For Your Eyes Only

Chapter 4

"Γυρισα!" ακουω τη φωνη της συγκατοικου μου, Αραμίνας, μολις μπαινει στο διαμερισμα που μενουμε.

"Στην κουζινα!" φωναζω και ακουω τα βηματα της. Πιανω δυο πιατα απο το ντουλαπι και βαζω σε καθενα, απο το νοστιμο φαγητο που μαγειρεψα μολις γυρισα.

"Μμμ...μακαρονια με κιμα..." μουρμουριζει ενω καθεται στο τραπεζι και γελαω με την λαχταρα της για το φαΪ. Ολο τρωει αυτη η κοπελα! Της δινω το πιατο της και καθομαι κι εγω απεναντι της και αρχιζουμε να τρωμε ησυχα. Σε λιγο σηκωνεται κι ανοιγει το ψυγειο βγαζοντας το κουτι με το χυμο κι αφου γεμισει δυο ποτηρια επιστρεφει στο τραπεζι.

"Περασες καλα χθες;" με ρωταει και πινει μια γουλια.

"Ναι ηταν πολυ ωραια!" αναφωνω και χαμογελαει ευγενικα.

"Χαιρομαι. Ελπιζω να ειπες στον Ναιαλ οτι θα ερχομουν κι εγω αλλα ειχα νυχτερινη βαρδια στο μαγαζι." λεει και γελαω,σκεπτομενη πως μαλλον ειναι τσιμπημενη μαζι του, πριν απαντησω.

"Ναι μην ανυσηχεις. Τον ενημερωσα κι ειπε οτι θα κανονισει κατι πιο κλειστο για εσας..." της κλεινω το ματι και επειτα ξεσπαμε σε γελια μαζι.

"Λοιπον παω να κανω ενα ζεστο αφρολουτρο. Ειμαι πολυ κουρασμενη." μου λεει και γνεφω καθως εκεινη βγαινει απο την κουζινα και εγω μαζευω τα πατια βαζοντας στα στον νεροχυτη ωστε να τα πλυνω αργοτερα. Πιάνω το κινητό μου στα χέρια μου και καλώ τον κολλητό μου. Το σηκώνει στο δεύτερο χτύπο.

"Έλα"μου λέει όταν το σηκώνει.

"Είσαι κουρασμένος;"τον ρωτάω κατευθείαν και αργεί λίγο να απαντήσει.

"Οχι...γιατί;;"ρωτάει τελικά μέσα από το ακουστικό.

"Κατά τις εφτά στο 'Corners' Γισ καφέ. Οκ;"του εξηγώ κι αφού συμφωνήσει το κλείνουμε και μπαίνω στο δωμάτιο μου.Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο,είναι μικρό και τον περισσότερο χώρο πιάνει το διπλό λευκό ξύλινο κρεβάτι μου στρωμένο με κουφετι σεντόνι,πάπλωμα και μαξιλάρια διαφόρων χρωμάτων.
Πέφτω πάνω στο βουνο από μαξιλάρια και πριν το καταλάβω με έχει πάρει ο ύπνος.

[...]

Το κινητό μου χτυπάει στο χέρι μου και ξυπνάω λίγο ενώ δέχομαι την κλήση χωρίς να κοιτάξω ποιος είναι.

"Μμμ!"μουγκρίζω με το ζόρι.

"Άσε τα "μου". Με έχεις στήσει δέκα πέντε λεπτά."ακούω τη φωνή του Νι και πετάγομαι κοιτώντας την ώρα. 19.15,ακριβώς κιόλας!

"Κλείσε,σε πέντε λεπτά είμαι εκεί. Το υπόσχομαι!"του λέω και το κλείνω ανοίγοντας την ντουλάπα μου.Αρπάζω ένα τζιν και μια μπλούζα στα τυφλά,χτενιζομαι και βάζω τις αγαπημένες νου μπαλαρίνες. Παίρνω την τσάντα μου και ενημερώνω την Αραμίνα ότι βγαίνω.

"Τα λέμε Αραμινα!"την χαιρετάω και περπατάω με γρήγορο βήμα ως την τρίτη γωνία πάνω από το σπίτι μου. Ελπίζω να μην μου θυμώσει ο Νι. Ξαφνικά κάποιος πέφτει ή πέφτω πάνω του ή και τα δύο. Με κρατάει ώστε να μην πέσω, τα χέρια του φαίνονται δυνατά κι έχουν κάτι τατουάζ. Σηκώνω το κεφάλι μου και συναντάω δύο πράσινους πολύτιμους λίγους. Χάνομαι σε αυτά τα γνωστά πανέμορφα μάτια.

"Είσαι καλά;"η φωνή του με ξυπνάει.

"Εμμ...ναι,ναι. Συγνωμη."απαντάω κοφτά κι όταν κάνω να τον προσπεράσω νε πιάνει από τον καρπό σταματώντας με.

"Σε θυμάμαι..."μου λέει σιγανά. "Επί τη ευκαιρία με λένε Χάρρυ...Χάρρυ Σταιλς."μου χαμογελάει και είμαι έτοιμη να λιωσω αλλά συγκρατουμαι.

"Μπράβο..."του απαντάω αλλά με πιάνει πιο σφιχτά.

"Εσένα;"ρωτάει και τον αγριόκοιταω.

"Κάθριν Κουίνς."του απαντάω γρήγορα κι αδιάφορα και εξαφανίζομαι από μπροστά του σε χρόνο ρεκόρ.