Hoe mijn leven veranderde...

Alex' verklaring

Alex pov

Hoe kon ik toch zo stom zijn om dronken te worden op dat feest... Als dat niet gebeurd was zou alles nog steeds goed zijn tussen mij en Ella en zou ik me op dit moment niet zo vreselijk voelen. Ik had haar heel vaak gebeld en gewhatsappt, maar ze nam niet op en had mijn nummer geblokkeerd. Waarom zou ze ook met me willen praten? Ik had haar pijn gedaan, en alleen al de gedachte daaraan zorgde ervoor dat ik weer in tranen uitbarste. 'Ik hou van haar, en nu heb ik het verpest', schoot er door me heen. Ik moest iets verzinnen waardoor ik de kans kreeg met haar te praten... Misschien dat ze wel opneemt als ik met een telefoonnummer bel dat ze niet kent... Ik whatsappte Sofia of ik heel even met haar mobiel mocht bellen. Een paar minuten later ging mijn kamerdeur open en kwam Sofia binnen. Ze keek me medelevend aan en gaf me zonder iets te zeggen haar mobiel.

"Dankjewel", zei ik.

Ze glimlachte naar me. "Geef hem straks maar terug."

Ik knikte en ze liep mijn kamer uit en deed de deur dicht.

Zenuwachtig toetste ik Ella's nummer in.

Ze nam op.

"Ella, wil je alsjeblieft naar me luisteren?"

Ik hoorde haar zuchten. Dit begon niet echt goed...

"Het is over tussen ons. Voorgoed." zei ze emotieloos, en ze hing op.

Haar woorden zorgden ervoor dat ik weer begon te huilen. "Nee", fluisterde ik,"nee... Laat het alsjeblieft niet waar zijn..."

Toch wilde ik haar wel uitleggen wat er precies gebeurd was zaterdag avond. Maar hoe?

'Natuurlijk, een brief!', dacht ik. Ik pakte pen en papier en begon te schrijven.

Ella pov

Maandagmiddag. Ik lag nog steeds in bed. Miranda was soms voor een paar dagen weg, en ik had haar sinds dat het uit was met Alex niet meer gezien. Ik hoorde de deur open en dicht gaan. Daar zul je haar hebben. Ik hoorde iemand de trap op lopen. De deur van mijn kamer ging open. Het was inderdaad Miranda.

"Ben je ziek meisje? Je ziet er echt flink beroerd uit!" zei ze bezorgd,"misschien dat je hier blij van wordt: je vriendje Alex gaf me dit net, en hij vroeg of ik het aan jou wilde geven." Ik barste weer in tranen uit. "Hij is mijn vriendje niet meer". wist ik uit te brengen.

"Oh wat erg voor je meid! Dat had ik echt totaal niet verwacht, jullie leken zo gelukkig samen... Wat is er gebeurd?"

Ik vertelde haar van zaterdag. Wat ik verder van Alex wist, namelijk de reden waarom hij in het begin zo aardig deed, wist Miranda niet, en dat wilde ik zo houden.

"Hoe kon hij dat doen?" riep Miranda vol ongeloof uit, toen ik uitgepraat was. "Toch denk ik dat je hem nog een kans moet geven. Het was maar één fout. En wanneer jullie samen waren kon ik zien dat hij heel erg veel om je gaf."

'Het was niet slechts één fout...' dacht ik, maar ik zei: " Ik denk er nog wel over na."

"Kijk in ieder geval wat hij voor je had meegebracht", zei ze.

Ik knikte en pakte het aan. Miranda verliet de kamer. Het was een enveloppe. Ik maakte het open. Er zat een opgevouwen A4tje in. Ik vouwde het open.

Lieve Ella,

Ik weet dat wat ik gedaan heb vreselijk is, en het spijt me echt heel erg. Maar ik smeek je om verder te lezen, want ik wil je uitleggen wat er gebeurde. Het was niet wat je dacht dat het was, Ella. Zij zoende mij, en toen jij naar buiten kwam deed ze net alsof ze mij wegduwde zodat jij boos zou worden op mij. Ik zweer je dat ik haar niet zoende, wat voor reden zou ik daarvoor hebben? Ella, niemand kan tegen jou op. Jij bent duizenden keren mooier dan dat meisje. Je bent perfect. Je bent alles dat ik nodig heb, en ik hou vreselijk veel van je. Ik snap dat je woedend bent, en ik weet ook dat je veel beter kunt krijgen dan ik, maar ik smeek je me nog één laatste kans te geven, desnoods alleen als vrienden, want ik kan het niet verdragen helemaal zonder je te moeten leven. Als je eens wist hoe ik me nu voel... Ik ben een wrak, lieve Ella, ik zie eruit alsof ik al weken niet geslapen heb. Jij bent de enige ter wereld die er voor kan zorgen dat ik bijna dood ga van verdriet, maar ook de enige ter wereld die me door een enkele glimlach weer helemaal gelukkig kan maken. Snap je het niet? Jij bent de enige persoon waar ik van hou, en ik zal van niemand anders kunnen houden zoals ik van jou hou. Schenk me die enkele glimlach en geef me nog een kans...

Never forget I love you,

Alex

Ik kreeg tranen in mijn ogen van zijn brief. Deze woorden kwamen recht uit zijn hart. Ik liep naar de prullenbak en viste het kettinkje eruit. 'Never forget I love you', stond er in gegraveerd, net zoals Alex aan het einde van zijn brief geschreven had. Ik legde het kettinkje voorzichtig in een doosje en zette het in mijn kast. Na een lange periode van aarzelen veranderde ik het contact 'klootzak' weer in 'Alex'.

Miranda kwam mijn kamer weer binnen. "En?" vroeg ze,"wat was het?"

"Een brief", antwoordde ik," waarin hij me vroeg of ik hem nog een laatste kans wilde geven."

"En? Wat heb je besloten?" vroeg ze nieuwsgierig.

Ik haalde diep adem en zei: "Ik heb het hem vergeven. Maar voor mij zal het nooit meer meer dan vrienden worden..."

"Wat jammer meisje! Maar als je er goed over nagedacht hebt en je weet het zeker dan zal hij dat vast wel respecteren en zich niet aan je opdringen."

Ik glimlachte naar haar. "Ik hoop het."