Κεφάλαιο Τέταρτο, Μια Ελπίδα

960 140 7
                                    

Ντάμιαν

Ήταν σαν να είχε πάρει φωτιά κάθε εκατοστό του κορμιού του. Η ανάσα του ασταθής και η καρδιά να πάλλεται σαν τρελή δίχως σταματημό. Ακόμα ένιωθε το μυρμήγκιασμα από το άγγιγμα της. Την είχε ακουμπήσει στο μπράτσο. Το γυμνό, απαλό της δέρμα είχε έρθει σε επαφή με το δικό του και ακόμα ένιωθε τον ηλεκτρισμό.

Έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια του και προσπάθησε να ηρεμήσει. Δεν ήταν αυτή. Ούρλιαζε η λογική μέσα του ξανά και ξανά. Αυτή έχει πεθάνει εδώ και 456 Χρόνια. Δεν ήταν αυτή! Αλλιώς θα ένιωθε τις σκέψεις της, την αύρα της, τα συναισθήματα της!!

Ξαφνικά η καρδιά του έκανε τούμπα και προσγειώθηκε πίσω στην πραγματικότητα. Ήταν ένα απλό κορίτσι, σαν όλα τα άλλα. Μα πως; πως γινόταν να έχει τα ίδια όμορφα, εβένινα μαλλιά και τα ίδια μεγάλα μελί μάτια που στην ανατολή του ηλίου φάνταζαν κίτρινα ;
Είχε αιώνες να νιώσει αυτή την ταραχή. Είχε ξεχάσει πως ήταν να μένεις χωρίς ανάσα. Πως ήταν όλες οι σκέψεις σου να κατακλύζονται απο ενα μοναδικό πρόσωπο.
Δεν ήξερε ποιά ήταν αυτή η κοπέλα, ούτε από που ερχόταν, όμως γνώριζε καλά ένα πράγμα.

Έπρεπε να την ξαναδεί...

Η Τελευταία ΖωήWhere stories live. Discover now