Hoe mijn leven veranderde...

Antwoorden

Tiktak tiktak tiktak... de secondes gingen langzaam voorbij. Alex had me in het telefoongesprek gezegd dat hij rond half 11 langs zou komen om antwoord te geven op al mijn vragen. In eerste instantie had ik gezegd dat ik hem niet wilde zien, maar hij had me ervan weten te overtuigen dat hij het me beter in eigen persoon uit kon leggen. Dat vond ik eerlijk gezegd niet, maar de gedachte hem nog even te zien overtuigde me uiteindelijk. Nog maar een paar minuten... Ik werd een beetje zenuwachtig. Het zou nog best wel moeilijk worden om hem, als hij er is, niet snikkend om zijn nek te vliegen en te zeggen dat ik hem vergeef en hem terugwil. Maar dat ging niet gebeuren! nam ik mezelf voor, ik ga niet nog een keer zwichten voor hem.

De bel ging. Ik slikte mijn zenuwen weg en zette mijn neutrale gezicht weer op. Ogenschijnlijk kalm opende ik de deur.

"Kom binnen", zei ik op een emotieloze toon. Vanbinnen voelde ik medelijden door me heen gaan. Alex zag er namelijk uit alsof hij uren achter elkaar had gehuild. Ik kon er niet tegen hem zo... gebroken te zien. Ik probeerde mijn gevoelens te negeren. Ik had me immers voorgenomen hem niet te vergeven.

Hij volgde me maar binnen. Ik opende de deur van mijn kamer. Alex volgde vlak achter me. Hij deed de deur achter zich dicht, maar terwijl hij dat deed streek zijn hand per ongeluk langs de mijne. Tintelingen trokken er door mijn hand heen. Ik kreeg een lichte blos. Hoe deed hij dat toch? Ik wierp terwijl ik op mijn bed ging zitten een blik op Alex. Blijkbaar was ik niet de enige waar die korte aanraking gevolgen voor had, Alex had namelijk ook een lichte blos. Hij kwam naast me op mijn bed zitten. Te dichtbij, vond ik. Op deze manier kon ik hem toch nooit weerstaan? Ik schoof een klein stukje van hem vandaan. Ik zag een kleine vlaag van teleurstelling over zijn gezicht heengaan, maar dat maakte snel plaats voor een verdrietige blik.

"Je wilde antwoorden?" begon hij aarzelend. Toen hij me aankeek zwichtte ik bijna, maar ik dwong mezelf niets te laten merken en antwoordde kalm: "Ja. Die moordenaar, hoorde die bij jullie?"

Hij knikte. "Dat was om je vertrouwen te winnen. Het was de bedoeling dat hij me een beetje zou slaan zodat het eruit zag alsof Nick zijn belofte nakwam en me inderdaad iets aandeed. Wat er uiteindelijk gebeurde was natuurlijk veel beter dan we hadden durven hopen..."

"Je hebt me gebruikt", zei ik zacht,"als je dit had gedaan terwijl ik niets voor je voelde was het minder erg geweest, maar dit... Ik hield echt van je. Je was de enige die ik vertrouwde. En nu blijkt dat alles opgezet was. Alles! Heb je enig idee hoe ik me nu voel? Ik heb niemand meer..." zei ik terwijl mijn stem oversloeg. Mijn emotieloze gezicht maakte plaats voor enkele tranen in mijn ogen. Ik keek weg. Ik wilde niet dat hij zag hoeveel effect hij op me had. Toen deed hij iets wat ik totaal niet aan had zien komen: hij sloeg een arm om me heen en trok me voorzichtig tegen zich aan, net zoals hoe hij me eerder altijd troostte. Hij wreef zacht over mijn rug heen. Ik glimlachte en nestelde me zoals altijd tegen hem aan. Hij gaf me een kus op mijn hoofd. Langzaam besefte ik waar ik mee bezig was. Ik had mezelf beloofd hem te weerstaan, en wat deed ik nu? Ik liet hem toe zijn arm om me heen te slaan! Mijn glimlach verdween en ik maakte me snel uit zijn knuffel los en schoof zo ver mogelijk bij hem vandaan.

"Sorry, dat had ik niet moeten doen..." verontschuldigde hij zich.

Dit keer hield ik mijn 'Dat had je wel moeten doen' in en ik zweeg.

'Ella, je moet weten dat het me vreselijk spijt, en dat ik weet hoeveel pijn ik je gedaan heb, maar alsjeblieft... zie ik eruit als iemand die het niets kan schelen dat het uit is tussen ons? Ik ben gebroken, ik heb uren achter elkaar gehuild omdat ik je kwijt was... En je kunt niet voor me verbergen dat jij ook gebroken bent hierdoor. Vergeef me, alsjeblieft, en laten we het goedmaken..."

"Ik kan inderdaad niet verbergen dat ik gebroken ben, maar waarom zou ik degene die de oorzaak daarvan is terugwillen?"

Hij schoof weer naar me toe. Hij bracht een hand naar mijn wang en dwong me hem aan te kijken. "Ella, ik kan niet zonder je, en ik weet dat jij ook niet zonder mij kunt... Geef me nog één laatste kans..."

Hij was zo dichtbij, en zijn doordringende blik maakte het me ook niet bepaald makkelijk om nee te zeggen.

"Je hebt mijn antwoord al een keer gehoord", slaagde ik er in te zeggen.

Zijn gezicht kwam dichterbij. Als reactie daarop voelde ik vlinders in mijn buik. Ik probeerde een beetje naar beneden te kijken om te ontsnappen aan zijn blik, maar hij duwde mijn kin voorzichtig weer omhoog en hij bracht zijn gezicht nog dichterbij. Zijn lippen raakten de mijne. De gevoelens die hij hierdoor bij me opwekte wonnen het van mijn laatste restjes tegenspraak en ik kuste hem zachtjes terug. Onze kus werd steeds heftiger, en de gevoelens die ik erbij kreeg ook. Zijn handen gleden onder mijn shirtje en trokken het uit. Waar deed me dit aan denken? Opeens begon het me te dagen. Ik duwde hem van me af en riep geschokt uit: "Jij! Jij hebt me verkracht!"