Hoe mijn leven veranderde...

Vergeving?

Het feit dat hij niets terugzei maakte mij al duidelijk dat ik het bij het rechte eind had. Hij keek naar de grond. Ik was woedend. "Je wilde nog één laatste kans", zei ik, "die heb je zojuist verpest door dit voor me te verzwijgen." Nog steeds durfde hij niet op te kijken.

"Wat was de reden? Ik was toen je vriendin al, dus waarom was dat nodig?"

Alex slikte. "Het leek Nick geweldig om je zo te vernederen. Hij dwong me om mee te doen, als ik niet luisterde zou hij me iets aandoen... Maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik medelijden met je had en er niet van genoot. Één zo'n tedere kus van jou is me veel meer waard."

"Waarom zou ik je nog geloven? Wat heb je nog meer voor me verzwegen?"

"Niets, dat zweer ik je!" drukte hij me op het hart. "Ik heb dat verzwegen, maar alles wat ik vandaag tegen je gezegd heb is waar: ik kan echt niet zonder je." Zijn stem kreeg een smekende toon. "Betekende onze kus net dan niets voor je?"

"Anders dan hoe jij je gedragen hebt zal ik niets verzwijgen", begon ik. Zijn gezicht betrok. Mooi, dat deed hem pijn.

"Ja, ik hou nog steeds van je, en ja, onze kus betekende heel erg veel voor me, maar nee, je krijgt niet nog een kans van me. Wat je me aangedaan hebt kan ik je niet vergeven. En ook al zou ik dat wel kunnen dan zou ik je toch niet terugwillen. In een relatie moet je elkaar kunnen vertrouwen, en ik denk niet dat ik jou ooit nog zal vertrouwen. Ik zou nog eerder Nick vertrouwen, omdat ik van hem tenminste weet wat ik kan verwachten."

"Als het je bedoeling is om me te kwetsen: dat is je heel goed gelukt. En ook al doen je woorden me vreselijk veel pijn, ik verdien het. Ga vooral je gang, ga verder met me pijn doen en vergeet maar dat ik je gered heb van een ontvoering en een waarschijnlijk bestaan als hoer!"

Ik slikte. Daar had hij wel een punt natuurlijk. Hij was wel in elkaar getrapt om mij te beschermen... Ik was hem wel een excuus schuldig. "Het spijt me...", begon ik, "En bedankt dat je me gered hebt. En... ik... ik... vergeef het je.", zei ik aarzelend.

Hij kreeg een zwakke glimlach op zijn gezicht. "Je hebt geen flauw idee hoeveel dat voor me betekent Ella. Blijven we normale vrienden? Ik denk niet dat ik helemaal zonder je kan..."

"Vrienden", zei ik vastbesloten, en ik sloeg een arm om hem heen. "Vergeven en vergeten", voegde ik er nog aan toe.

Hij trok me tegen zich aan en kreeg een brede glimlach op zijn gezicht.