For Your Eyes Only

Chapter 10

"Λοιπόν σου άρεσε το φαγητό;"με ρωτάει ο Χάρρυ ενώ βγαίνουμε από το ρομαντικό εστιατόριο. Ήταν πολύ γλυκός μαζί μου...όμως δεν καταλαβαίνω το γιατί.

"Ήταν όλα τέλεια Χάρρυ. Σ'ευχαριστώ, πέρασα ωραία."λέω απαλά και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Πέρασες; Δηλαδή...τώρα δεν περνάς ωραία;" ρωτάει και κοκκινίζω.

"Ναι...δεν εννοούσα..."χάνω τα λόγια μου και χαμογελάει ενώ του βγαίνει ένα πνιχτο γελακι.

"Ει,απλά σε πειράζω."λέει και γνέφω με ένα ντροπαλό χαμόγελο.

"Κι εγω πέρασα ωραία..."λέει ξανά μετά από λίγη σιωπή.

"Οκ..."λέω, χωρίς να μπορώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου για να πω κάτι παραπάνω και φταίει αυτός. Έχει έρθει πιο κοντά μου τώρα, αγγιζομαστε και νιώθω έναν ηλεκτρισμό να περνάει σε όλη τη ραχοκοκαλιά μου. Ασκεί...ένα είδους επιρροής πανω μου. Δεν ξερω αν είναι καλό ή κακό. Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι τη στιγμή που μπλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά μου. Κοιτάω κάτω τα χέρια μας πως συμπληρώνουν το ένα το άλλο.

"Είσαι εντάξει μ'αυτό;"ρωτάει σιγανά. Σηκώνω το βλέμμα μου στο δικό του και χαμογελάω γνέφοντας.

"Ξέρεις, θυμάμαι που σε είδα πρώτη φορά σε εκείνο το καφέ. Ήσουν...ντροπαλή κι απότομη με τον τρόπο που έφυγες γρήγορα."λέει και κάνω μια αναδρομή με το μυαλό μου. Θυμάμαι όταν συνάντησα τα μάτια του πρώτη φορά...!

"Ναι...μιλούσες με μια κοπέλα που είχες αγκαλιά."λέω και γνέφει.

"Ένιωσα...αμήχανα, όπως και τώρα."περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του, μάλλον το σημάδι κατατεθέν ότι νιώθει αμήχανα.

"Μπόρεσα και παρατήρησα την αμηχανία σου όταν συναντήθηκαν τα βλέμματά μας. Τι έγινε και σταμάτησες να μιλάς σ'αυτή που είχες αγκαλιά;"ρωτάω τελείως αυθόρμητα και μετά σιωπώ αμέσως. Δεν απαντάει κι η καρδιά μου παίζει ταμπούρλο.
"Σ-συγνωμη...δεν ξερω γιατί το είπα αυτό. Δεν χρειάζεται να απαντήσεις."λέω σιγανα ελπίζοντας να το σώσω αλλά μου κόβεται η ανάσα όταν ακούω τη φωνή του να βγαίνει πιο βραχνή από πριν.

"Μου τράβηξες την προσοχή... Δεν έχω ξανά γνωρίσει πιο περίπλοκη κοπέλα από εσενα. Μου αρέσει αυτό. Μου αρέσεις εσύ..."κι αφήνει μετέωρη την πρόταση του. Στεκόμαστε ο ενας απέναντι απ'τον άλλο, έχουμε έρθει πολύ κοντά και νιώθω την ανάσα του να χτυπάει στα χείλια μου. Ζαλίζομαι και βασανίζομαι ταυτόχρονα! Θέλει να με φιλήσει. Γιατί δεν το κάνει; Το βλέμμα του καρφώνει το δικό μου. Χάνομαι στα πράσινα σμαράγδια του.

"Και τώρα τι;" ρωτάω όταν δεν κάνει παραπάνω κίνηση.

"Δεν θέλω να κανω κάτι που ίσως εσύ να μη θες."εξηγεί.

"Ρίσκαρέ το..."λέω απαλά.

"Δεν ξέρω."λέει σταθερά. Ο θυμός φτάνει με τη μια ως το κεφάλι μου.

"Δειλέ!"αναφωνώ και τραβιέμαι από την αγκαλιά του. Προλαβαίνει και πιάνει το καρπό μου πριν του ξεφύγω και με κολλάει πάνω του. Πριν το καταλάβω καλά καλά έχει ενώσει τα χείλη του με τα δικά μου σε ένα παθιασμένο φιλί.