Hoe mijn leven veranderde...

Een eerlijk gesprek

Er waren inmiddels al weer 2 weken voorbij. Alex en ik hadden nog steeds geen echte relatie, hoewel we af en toe wel elkaar kusten of streelden. Ik vond het eerlijk gezegd prima zo. Waar ik bang voor was toen we nog wel iets hadden, was dat als het ooit uit zou gaan, ik én mijn vriendje én mijn enige vriend kwijt zou raken. Mochten mijn gevoelens voor hem nu ooit veranderen dan zou ik hem in ieder geval als vriend nog hebben.

Wat ik me wel afvroeg de laatste tijd was waarom Nick juist Alex had opgedragen mij te ontvoeren, had hij een soort criminele achtergrond waar ik niets van wist, en had hij wel eens vaker meisjes verkracht of ontvoerd? Ik vraag het hem nog wel, besloot ik, ik wil niet dat hij geheimen voor me heeft. Niet dat zijn antwoord uit zou maken... ik hou van Alex, ongeacht wat hij vroeger gedaan heeft.

's Middags belde ik Alex op of hij langs wilde komen. Hij zei toen dat hij er binnen een halfuurtje zijn. Er was inmiddels bijna een halfuur voorbij dus ik liep alvast de trap af. Ik was precies op tijd, want toen ik bij de deur aankwam ging de bel. Ik deed open en omhelsde Alex. Ik liet hem los en deed de deur achter ons dicht.

"Kom", zei ik en ik trok hem zachtjes mee naar mijn kamer, waar ik hem op mijn bed liet zitten.

"Alex, ik wil je wat vragen", zei ik, terwijl ik ook op mijn bed ging zitten.

"Ga je gang", zei hij, terwijl hij een arm om me heen sloeg. Ik voelde meteen weer tintelingen door me heen gaan.

"Ik... ik wil graag weten of je... of je vroeger vaker opdrachten hebt gehad, net zoals ik", zei ik aarzelend,"als je me dat wilt vertellen althans."

Het bleef even stil. "Je hebt er wel recht op dat te weten", zei hij uiteindelijk,"geen geheimen meer, dat hadden we toch afgesproken?"

Ik knikte, afwachtend tot hij verder ging, hoewel ik bang was voor zijn antwoord.

"Ik heb één keer op eigen initiatief een meisje ontvoerd."

"Wat is er met haar gebeurd?" vroeg ik hem.

Hij antwoordde me: "Ze... ze kwam in een illegaal bordeel terecht..." Hij keek me aarzelend aan, wachtend op mijn reactie.

"Ik veroordeel je niet, Alex", stelde ik hem gerust, en ik trok hem dichter tegen me aan.

"Dat waardeer ik heel erg", fluisterde hij, terwijl hij me een zacht kusje in mijn hals gaf. De vlinders vlogen weer door mijn buik heen, ik wilde meer dan dat ene kusje...

"Ga verder", zei ik met hese stem toen Alex' gezicht weer naar achteren ging. Hij glimlachte en kwam weer dichterbij. Hij begon me weer kleine kusjes in mijn hals te geven, steeds verder omhoog, tot hij bij mijn kaak aankwam. Ook daar gaf hij me kleine, tedere kusjes. Overal waar hij me aanraakte gingen de tintelingen door me heen. Hij trok me bij hem op schoot. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en sloot mijn ogen. Ik voelde Alex' lippen de mijne raken, en miljoenen vlinders vlogen weer door mijn buik heen. Normaal begon onze kus altijd teder, maar deze kus begon meteen heftig, en Alex' tong vroeg vrijwel meteen toestemming om mijn mond binnen te gaan. Die gaf ik hem. Alex' handen gleden onder mijn shirt en streelden mijn rug. Als reactie daarop drukte ik me nog strakker tegen hem aan. Voor zover dat mogelijk was werd onze kus nóg heftiger. Hij hijgde lichtjes. Voelde hij hetzelfde verlangen als ik? Ik dacht niet meer na. Het enige waar ik aan dacht was Alex. Ik wilde meer dan dit, nog meer. Mijn handen gleden onder zijn shirt en onze lippen onderbraken voor een kort moment onze zoen toen ik zijn shirt over zijn hoofd uittrok. Mijn ene hand gleed over zijn rug, terwijl ik mijn andere hand door zijn haar liet gaan. Ik voelde dat hij mijn shirt ook uittrok en onze lippen lieten elkaar voor de tweede keer los, maar ik drukte mijn lippen zo snel mogelijk weer tegen de zijne aan. Mijn handen gingen al naar zijn broeksriem, maar ik merkte dat Alex het tempo van onze kus langzaam afbouwde en het liet veranderen in een rustige, tedere kus. Hij stopte even. "Je liet je gaan, lieverd", fluisterde hij," ik denk dat dit te snel zou gaan..."

Ik besefte dat hij gelijk had. Dit ging te snel, veel te snel... "Het spijt me, je hebt gelijk..." gaf ik toe, en ik gaf hem nog een korte, tedere kus. Waarom liet ik me juist nu zo erg gaan? vroeg ik me af. Ik moest mezelf echt beter inhouden... Ik was blij dat hij me tegengehouden had, want ik wilde niet denken aan de gevolgen die het zou hebben gehad...