For Your Eyes Only

Chapter 52

Χάνω την πρωινή μου πτήση και δεν εκπλήσσομαι ιδιαίτερα με την γκαντεμιά που με διακατέχει. Αποφασίζω να πάρω την πτήση του επόμενου πρωινού και φτάνω στο τσακ. Ίσα που προλαβαίνω να αλλάξω στο ξενοδοχείο και να είμαι εγκαίρως στην εκκλησία.
Χαιρετάω τον Νάιαλ και δίνω τις πιο θερμές μου ευχές. Φυσικά μετά από τόσα χρόνια κολλητηλίκια κουμπάρος του είναι ο Λίαμ. Μου χαμογελάει πριν με αγκαλιάσει σφιχτά.

" Χαίρομαι τόσο πολύ που σε ξανά βλέπω Κάθριν! " μου λέει.

"Κι εγώ Λίαμ!" Χαμογελάω και όταν όλοι σωπαίνουν γυρνάμε κοιτώντας στην αρχή της σκάλας.
Η Αραμίνα στέκεται εκεί, σε ένα πανέμορφο λευκό νυφικό. Την συνοδεύει ο Ζευν. Πρέπει να έχουν γίνει μια πραγματικά αγαπημένη παρέα όλοι αυτοί. Τι έχασα τόσα χρόνια. Δεν ήμουν δίπλα στους δύο καλύτερους μου φίλους. Που σήμερα παντρεύονται.
Προσπαθώ πολύ να μην συγκινηθώ γιατί θα χαλάσει το μακιγιάζ μου. Η Αραμίνα με βλέπει και μου χαμογελάει πλατιά.
Ο Νάιαλ την κοιτάει με αγάπη. Της προσφέρει την ανθοδέσμη με τα ροζ τριαντάφυλλα και την φιλάει απαλά. Έτσι μπαίνουμε στην εκκλησία για το μυστήριο.

[...]

Καθώς οι δύο νεόνυμφοι μοιράζονται τους όρκους τους συγκινούμαι. Μα δεν προλαβαίνω να χύσω ούτε ένα δάκρυ γιατί κάποιος αρχίζει να κλωτσάει την καρέκλα μου. Στην αρχή δεν δίνω σημασία σκεπτόμενη ότι ίσως είναι κάποιο μικρό παιδί κι από στιγμή σε στιγμή θα σταματήσει. Όταν όμως δεν σταματάει κι ενοχλούμαι ακόμα περισσότερο γυρίζω τον κορμό μου για να τα ψάλλω στον ένοχο. Μα μόλις τα μάτια μου αντικρίζουν δύο πολύ οικεία όμορφα πράσινα σκαλώνω. Γυρνάω γρήγορα μπροστά μου ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου νομίζοντας ότι δεν είδα καλά. Δεν γίνεται αυτό. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.
Γυρίζω ξανά πίσω κοιτώντας κι είναι ακόμα εκεί. Τόσο καιρό νόμιζα ότι τον έβλεπα στα πρόσωπα άλλων και τώρα βρίσκεται μπροστά μου με σάρκα και οστά αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω. Ο Χάρρυ Στάιλς είναι ζωντανός. Δεν πέθανε εκείνη την μέρα.
Παίρνω μερικά δευτερόλεπτα κοιτώντας τον χωρίς να με νοιάζει αν φαίνομαι περίεργη ή οτιδήποτε που τον κοιτάω έτσι. Έχει κόψει τα μαλλιά του και έχει αφήσει γένι. Φοράει ένα μαύρο απλό κουστούμι κι ένα λευκό πουκάμισο του οποίου έχει αφήσει ανοιχτά τα πρώτα κουμπιά κάνοντας τα τατουάζ στο στήθος του σχεδόν ορατά.

" Χάρρυ... " ψιθυρίζω σιγανά δύσπιστα όμως με ακούει.

" Δεν το πιστεύεις έτσι; " ρωτάει σηκώνοντας το φρύδι του και συνοφρυώνω.

Με κοιτάζει κι εκείνος επίμονα εξετάζοντας όλη τη μορφή μου. Ανατριχιάζω κάτω απτο βλέμμα του και βουρκωμένη πλέον γυρίζω ξανά μπροστά.

" Έτσι σας ονομάζω ανδρόγυνο. " ο ιερέας λέει τα τελευταία λόγια. Ο Νάιαλ φιλάει την Αραμίνα και μόλις ο κόσμος αρχίζει να σηκώνεται περνάω ανάμεσά τους καταφέρνοντας να βγω έξω για να πάρω λίγο αέρα. Ανασαίνω βαριά, λες και τόση ώρα κρατούσα την αναπνοή μου.

Είναι ζωντανός. Ήταν ζωντανός τόσα χρόνια και δεν προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί μου. Ούτε μία φορά. Ποτέ. Είναι ζωντανός! Αλλά γιατί δεν με έψαξε; Γιατί να μην με ψάξει;
Γιατί;
Γιατί;
Γιατί;