For Your Eyes Only

Chapter 22

"Γιατί δεν γίνεται να μην πας σήμερα; " με ρωτάει ο Χάρρυ ενώ με ακολουθεί στην κουζίνα. Από την ώρα που ήρθε με παρακαλάει να μην πάω στο ωδείο σήμερα.

"Δεν γίνεται Χάρρυ. Στο είπα εκατό φορές. Είναι η δουλειά μου, ζω από αυτήν. " λέω καθώς αμιγώς το ψυγείο και πιάνω το χυμό και την πιατέλα με τα φρούτα. Καθόμαστε στο τραπέζι και αρχίζουμε να τρώμε.

" Μα δεν γίνεται να πάρεις ρεπό μια μέρα; " ρωτάει και γελάω με την επιμονή του. Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου ενώ τρώω μια φράουλα.

" Καλά. Όμως θα σε πάω εγώ και επίσης θα περάσω να σε πάρω μόλις σχολάσεις. " μου λέει και σηκώνω το βλέμμα μου συναντώντας το πράσινο σμαραγδί δικό του. Πως είναι δυνατόν να λιώνω μόνο στο βλέμμα του;

" Εντάξει. " απαντάω και χαμογελάει περήφανος για το κατόρθωμα του.

" Θα ήθελα να σε ακούσω να παίζεις κιθάρα. " μου πετάει στη σιωπή και πνίγομαι με το χυμό μου. Βήχω δυνατά και καταλήγω να δακρύζω.

" Ε θα έρθει κι αυτή η στιγμή Χάρρυ. " λέω ελαφρά και γνέφει. Μισή ώρα αργότερα με αφήνει έξω από το ωδείο με το αυτοκίνητο του.

" Θα περάσω να σε πάρω στις πέντε. " μου λέει και γνέφω χαμογελώντας ελαφρά. Τον αποχαιρετώ με ένα πεταχτό φιλί στα χείλη και έπειτα τον αποχωρίζομαι.
Καθώς μπαίνω στην είσοδο του ωδείου, περνάω από το γραφείο των καθηγητών μουσικής και τους χαιρετάω. Αυτό το παράξενο αίσθημα ότι κάποιος με παρακολουθεί επιστρέφει και εισπνέω βαθιά ώστε να ηρεμήσω. Με γρήγορο βήμα κατευθύνομαι στην τάξη που διδάσκω, όλοι οι μαθητές περιμένουν στις θέσεις τους μιλώντας μεταξύ τους.

" Γειά σας παιδιά! " λέω χαρούμενα χαμογελώντας ελαφρά. Διάσπαρτα 'γεια σας ' ακούγονται από την καθένα ξεχωριστά. Μόλις τακτοποιούμαι το μάθημα ξεκινά.

Καθώς βγαίνω από το κτήριο του ωδείου το κινητό μου χτυπάει και το σηκώνω στο τρίτο χτύπο.
" Λέγεται; " ρωτάω και δυστυχώς απάντηση δεν παίρνω. Την επόμενη στιγμή ακούω κάποιον να κλαίει με λυγμούς. " Ποιος είναι; " ρωτάω πιο έντονα και η κλήση τερματίζεται. Περπατάω με το κινητό στο χέρι κοιτώντας την πιο πρόσφατη κλήση που είχα. " Απόκρυψη. " μουρμουρίζω στον εαυτό μου και ξεφυσάω αγχωμένη. Κοιτάζω το ρολόι μου, η ώρα δείχνει πέντε και τέταρτο. Δεν θα έπρεπε ο Χάρρυ να είναι ήδη εδώ και να παραπονιέται που άργησα ένα τέταρτο; Πού είναι;
Τις σκέψεις μου διακόπτει μια κόρνα αυτοκινήτου, όταν κοιτάω το δρόμο βλέπω τον Χάρρυ στο μαύρο τζιπ του. Τρέχω γρήγορα και μπαίνω μέσα. Όταν τεντώνομαι να τον φιλήσω απομακρύνεται απότομα και το χαμόγελο φεύγει από τα χείλη μου. Έχει μια μελανιά στο δεξί μάτι του και παρατηρώ τις αρθρώσεις των χεριών του κόκκινες. Σαν να τσακώθηκε με κάποιον.

" Χάρρυ... " ανασαίνω αργά. " Τι συνέβη; " ρωτάω σιγανά και τον κοιτάω. Αποφεύγει το βλέμμα μου και σφίγγει τις γροθιές του στο τιμόνι.

" Σε πέντε λεπτά θα είμαστε σπίτι σου. " μου λέει και βάζει μπροστά. Πραγματικά σε πέντε ακριβώς λεπτά παρκάρει έξω από το διαμέρισμα. Δεν μιλήσαμε καθόλου στη διαδρομή. Μόνο μερικές κλεφτές και άβολες ματιές. Περιμένω να πει κάτι όμως όταν βλέπω ότι δεν λέει τίποτα ανοίγω την πόρτα ξεφυσώντας και την κοπανάω πίσω μου. Εκεί που είμαι έτοιμη να ξεκλειδώσω την πόρτα νιώθω ένα χέρι στο μπράτσο μου. Τον καταλαβαίνω από το ζεστό άγγιγμα του. Με γυρνάει και αντικρίζω τα πανέμορφα πράσινα μάτια του που έχω τόσο ερωτευτεί. Δεν συγκρατούμαι και δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα από τα μάτια μου.

" Τι σου συνέβη κι έγινες έτσι; Επίσης γιατί δεν μου μιλάς έκανα και λάθος; " ρωτάω και προσπαθώ να συγκρατήσω τους λυγμούς που ξεπηδήσουν απτό λαιμό μου.

" Αγάπη μου..." ψιθυρίζει αγκαλιάζοντας με ξαφνικά. " Σε αγαπάω πολύ! Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό. " μου λέει κοιτώντας με στα μάτια. Αφήνει ένα απαλό τρυφερό φιλί στο μέτωπο μου και πάει να φύγει όμως τον αρπάζω από το γιακά του τζιν μπουφάν του και τον τραβάω πάνω μου φιλώντας τον πιο βαθιά με πάθος. Ανταποκρίνεται και με φιλάει με περισσότερη δύναμη. Αναστενάζω και εκείνος βογκάει μέσα στο φιλί μας. Απομακρύνεται γρήγορα και πηγαίνει πίσω στο αυτοκίνητο του.

" Καληνύχτα όμορφη. " μου λέει και γνέφω ξεροκαταπίνοντας.

" Καληνύχτα. " λέω ξερά και χωρίς να του ρίξω δεύτερη ματιά μπαίνω στο διαμέρισμα.