blijven altijd vrienden", stelde ik hem gerust.

Hij glimlachte. "Blijf je nog even of ga je naar huis?"

"Ik moet nog best veel doen voor school. Dus ik ga naar huis denk ik."

"Moet ik je even brengen of ben je met de fiets?"

Ik glimlachte. Dat was echt zo lief van hem! "Ik ben met de fiets", antwoordde ik,"maar toch bedankt."

Hij knikte en liep mee naar de deur om die voor me open te doen.

Ik omhelsde hem nog heel even en daarna stapte ik naar buiten, pakte mijn fiets, zwaaide nog even en reed weg.