Kırgın Çiçekler SonGün

30.Bölüm

"Songül lütfen yalvarıyorum sus." Yanına gidip ona tutundum zor duruyordum ayakta, ona sarilsam da birşey fark etmedi bile. Elim ayağım titriyor, başım dönüyordu. Artik kendimi bıraktım gerisi karanlık..

Güney yere düşüp kalmış, Songül ise çaresizce ona bakiyordu. Ağzından tek çıkan söz ise onun ismi olmuştu "Güney..."

30.Bölüm

"Güney, Güney kalk." Songül Güney'in kalkması için onu birkaç kez dürtmüş ama, kalkmayınca korkup kızları çağırmak için hızla aşağıya inmişti. Merdivenleri indikten kısa bir mesafe sonra Cemre ile karşılaştı..
Cemre'nin Ağzından

Songül yalnız kalmıştı bugün. Bende, yanına çıkıp onunla sohbet etmek istedim, aklım da çok karışıktı. Köşeyi döndüğümde bana doğru endişeyle gelen Songül'ü görünce hemen önüne geçip durdurdum Songül'ü.
"Songül ne yapıyorsun sen bu halinle. Gel otur şuraya her yerin kırık zaten, birde kosuyorsun.!"
Bunu söyleyince tekrar ayağa kalktı Songül.
"Cemre Güney düştü kaldı yukarıda, ondan bu haldeyim."

"Düştü mü nasıl düştü ? Songül deli etme insanı söyle.!"

"Kavga ediyorduk ben biraz çıkıştım buna ondan galiba."

"Tamam gel benimle sende ve korkma. Çünkü; Güney günlerdir uyumadi, birşeyler de yemedi ondan düşüp bayılmış olabilir."
Kesin sinir krizi geçirdi yine. Neden bilmiyorum ama içimde bir korku var. Eğer test yapılırsa ve Güney'in test de ilaçları bıraktığı belli olursa yine buraya yazacaktı.
Songül ile odasına doğru ilerlerken karşıdan Defne ve Serkan geliyordu daha doğrusu Defne'nin, yürümesine yardım ediyordu. Karşı karşıya gelince Songül yanımızdan hızla geçip içeriye girdi, bende öyle.
"Songül sen dinlenmene bak korkma ve sakin ol."

"Tamam Cemre." Güney' ı uyandırmaya çalıştım ama kalkmadı.. Kapı açılınca karşımda Defne ve Serkan'ı gördüm ışte şimdi bittik!

"Cemre!." Defne telaşla daha da yaklaştı yanımıza, Songül ağlama krizine girdi.

"Bayıldı sadec ya sakin olun ama. Serkan yardım et kaldıralım bende doktoru çağırmaya gidiyorum." Güney'ı hastane yatağına yatırınca doktorunu buldum, beni görünce anlamış olacak ki hemen geldi benimle. Odaya girdiğimizde herkes toparlandı.

"Nesi var?" Defne yanıma geldi.
"Bilmiyorum." Dedim sessizce.
"Ya nasıl bilmiyorsun.! Demin bayıldı dedin ya.!" Sessizce bana bağırdı.
"Songül için öyle dedim tamam mı! Konuşma duyacak şimdi." Dediğimde bana inat bağırarak "Duysun ya bana ne! Kesin senin yüzünden oldu değil mi?" Defne sinirle Songül'ün yanına gitti. "Soylesene ne yaptın ya! Çocuk sana aşık ama sen onu sürekli üzüp duruyorsun! Baksana ya! Yüzüme bak Songül."

"Oda üstüme gelmeseydi tamam mı! O başlattı ama ben nerden bileyim düşüp kalacağını ya!"

"Bilmeliydin kızım, bilmelisin!"

"Kızlar yeter!" Ikisde bana bakınca konuşmaya devam ettim. "Serkan Defne'yi alıp odasına götür lütfen yoksa ben kalbini kıracağım.!"

"Zaten siz hep beni üzün! Sabki ben bayılttım Güney'i!"

"Tamam sakin olalım lütfen. Güney beyin yakınlarına haber verdiniz mi?"

"Hayır. Vermeyin de istemezdi bence." Dedim bir anda.

"Ne demek istemezdi ya!"

"Defne biraz sakin ol. Güney ile ailesinin arası bozuk ondan." Demişti Serkan kurtardı beni.

"Hepsi bunun yüzünden ışte!"

"Defne biraz sus da doktoru dinleyelim değil mi ?" Serkan bunu söyleyince biraz güldüm.