Hoe mijn leven veranderde...

De aanslag

Het was zaterdagavond. Ik was zenuwachtig. Vandaag zou ik mijn eerste echte missie hebben. 's Nachts eigenlijk. Ergens in Rotterdam was een melding binnengekomen over een drugsdealer, met het adres erbij. Aan mij de taak om in dat huis rond te sluipen om te kijken of er echt drugs waren. Ik trok mijn zwarte outfit aan, met mijn messen in de binnenkant van mijn jasje genaaid, en mijn kogelvrije vest, want je wist maar nooit. Mijn haar deed ik onder mijn jas, en ik zette een zwarte muts op. Tijd om te gaan, dacht ik toen ik op de klok keek. Zachtjes sloop ik het huis uit, om niemand wakker te maken. Ik liep naar de woning. Ik liep langs het huis waar Alex een kamer huurde. Ik bleef even staan, maar ik liep toch weer door. Eenmaal aangekomen bij de woning waar ik in moest breken, keek ik hoe de woning er in het echt uitzag. Miranda had me geholpen met de voorbereiding en ze had me uitgelegd hoe ik van een afstand het alarmsysteem kon hacken zodat ik ongezien binnen kon komen. Ik probeerde het apparaatje uit. Tot mijn grote plezier werkte het. Ik maakte voorzichtig de voordeur open en ik sloop naar binnen. Ik deed de deur achter me dicht. Ik doorzocht heel het huis, maar ik vond geen spoor van drugs. Ik was zelfs in de slaapkamer van de zogenaamde drugsdealer geweest, maar ik vond niets. Nou ja, dan maar weer naar huis, dacht ik. Ik was niet tevreden, ik had niets gevonden. Misschien dat Miranda wel teleurgesteld was in me. Maar misschien was er ook echt niets in dit huis... Ik sloop weer naar buiten. Teleurgesteld liep ik weer terug naar huis. Ik kwam weer langs het huis waar Alex in woonde. Ik dacht dat ik iets zag bewegen in de voortuin. Mijn ogen zochten de tuin af, op zoek naar datgene dat de beweging veroorzaakt had. Ik had een voorgevoel dat het niet gewoon een kat was, dus ik verstopte me achter de heg en ik keek behoedzaam de tuin binnen. Ik zag vanaf die plaats niets, dus ik sloop de tuin binnen. Ik zag weer iets bewegen. Deze keer zag ik precies waar: aan de linkerkant van de tuin. Ik keek waar Alex' kamer was: op de eerste etage, aan de linkerkant van de tuin. Ik schrok even. Het zou toch niet Nick zijn, die Alex iets wilde doen? Nee, die beweging is vast toeval, probeerde ik mezelf gerust te stellen, maar dat lukte niet helemaal. Ik tuurde naar de plek waar ik de beweging had gezien. Opeens zag ik iets zwarts naar het huis toe sluipen. Het zwarte ding stond op. Het was een man! Ik probeerde zo stil mogelijk te zijn. De man klom via de regenpijp omhoog, recht naar Alex' raam. Ik sloop zo snel mogelijk naar de voorkant van de tuin, met de bedoeling zelf ook omhoog te klimmen. Tegen de tijd dat ik daar aangekomen was, was de man net klaar met het openen van het raam en stapte hij naar binnen. Zo snel ik kon klom ik ook naar boven. De man had me nog niet gehoord. Hij stond met zijn rug naar me toe naast Alex, die sliep. Er glinsterde iets in zijn hand, een mes. Ik rende op de man af. Hij draaide zich bliksemsnel om. Meteen trok hij zijn mes naar me. Ik griste mijn eigen twee messen uit mijn jasje en hield ze in mijn handen. Hij viel me aan. Ik sloeg terug. Ik merkte dat hij geoefend was, waarschijnlijk een soort huurmoordenaar. Ik hoopte dat Alex niet wakker zou worden, want hij mocht niets weten van mijn geheim agent zijn. Ik vocht nog steeds met de man. Hij slaagde erin om een snee in mijn wang te maken. Ik vloekte zacht. Ik pareerde zijn volgende aanval, maar het botsen van onze messen tegen elkaar maakte geluid, en Alex werd wakker. Ik zag dat hij schrok toen hij mij zag vechten met een onbekende man. Hij kwam half overeind.

"Ella, ..." begon hij.

"Blijf liggen," beval ik hem.

Hij ging gehoorzaam weer liggen.

De man haalde een pistool uit zijn jas tevoorschijn. Hij richtte het op Alex. Ik schrok. Ik sprong voor Alex. Tijdens mijn sprong gooide ik mijn messen naar de man toe. Alle twee, voor de zekerheid, hoewel ik bijna nooit miste. De man schoot. De kogel raakte me in mijn maag. Door de druk kwam ik op de grond terecht. Ik voelde pijn, ik kreeg even geen adem meer. Gelukkig had ik mijn kogelvrije vest aan. Ik hoorde Alex geschokt mijn naam roepen. Tevreden zag ik dat mijn messen de man bij zijn slaap raakten, en dat de man buiten westen was. Ik lag verdwaasd op de grond. Ik voelde dat iemand me op een bed neerlegde. Ik hoorde iemand tegen me praten, van ver weg. Ik voelde dat iemand mijn gezicht streelde. Ik werd langzaam een beetje wakker. "Is alles goed met je?", vroeg Alex bezorgd.