Η Τελευταία Ζωή

Κεφάλαιο Όγδοο

 Άκουγε τα βήματα του να την πλησιάζουν στον διάδρομο. Πώς το έκανα αυτό; Πώς μπλέχτηκα έτσι; Έστριψε βιαστικά στην γωνία ελπίζοντας να την χάσει.

Ένα χέρι την άρπαξε από το μπράτσο και την τράβηξε πίσω. Τα πρόσωπά τους πλησίασαν σε απόσταση αναπνοής. Είχε τόσο όμορφα μάτια. Νάντια, συγκεντρώσου!! Τον έσπρωξε προσπαθώντας να απελευθερωθεί. Όλο της το δέρμα έκαιγε...

"Ποια νομίζεις ότι είσαι; Σου έδωσα την εντύπωση ότι είμαι κανένα από τα αγοράκια του κύκλου σου που μπορείς να τα αποκαλείς όπως θέλεις;" Την τράβηξε ξανά κοντά του, στριμώχνοντάς την στον τοίχο. Παρά την ταραχή της μπορούσε να διακρίνει μια τρυφερότητα στο φαινομενικά σκληρό βλέμμα του.

"Σου μοιάζω για μπάσταρδος; Έχεις δει πολλούς στην ζωή σου;" Η Νάντια προσπάθησε να κάνει ένα βήμα πίσω αλλά δεν είχε που να πάει. Έπρεπε να κρύψει τον φόβο της.

"Αρκετούς για να ξέρω να αναγνωρίζω έναν όταν τον βλέπω..."  Αυτό τον έκανε έξαλλο. Της έσφιξε το χέρι πιο δυνατά.

"Άκου να σου πω..."

"Νάντια, εδώ είσαι! Σε έψαχνα παντού." Φώναξε η Ειρέν ξεπροβάλλοντας από την γωνία. Έτρεξε αμέσως κοντά της την ίδια στιγμή που ο Ντάμιαν χαλάρωνε την λαβή του. "Γιατί εξαφανίστηκες;" έριξε μια γρήγορη ματιά στο ψηλό αγόρι."Και ποιος είναι ο καινούργιος φίλος σου;" 

  Η Νάντια βρήκε τότε την ευκαιρία και απομακρύνθηκε."Δεν έχω ιδέα ποιος είναι. Ξέρω μόνο ότι του αρέσει να απειλεί τον κόσμο..."

  Ο Ντάμιαν χαλάρωσε το σώμα του και κοίταξε εξεταστικά την Ειρέν. "Ντάμιαν." Συστήθηκε. "Όσο για εσένα." Γύρισε προς την Νάντια."Εχουμε αφήσει μια συζήτηση στην μέση. Μην με προκαλείς..." έκανε να φύγει, ψιθυρίζοντας της."Στάθηκες τυχερή αυτή την φορά, ελαφάκι..." Ελαφάκι; που το έχω ξανακούσει αυτό; αναρωτήθηκε η κοπέλα.

Τον παρακολούθισαν καθώς ξεμάκραινε. Όταν δεν μπορούσε πια να τις ακούσει η Ειρέν γούρλωσε τα μάτια."Τι στον διάολο ήταν αυτό;!" Τα μάτια της Νάντια με δυσκολία συγκροτούσαν τα δάκρυα της. Ολά είχαν γίνει τόσο γρήγορα που δεν είχε καταλάβει τι είχε κάνει. Ηταν σαν κάτι μέσα της να της επέβαλε να τον μισήσει.

 "Δεν είχε άδικο. Του μίλησα πολύ άσχημα. Με εκνεύρισε όμως το ύφος του. Με κοίταγε σαν να ήταν κανένας Θεός και εγώ ιδιοκτησία του. Ξέρεις ότι δεν τα ανέχομαι κάτι τέτοια..."