İki Yabancı - (Bitti)

2.Bölüm: İkinci İlk Karşılaşma

"Hayat ikimize de ikinci bir şans vermişti ama tek bir farkla, sana yaşaman; bana ise veda edebilmem için"

.....

Genç kızın durumunu kontrol etmek için hastaneye birini bırakmıştı. Ekranda onun adı yazıyordu. Şaşırdı, kulağına yaklaştırdı.

"Alo"
"Efendim, kızın kalbi durdu"

Kadının gözleri şaşkınlıkla büyüdü, oğluna döndü. Avucunu kalbinin üzerine bırakmış, nefes almaya çalışıyordu.

Yavaşça telefonu kapattı, biliyordu. Oğlu hatırlamasa, sesini, varlığını unutmuş olsa da sevdiğinin savaşı kaybettiğini hissetmişti.

Yanına yaklaştı, iki eliyle yanağını kavradı. Gözlerine baktı, dolu dolu olduğunu görüyordu.

"Geçecek oğlum, inan bana zamanla bu hissettiğin şey geçecek"

Genç adamın yanağına usulca tek damla yaş süzüldü, canı hiç olmadığı kadar yanıyor ve buna çare olacak hiçbir şey bulamıyordu.

Annesinin bilmediği tek bir şey vardı, bu sızı adamın kalbinden bir ömür çıkmayacaktı.

Arkasını döndü genç adam, hızla kapıya yaklaştı. Bu ev nefesine yetmiyordu, dışarı çıkması gerekiyordu.

"Dışarı.. Dışarı çıkmam gerek"

Kadının itirazına aldırmadan bahçeye çıktı, Emel Hanım hızla yaklaştı. Onu tek göndermek istemiyor, durumunun iyi olmadığını biliyordu.

"Tamam, birlikte çıkalım"

Genç adam kafasını iki yana salladı, şu na hiç kimseyi istemiyordu, sadece yalnız kalmak ve hissettiği bu acıyı dindirmeye ümit ediyordu.

"Hayır.. Hayır yalnız kalmak istiyorum"

Adımlarını hızlandırdı, kadını geride bırakıp bahçeden çıktı. Kapıyı ardına örttü, sırtını duvara yasladı.

Gözlerini kapadı, derin derin nefes alıyordu. Eli göğsünün tam üzerinde, sakşnleşmeye çalışıyordu. Yanakları yaş dolmuş, anlamıyordu.

Anlamıyordu canı neden bu kadar çok yanıyordu, anlamıyordu tüm varlığı neden böylesine sızlıyordu.

Nereye gittiğini bilmediği adımlarla ilerlemeye başladı, tek isteği nefes almaktı. Şu an onun için oldukça zordu.

Yürüyordu, cadde sokak geçiyor, etrafa bile bakmıyordu. Defalarca kornalar çalınmış, dikkat etmesi için uyarılar almış umırsamamıştı.

Ne kadar zaman geçtiğini bile fark etmemiş, adımı bir an durmuştu. Bir caddenin karşı tarafına kaydmıştı bakışları.

Bir çocuk parkı vardı, etrafı çitlerle kapalı bir bahçeyi andırıyordu. Büyük bir girişi vardı, yönünü çevirdi.

Ayakları, kalbine hükmediyor oraya gitmesi için yalvarıyordu.

Kapıdan ağır adımlarla girdi, nefesi biraz da olsa attığı ilk adımla rahatlamıştı.

Her taraf ağaç, çiçek, yeşillikti. Orta alanda büyük bir çocuk parkı vardı, etraf ise banklarla doluydu.

Yaklaştı, parkın tam karşısında bulunan banka oturdu. Gözleri öndeydi, küçük bir kız çocuğu görüyordu.

Salıncaklardan binmiş kendi kendine sallanıyordu, sırtını geriye dayadı. Gözlerini kapadı, sızı geçmemişti ama çok az bir hafiflik hissetmişti.