Η Τελευταία Ζωή

Grenade with eyes.

Η Νάντια έφτασε κάτω από την πολυκατοικία του Ζέιν και κατέβασε την κουκούλα της. Έκλεισε τα μάτια και έκανε όπως της είπε ο Aaron. Φαντάστηκε τις φωνές, τις φιγούρες και τα συναισθήματα που της προκαλούσαν οι σκιές. Την κυρίευσε η αρχέγονη δύναμη των πλασμάτων του άλλου κόσμου, που πλέον δεν της ήταν άγνωστη. Δεν δίστασε ούτε στιγμή. Ανέβηκε το κτήριο και βρέθηκε έξω από την πόρτα του. Πλέον δεν είχε σημασία η διακριτικότητα. Πήρε φορά και έδωσε μια τρομερή κλωτσιά στην πόρτα ξεκολλώντας την από τους μεντεσέδες.

Προς έκπληξή της το διαμέρισμα ήταν άδειο. Στο εβένινο κομοδίνο απέναντι από την πόρτα βρισκόταν μια φωτογραφία τους, με τον Ζέιν να της δαγκώνει την μύτη και αυτή να γελάει υστερικά. Την κοίταξε με μίσος, κάνοντας το γυαλί θρύψαλα και  εκσφενδονίζοντάς την κορνίζα, με ένα βλέμμα, στον τοίχο, απέναντι.

Άκουσε ένα θρόισμα πίσω της και γύρισε αμέσως, αντικρίζοντας την Ιοφιήλ. "Τελικά ήρθες μόνη σου, ακριβώς όπως είχε προβλέψει ο Zerachiel."

"Είπα να βάλω τέλος στο κρυφτό και τα υπόλοιπα παρεμφερή παιχνιδάκια." Η Ιοφιήλ έβγαλε έξω τα κατάμαυρα, λεπιδοειδή φτερά της, κοιτώντας την γεμάτη μίσος."Υπερβολικά δαιμονικά φτερά, για μια αγγελική ύπαρξη σαν και του λόγου σου." Σχολίασε.

"Φταίει η προσωπικότητα. Παίρνουν το χρώμα της... Ξέρεις, θα τον απολαύσω πολύ αυτόν τον δεύτερο γύρο."

"Μην χαίρεσαι, δεν θα διαρκέσει και πολύ." Είπε η Νάντια, παίρνοντας αμυντική στάση. Λύγισε τα μακριά της πόδια και σήκωσε το δεξί της σε αμβλεία γωνία, δίνοντας μια δυνατή κλωτσιά στον θώρακα της Ιοφιήλ. Η δεύτερη έφυγε πίσω, σέρνοντας τα νύχια της στο πάτωμα.

Χτύπησε με δύναμη τα φτερά της, ωθώντας το σώμα της σε ευθεία πορεία προς την Νάντια και έπεσε με φορά πάνω της. Στάθηκε όρθια, έτοιμη να της δώσει μια καλή κλωτσιά στα πλευρά. Η Νάντια όμως έμπλεξε τα πόδια της σε αυτά της Ιοφιήλ, τραβώντας την κάτω. Την έπιασε από τα μαλλιά και χτύπησε το κεφάλι της στην Βιβλιοθήκη, μέχρι που η Ιοφιήλ έμεινε αναίσθητη. "Αυτό για τα μαλλιά μου και το πέταγμα από τις σκάλες!"  Γύρισε και κοίταξε ικανοποιητικά το άδειο σπίτι.

***

Το κρύο του δάσους έκανε το λευκό της δέρμα να ανατριχιάζει. Είχε κολλημένες πευκοβελόνες στα μαύρα μαλλιά της. Σηκώθηκε σφιγμένη και κοίταξε τα άκρα της. Ήταν γυμνή... Μα ποιός τόλμησε να την βγάλει από την νάρκη;