For Your Eyes Only

Chapter 39

Το μάθημα τελειώνει πιο νωρίς κι έτσι βγαίνω απτή σχολή κι αρχίζω να χαζεύω τις βιτρίνες των μαγαζιών. Όπως περπατάω πέφτω πάνω στον Ζακ , ξανά. 

" Πώς πήγε το μάθημα; " ρωτάει ευγενικά.

" Καλά. " λέω και γνέφει χαμογελώντας ελαφρά.

" Έχεις λίγο χρόνο, να κάνουμε μια βόλτα;". Κοιτάζω τριγύρω για τον Χάρρυ πριν απαντήσω τελικά θετικά στην ερώτησή του.  Καταλήγουμε στο καφέ απέναντι απτό ωδείο.

" Ήθελα κι εγώ να κάνω κιθάρα από μικρός, αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία.  Ίσως μου μάθεις εσύ καμιά συγχορδία ε; " ρωτάει με ένα λοξό χαμόγελο.  Γελάω και πίνω λίγο απτό καφέ μου αποφεύγοντας να απαντήσω. Όταν κοιτάω ξανά τον Ζακ έχει μια έκφραση, λίγο σκληρή και σοβαρή. Λες και αντίκρισε το πιο μισητό του άτομο.  Ένα βήξιμο ακούγεται και όταν γυρνάω βλέπω τον Χάρρυ να στέκεται δίπλα στην καρέκλα μου.

" Χάρρυ, γειά. " λέω και σηκώνομαι αφήνοντας ένα φιλί στα χείλη του στο οποίο δεν ανταποκρίνεται. 

" Γειά. " λέει ξερά.  Σχεδόν ξέχασα ότι δεν είμαστε μόνοι μας. 

" Από δω ένας φίλος, ο Ζακ. " κάνω νόημα προς το μέρος του. " Το αγόρι μου, ο Χάρρυ.  " Λέω και ο Ζακ δίνει το χέρι του στον Χάρρυ κάνοντας μια γρήγορη και ψυχρή χειραψία.

" Χαίρομαι που σε γνωρίζω, Ζακ. " Επιτέλους ακούω την φωνή του καθαρή και δυνατή αλλά ταυτόχρονα απόμακρη. 

" Κι εγώ, Χάρρυ. Η Κάθριν είναι άψογη κοπέλα, είσαι τυχερός.  " λέει ο Ζακ κοιτώντας με.

" Αντίο λοιπόν. " λέει το αγόρι μου και σχεδόν με σέρνει μέχρι το αυτοκίνητό του.  Η διαδρομή είναι ήσυχη, αφού μόλις φτάνουμε στο διαμέρισμά του, αρχίζει να μου φωνάζει. 

" ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΌ ΚΆΘΡΙΝ; ΠΟΙΟΣ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΉΤΑΝ ΑΥΤΌΣ; "

"Ένας φίλος.  " λέω κι η φωνή μου ίσα που ακούγεται.  Πρώτη φορά μου φωνάζει τόσο πολύ. 

"ΚΑΙ ΔΗΛΑΔΉ ΆΦΗΣΕΣ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΆ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΌΝ; " συνεχίζει και του γυρνάω την πλάτη κατευθυνόμενη στην κουζίνα, όμως με σταματάει πιάνοντας το μπράτσο μου. 

" Σχόλασα νωρίτερα. " λέω και νιώθω το αίμα στο κεφάλι μου να ανεβαίνει. 

" ΚΑΙ ΠΡΟΤΊΜΗΣΕΣ ΑΥΤΌΝ ΑΠΌ ΤΟ ΝΑ ΜΕ ΠΆΡΕΙΣ ΤΗΛΈΦΩΝΟ ΝΑ ΈΡΘΩ ΝΑ ΣΕ ΠΆΡΩ; " Θεέ μου, είναι έξαλλος.

" ΗΡΈΜΗΣΕ ΛΊΓΟ, ΉΠΙΑΜΕ ΈΝΑ ΚΑΦΈ ΚΙ ΕΊΠΑΜΕ ΔΎΟ ΚΟΥΒΈΝΤΕΣ, ΔΕΝ ΠΗΔΗΧΤΉΚΑΜΕ! " φωνάζω πλέον κι εγώ.  Με κοιτάει με ορθάνοιχτα μάτια, αδύνατον να πιστέψει ότι αυτές οι λέξεις βγήκαν απτό στόμα μου.

" Εκεί έξω υπάρχει ένας ψυχοπαθής που σε κυνηγάει, δεν θα σε αφήσω να τριγυρνάς με ρίσκο της ζωής σου! " λέει πιο ήρεμα αυτή τη φορά δεν χάνει όμως την επιβλητικότητα του.

" ΔΕΝ ΕΊΣΑΙ ΟΎΤΕ Η ΜΑΜΆ ΜΟΥ ΟΎΤΕ Ο ΜΠΑΜΠΆΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΛΈΣ ΤΙ ΝΑ ΚΆΝΩ ΚΑΙ ΤΙ ΌΧΙ ΧΆΡΡΥ! ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΩ ΑΥΤΉ ΤΗ ΠΊΕΣΗ! " μερικά δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου, ενώ προχωράω πιάνοντας τα κλειδιά μου.

" Πού πας; " ρωτάει ήρεμα και τον κοιτάω. 

" Να πάρω λίγο καθαρό αέρα γιατί εδώ μέσα πνίγομαι.  " λέω και κλείνω τη πόρτα πίσω μου. 

Μισή ώρα αργότερα, περπατάω στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης. Έχει κρύο και βρίζω τον εαυτό μου που δεν σκέφτηκα να πάρω μια πιο χοντρή ζακέτα.  Βασικά, μετανιώνω που έφυγα.  Αποφασίζω να πάρω το δρόμο της επιστροφής, έτσι και γίνεται. 
Βρίσκομαι μερικά στενά μακριά από το διαμέρισμα του Χάρρυ. Τσιρίζω όταν ένα χέρι μου κλείνει το στόμα, παλεύω για την ελευθερία μου , μέχρι που χάνω τις αισθήσεις μου και όλα σκοτεινιάζουν.