Hoe mijn leven veranderde...

De waarheid

Mijn blik verhardde zich. Ik zei niets, ik keek hem alleen maar aan. Hij probeerde mijn blik te ontwijken. Uiteindelijk ging hij verder: "Ik ben al die tijd ingehuurd door Nick. Hij gaf me opdracht je vriendje te worden en om je uiteindelijk te ontvoeren."

"Wat?!", riep ik geschokt uit.

"Laat me uitpraten, alsjeblieft."

Ik knikte, hoewel ik van binnen kookte van woede. De enige persoon die ik vertrouw, waar ik van hou, was niet oprecht geweest tegen me?

"Vanmorgen wilde Nick me spreken. Hij vond dat het lang genoeg geduurd had en hij gaf me nog maar 3 dagen om je te ontvoeren. Ik weigerde. Ella, in de tijd dat ik aardig tegen je deed omdat me dat was opgedragen kreeg ik echt enorm veel respect voor je. Ik vroeg me af wat je Nick misdaan had om het lot dat hij voor je voor ogen had te verdienen. Ik weet nog steeds het antwoord niet. Toen ik je voor het eerst kuste was ik nog niet verliefd op je, maar op sommige momenten die we hadden samen vergat ik af en toe dat ik dit alleen maar deed omdat het me opgedragen was. Ik begon echt te genieten van de tijd die ik met je doorbracht en ik kreeg steeds meer het idee dat ik niet zonder je kon. Toen Nick me zei dat je binnen 3 dagen ontvoerd moest worden schrok ik. Ik wilde je niet kwijt. Daarom weigerde ik. Maar Nick werd woedend. Hij en zijn vrienden trapten me in elkaar. Maar het feit dat ik jou hiermee gered heb maakt het alle pijn waard. Ella, en dit zeg ik nu heel eerlijk, ik... ik hou van je... Wil je me alsjeblieft vergeven?"

Ik was te geschokt om te antwoorden. Moest ik dit geloven? Ik was woedend op hem, maar aan de andere kant voelde ik hetzelfde als wat hij net beschreef: ik kon ook niet zonder hém. En ja, ik hield ook van hem. Heel erg veel. Maar hij had me in eerste instantie zo erg voorgelogen... Ik wist niet of ik dat zo snel kon vergeven.

"Ella...?" vroeg Alex, toen ik nog steeds niets terugzei.

Mijn besluit was genomen. Hoewel het me heel veel pijn deed zette ik een emotieloos gezicht op en zei zacht: "Ik denk dat ik je dit niet kan vergeven. Het is uit." Ik liep snel de kamer uit voor hij mijn tranen kon zien.

"Ella!" riep hij nog,"alsjeblieft..." volgde er op zachtere toon. Ik draaide me om en wierp nog een laatste blik op hem. Ik zag dat ook hij tranen in zijn ogen had. Hij keek me smekend aan, maar ik schudde slechts mijn hoofd en liep verder. Ik liep bijna tegen de verpleegster op. "Pardon." verontschuldigde ik me.

"Geeft niets meid! Huil je nou? Heeft hij je pijn gedaan?"

"Het is uit", zei ik zacht. Door het uitspreken van dat ene zinnetje drong het pas goed tot me door. Mijn leven was weer zoals altijd: geen vrienden en geen mensen die om je geven.

"Wat erg voor je!", zei de verpleegster vol medeleven.

Ik schonk haar een glimlachje en vluchtte zo snel mogelijk het ziekenhuis uit, weg van deze plek, weg van de plek waar mijn leven verpest was...