For Your Eyes Only

Chapter 51

Η αλήθεια είναι ότι πέρασαν γρήγορα δύο μήνες.  Η Αραμίνα την επόμενη μέρα από εκείνη που είχα συναντήσει τον Νάιαλ με πήρε τηλέφωνο. Είπε ότι ανυπομονεί να με ξαναδεί. Έτσι ενώ βρισκόμουν σε δίλημμα αν θα πήγαινα στο γάμο, τελικά θα πάω.
Αύριο, 26 Φεβρουαρίου πετάω για Λονδίνο. Μετά από πέντε χρόνια ξανά εκεί.
Με τις σκέψεις αυτές κλείνω τη βαλίτσα μου και βγαίνω στο σαλόνι.  Βλέπω τη μαμά μου να κάθεται στον καναπέ παρακολουθώντας μια κουτσομπολίστικη εκπομπή στην τηλεόραση. Μα το κάνει γιατί δεν έχει να κάνει κάτι άλλο. Ο μπαμπάς μέχρι τώρα στη δουλειά, όπου να ναι θα γυρίσει λογικά.

" Μαμά μου. " περπατάω κοντά και κάθομαι δίπλα της στον καναπέ ενώ εκείνη έχει ήδη ανοίξει την αγκαλιά της για μένα.

" Κορίτσακι μου!" λέει αγκαλιάζοντας με σφιχτά.  Όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα έχω ανάγκη την ζεστή αγκαλιά της μαμάς μου.

" Έτοιμη για αύριο; " ρωτάει και γνέφω χωρίς να βγάλω άχνα μιας κι αυτή τη στιγμή δεν εμπιστεύομαι καθόλου τη φωνή μου.
Σε λίγο κλειδιά ακούγονται στη πόρτα και ο μπαμπάς μπαίνει σπίτι.

" Τι κάνουν οι γυναίκες της ζωής μου;" ρωτάει και γελάω.  Όπως όταν ήμουν παιδάκι.

" Καλά μπαμπά μου. Εσύ; Πολύ κουρασμένος; " ρωτάω βλέποντάς τον να βγάζει τα παπούτσια του.

" Όπως κάθε μέρα καρδιά μου.  Λογικό. " λέει απλά.

" Βοήθησε με να φτιάξουμε το τραπέζι μέχρι να πλυθεί ο μπαμπάς για να φάμε. " μου λέει η μαμά και την ακολουθώ στην κουζίνα. 
Στέκομαι μπροστά από το συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα και το βλέμμα μου πέφτει πιο μακριά έξω από το παράθυρο. Στον ουρανό. Το πρωί πατάω για Λονδίνο. Ξανά εκεί..

" Κάθριν; Σου μιλάω, ακούς; " η φωνή της μαμάς μου με ξυπνάει.

" Συγνώμη αφαιρέθηκα. " δικαιολογούμαι γρήγορα και τοποθετώ τα πιρούνια στο τραπέζι.

Για κάποιο λόγο έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί.. Καλό ή κακό, ένας Θεός ξέρει.