Hoe mijn leven veranderde...

Nick

Er zijn inmiddels al weer drie weken voorbij. Alex en ik zijn nog steeds vrienden, en we worden steeds hechter. Nick heeft nog niets gedaan, dus ik ben opgelucht. Alex schijnt zich geen zorgen over Nick te maken. Daar ben ik blij om. Vandaag, zaterdag heb ik voor de zesde keer lessen gekregen voor mijn opleiding tot geheim agente. Ik was in het begin een beetje zenuwachtig, bang dat ik niet goed genoeg zou zijn, maar Miranda had me verzekerd dat alles goed zou komen en dat ik het echt wel zou kunnen, en ze bleek gelijk te hebben. Ik vond de lessen leuk, ik zette me vol in, en ik besefte dat een goede inzet en een goed geheugen de enige dingen waren die je nodig had om geheim agent te worden. Vandaag heb ik les gekregen over het gebruik van wapens, over diverse soorten vergif, en over hoe ik mezelf moet genezen als ik zelf vergiftigd zou worden. Vooral bij de lessen over vergif heb ik veel aan mijn huidige studie Geneeskunde. Ik ben blij dat ik ervoor gekozen heb om geheim agente te worden. Ik heb het idee dat ik ervoor gemaakt ben, en ik heb nu veel meer zelfvertrouwen.

Ik weet niet wat ik nu ga doen. Normaal ga ik op zaterdag altijd iets met Alex doen, maar hij is niet thuis nu. Ik besef eigenlijk nu pas hoe afhankelijk ik van hem ben. Als hij er niet is heb ik niemand.

Ik besloot om naar het park in de buurt te gaan. Dat deed ik wel vaker, om schetsen te maken. Ik houd van tekenen, en ik kan het ook goed. Ik vind het heel rustgevend om in het park te gaan schetsen. Ik pakte mijn schetsboek en mijn potloden en ik ging op weg. In gedachten verzonken liep ik over straat. Na een paar minuten was ik bij het parkje. Ik ging op een bankje zitten, aan de vijver. Ik begon geconcentreerd te schetsen. Ik was zo geconcentreerd bezig dat ik niet merkte dat er iemand aan was komen lopen. Een schaduw viel over mijn schetsboek heen. Ik keek op. Nick. Ik was dit keer niet bang omdat het park vrijwel leeg was. Ik wist dat ik hem aan zou kunnen als hij alleen was.

'Ik heb gemerkt dat je nog steeds die vriend van je niet met rust hebt kunnen laten?' vroeg hij me.

'Ja, dat klopt, en dat ben ik niet van plan ook,' antwoordde ik rustig.

Hij bracht zijn gezicht heel dicht bij mijn oor en fluisterde: 'Je weet wat er dan gebeurd, toch slet?.'

'Ja, dat weet ik.'

'Ik denk dat jij maar eens even met mij mee moet komen,' zei Nick.

Ik zag zijn mes glinsteren in het zonlicht. 'Ik denk dat ik gewoon hier blijf zitten,' zei ik kalm.Ik zag dat hij niet wist wat hij met mijn antwoord aanmoest. Ik voelde een golf van triomf. Ik zou hem deze keer het hoofd bieden. Als hij het waagde om me iets te doen... Hij zou er toch niet mee wegkomen.

'Ik denk dat het veel beter voor jou is als je met mij meekomt slet,' siste hij.

Ik stond langzaam op en legde mijn schetsboek en potloden op het bankje. Ik keek hem aan. Ik dacht aan mijn vechtsportlessen voor mijn opleiding. Ik dacht na wat zijn zwakke plek was. Hij was gespierd, dus als ik hem in zijn maag zou slaan, zou hij dat niet echt merken. Ik gooide hem dus maar op de grond met een judoworp. Ik zag dat hij verbaasd was, dat ik dat durfde te doen. Hij had het niet verwacht. Ik pakte snel mijn spullen en liep haastig weg, voordat hij overeind kon komen. Ik hoorde voetstappen. Hij kwam me achterna. Had ik eigenlijk verwacht dat hij gewoon daar bleef liggen totdat ik weer thuis was? Ik liep gewoon door. Ik was al bijna thuis. Ik hoorde weer voetstappen. Had hij gewacht totdat ik op een plek was waar niemand me kon helpen? Waarschijnlijk wel. Ik voelde een hand die mijn pols vastpakte. Ik draaide me om. Ik zag dat Nicks hoofd rood was van woede.

'Hoe durf je dat te doen slet!' siste hij woedend. Ik deed net alsof ik weer bang was voor zijn mes en ik volgde hem gedwee naar een doodlopend steegje waar we vlakbij stonden.

'Herinner je je de vorige keer nog toen we in zo'n steegje stonden, slet?' vroeg Nick me vals.

Ik knikte zogenaamd doodsbang mijn hoofd. Ik wachtte het juiste moment af. Ik boog mijn hoofd naar beneden, alsof ik me overgaf. Hoewel ik zijn gezicht niet zag, wist ik gewoon dat hij tevreden stond te grijnzen. Ik voelde dat hij me weer tegen zich aan drukte. Hij zoende me weer, gewoon om me te vernederen. Zijn tong ging bij me naar binnen. Dit was het juiste moment. Ik beet keihard op zijn tong. Hij trok razendsnel zijn hoofd terug.

'Smerige hoer!' schreeuwde hij tegen me, maar ik trok me er niets van aan. Ik schopte hem in zijn kruis. Daarna haakte ik zijn voet weg, zodat hij omviel. Ik gaf hem nog een paar trappen na. Dat voelde goed zeg! Ik trapte hem een keer in zijn gezicht. Tevreden zag ik dat hij een bloedneus had. Ik gaf hem nog één trap, en daarna rende ik gauw met mijn schetsboek en potlodendoos in mijn hand naar huis.